3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 170

เมื่อถึงเวลามื้อเย็นที่มีแฝดสามอยู่ด้วยนั้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความกลมเกลียวกันอย่างชื่นมื่น และห้องอาหารที่มักจะเงียบเหงาเป็นปกติก็กลับอบอวลไปด้วยอุ่นไอรักที่ไม่ได้มีมานานมากแล้ว

หลังจากมื้ออาหารเย็น บรรดาแฝดสามไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับบ้านเลยสักนิด พวกเขาคิดแผนการเอาไว้แล้วในใจ

เพนนีเป็นฝ่ายออกตัวก่อนพร้อมกับพูดว่า “ลุงฌ็องคะ ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านกันเถอะค่ะ การเดินจะช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นนะคะ ถึงแม้ว่าลุงยังใช้แรงหรือออกกำลังกายหนักๆ ไม่ได้ แต่การอยู่เฉยๆ ทั้งวันก็ไม่ดีเหมือนกันค่ะ ลุงควรออกมาเดินเล่นให้บ่อยขึ้นและอย่าทำงานตลอดเวลานะคะ”

ฮาร์วีย์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “เพนนีพูดถูกครับ ลุงฌ็อง ชีวิตคนเราต้องเคลื่อนไหวร่างกายอยู่ตลอดนะครับ”

เมื่อเห็นว่าเด็กแฝดทั้งสองร่วมมือกัน ฌ็องทั้งรู้สึกขบขันและประทับใจไปพร้อมๆ กัน เขาพยักหน้าเห็นด้วยและขอบคุณที่พวกเด็กๆ เป็นห่วงเรื่องสุขภาพของเขา

เมื่อเห็นว่าพี่ๆ ได้รับการตอบรับที่ดี แซมมี่จึงเห็นโอกาสเหมาะที่จะเอ่ยปากชวนฌ็อง “แบบนี้แล้ว เราไปเที่ยวที่ยูนิเวอร์แซลสตูดิโอช่วงสุดสัปดาห์นี้กันดีไหมครับ ผมได้ยินมาว่าที่นั่นจัดงานแสดงต่างๆ เพียบเลย และผมอยากไปเที่ยวที่นั่นมาตั้งนานแล้ว ลุงฌ็องเคยไปเที่ยวที่นั่นหรือยังครับ”

ฌ็องส่ายหน้าและตอบกลับไปอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่จ้ะ ฉันไม่เคยไปเที่ยวที่นั่นมาก่อนเลย”

เขาไม่ชอบไปเที่ยวสวนสนุก และตารางงานอันแสนยุ่งเหยิงของเขาก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีเวลาปลีกตัวไปเที่ยวในสถานที่แบบนั้นได้เลย

แซมมี่ตื่นเต้น “เยี่ยมไปเลยครับ ลุงฌ็อง ไปเที่ยวกับพวกเรานะ มันไม่ใช่แค่สวนสนุกสำหรับเด็กเท่านั้นนะครับ แต่ผู้ใหญ่ก็ไปเที่ยวเล่นได้ด้วย ชีวิตประจำวันของลุงดูจืดชืดจำเจไปหน่อย ลุงควรหาประสบการณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมและเปิดรับชีวิตใหม่ที่สดใสนะครับ”

เพนนีรีบพูดแทรกเข้ามาว่า “หนูอยากไปเหมือนกันค่ะ แต่หนูไม่รู้ว่าที่นั่นแตกต่างจากสวนสนุกที่ต่างประเทศยังไง”

จากนั้นเธอก็คว้ามือฌ็องมาเกาะกุมไว้และเอ่ยปากชวนอย่างอบอุ่นและเป็นกันเอง “ลุงฌ็องคะ พวกเราไปเที่ยวด้วยกันดีไหมคะ”

ขณะที่มองดูใบหน้าที่กระตือรือร้นจนออกนอกหน้าของเด็กแฝดทั้งสามคนแล้ว ฌ็องก็ลังเลไปชั่วขณะแต่ก็ยังปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใยว่า “ฉันคงไปไม่ได้หรอกนะ พวกหนูไปกับคุณแม่เถอะ ฉันมั่นใจว่าพวกหนูจะต้องสนุกกันมากแน่ๆ เลย”

เด็กๆ มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย คำปฏิเสธของฌ็องทำให้เด็กๆ ประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

ทำไมเขาถึงไม่ไปล่ะ

มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

ในการเดินทางไปเที่ยวครั้งนี้ เหล่าแฝดสามจงใจจะสร้างโอกาสเหมาะให้ตัวเองและแม่ของพวกเขา และพวกเขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่หยุดอยู่แค่นี้

ใบหน้าของแซมมี่แสดงความผิดหวังขึ้นมาทันที

“ว้า…ลุงไปไม่ได้เหรอคะ หนูคิดว่าในที่สุดหนูก็มีโอกาสได้ไปเที่ยวกับพ่อแม่ซะอีก ถึงแม้หนูจะรู้ดีว่าลุงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของหนู แต่ลุงฌ็องคะ หนูชอบลุงมากจริงๆ และหนูหวังว่าจะได้ใช้เวลากับลุงบ้าง แม้ในความฝันของหนูก็ตาม…”

เพนนีปล่อยมือฌ็องพร้อมกับก้มหน้า และยังคงเงียบเสียงไปจนเห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกหดหู่ไม่น้อย

ฮาร์วีย์กรอกตามองบนและมีท่าทีแตกต่างออกไป เขาเริ่มให้คำแนะนำกับน้องของตัวเอง

“ในเมื่อลุงฌ็องไม่อยากไป งั้นพวกเราก็ไม่ควรไปบีบบังคับฝืนใจลุงให้ทำอะไรที่มันยากลำบากนะ แล้วอีกอย่าง พวกเราก็คุ้ยเคยกับการโตมาโดยที่ไม่มีพ่อคอยเคียงข้างตั้งแต่พวกเรายังเป็นเด็กแล้ว จริงไหม แซมมี่ เพนนี ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อย เคารพการตัดสินใจของลุงฌ็อง และอย่าทำให้ลุงลำบากใจเลยนะ”

“จริงเหรอ”

ราวกับกลัวว่าพวกเขาจะคิดไปเอง แซมมี่จึงรีบขอคำยืนยันจากเขาทันที “ลุงฌ็องครับ ลุงอยากไปเที่ยวกับพวกเราจริงๆ ใช่ไหมครับ”

จากนั้นเขาก็แสร้งทำท่าลังเล “ถ้ามันลำบากเกินไปล่ะก็ ลุงไม่ต้องไปก็ได้ครับ ลุงฌ็อง ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกเราหรอกครับ”

ฌ็องลูบจมูกน้อยๆ ของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลยิ่งขึ้นไปอีก “ฉันไม่ได้ฝืนใจเลยสักนิด”

แฝดสามไม่อาจเก็บซ่อนความดีใจและความเบิกบานใจของตัวเองเอาไว้ได้

เมื่อนีร่าเตรียมยาจนเสร็จและเดินออกมาจากห้องครัว เธอก็อดไม่ได้ที่จะสับสนงงงวยกับความโกลาหลวุ่นวายที่เกิดขึ้น

“ทำไมพวกหนูถึงมีความสุขกันจังเลยล่ะ”

เหล่าแฝดสามต่างพากันยิ้มแฉ่งและรีบตอบทันทีว่า “ลุงฌ็องสัญญาว่าจะไปเที่ยวที่ยูนิเวอร์แซลสตูดิโอกับพวกเราล่ะ คุณแม่ ไปเที่ยวกันสุดสัปดาห์นี้เลยนะ”

นีร่านิ่งอึ้งกับคำพูดของเด็กๆ ไปชั่วขณะ ความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของเธอนั้นคือเจ้าเด็กแฝดสามตัวน้อยแสนซนของเธอนั้นต้องวางแผนทำเรื่องบางอย่างอีกแล้วอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอมองไปที่ฌ็องก็เห็นว่าเขาไม่ได้ลังเลใจเลยสักนิด เพราะฉะนั้นเธอจึงทำแค่เพียงเม้มริมฝีปากและปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป