3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 169

เมื่อถูกนีร่าปฏิเสธ ลีวายส์จึงรู้สึกเสียใจ แต่เขายังจำได้ว่านีร่ามักจะรักษาระยะห่างจากคนอื่นเสมอ แต่ไม่ใช่กับเขา

ในกรณีนี้ ฉันยังมีโอกาสอีกมากมาย…

เขายังคงมีความหวังเมื่อรู้ว่าการทำงานในบริษัทเดียวกันและการดำรงตำแหน่งระดับสูงจะหยิบยื่นโอกาสมากมายมาให้เขาได้ใกล้ชิดเธออยู่เรื่อยๆ

เพราะไม่อยากกดดันเธอเรื่องนี้แล้ว ลีวายส์จึงยิ้มอย่างคมคายพร้อมกับยอมรับคำปฏิเสธของเธอ และออกจากห้องไป

…

ในช่วงบ่ายวันนั้น นีร่าดูรายชื่อคนดังที่ลีวายส์รวบรวมมาให้ทั้งหมดพร้อมกับสืบค้นคุณสมบัติ ความนิยม และเรื่องเสื่อมเสียที่อาจจะเกิดขึ้นได้ของแต่ละคน หลังจากพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอก็สรุปว่าไคร่าคือตัวเลือกที่ดีกว่าทุกคนจริงๆ อย่างไรก็ตาม ยังมีดาราชายอีกคนหนึ่งที่ดูเหมาะสมเช่นกัน

เธอออกจากที่ทำงานในตอนเย็นโดยที่ยังไม่ได้ตัดสินใจเลือกเป็นครั้งสุดท้าย และยื่นรายชื่อคนดังทั้งสองคนที่เป็นกระแสอยู่นั้นให้กับลีวายส์ก่อนจะไปรับแฝดสามที่โรงเรียนอนุบาล

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน แฝดสามก็รีบไปหาฌ็องเพื่อตรวจดูอาการของเขาทันที

นีร่าชื่นชมนิสัยของแฝดสามที่คอยเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นและเดินตามเด็กๆ ไป

เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อวันก่อน อาการของฌ็องดีขึ้นมาก ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขายังคงซีดเซียวอยู่ แต่ว่ามันไม่น่าเป็นห่วงเหมือนเมื่อคืนก่อนแล้ว

เมื่อคืนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะบอบบางราวกับแจกันที่เปราะบางซึ่งอาจจะแตกสลายไปเพียงแค่สัมผัสอย่างแผ่วเบา

“ลุงฌ็อง วันนี้ลุงรู้สึกเป็นยังไงบ้าง” แฝดสามเอ่ยถาม

“ลุงยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า”

“ลุงยังเจ็บอยู่ไหม”

ทันทีที่แฝดสามเปิดประตูเข้ามา พวกเขาก็พากันห้อมล้อมตัวฌ็องเอาไว้ทันทีและผลัดกันถามคำถามด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

ฌ็องอดซาบซึ้งใจไม่ได้กับความจริงใจและความกระตือรือร้นของเด็กๆ รวมไปถึงความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเขาจนทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น

เขาลูบหัวเด็กๆ อย่างรักใคร่เอ็นดูและตอบกลับไปอย่างนุ่มนวลว่า “วันนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะ และความเจ็บก็หายไปหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เหล่าแฝดสามต่างรู้สึกโล่งใจไปตามๆ กัน

“จริงด้วย ลุงไม่ต้องเกรงใจพวกเรานักหรอก ตอนนี้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว และถุงบุหงาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”

ฌ็องเห็นว่าความมีน้ำใจของพวกเด็กๆ นั้นยากเกินต้านทาน หลังจากที่ขอบคุณเด็กแฝดแล้ว เขาก็รับถุงบุหงาเอาไว้ เมื่อจ้องถุงนั้นใกล้ๆ เขาก็สังเกตเห็นการตัดเย็บฝีมือประณีตและดอกไม้แสนสวยดอกเล็กปักอยู่บนถุง เห็นได้ชัดว่าฝีมือตัดเย็บของนีร่านั้นชำนาญมาก เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีพรสวรรค์ขนาดนี้

เมื่อได้รับของขวัญจากคนอื่นแล้ว มันเป็นมารยาทที่ต้องแสดงความซาบซึ้งใจ เพราะฉะนั้นเขาจึงพูดว่า “เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันจะชวนทุกคนมากินอาหารเย็นด้วยกันคืนนี้”

เขามองไปที่นีร่าด้วยสายตาที่อบอุ่นกว่าเมื่อก่อน “และขอบคุณสำหรับความทุ่มเทที่คุณคอยดูแลผมอย่างหนักในคืนก่อนด้วย”

นีร่าไม่สะทกสะท้านพลางโบกมือไปมาด้วยท่าทีสบายๆ “มันเป็นส่วนหนึ่งของงานค่ะ”

หลังจากได้ยินแบบนั้นแล้ว สามแฝดอยากจะมุดหน้าหนีด้วยความอับอาย

คุณแม่เป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา แล้วทำไมถึงพูดไม่ได้ว่า “ฉันทนไม่ได้หรอกที่ต้องเห็นคุณเจ็บปวดทรมานอยู่อย่างนั้น”

ถ้าเรื่องยังเป็นแบบนี้ต่อไป แล้วความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะพัฒนาบ้างไหม