3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 18

แฝดสามตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าแม่ของตัวเองจะเป็นตัวสร้างปัญหาได้ขนาดนี้

นีร่าเป็นคนแรกที่ได้สติ

โอ้ ไม่นะ ฉันหวังว่าลูกบอลจะไม่ไปโดนใครเข้านะ ฉันควรจะบอกเพื่อนบ้านว่ายังไงดีเนี่ย

เธอสงสัยว่าถ้าตัวเองจะเข้ากับเพื่อนบ้านได้หรือเปล่า เพื่อเห็นว่าตัวเองทำลายหน้าต่างของพวกเขาตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา

ฮาร์วีย์ก็ได้สติเช่นกัน เขาพยายามปลอบแม่ของตัวเองอย่างเต็มที่ “แม่ครับ ทำไมเราไม่ไปบ้านข้างๆ แล้วขอโทษล่ะครับ ถ้าเพื่อนบ้านโกรธ แม่ก็บอกพวกเขาว่าผมเป็นคนเตะลูกบอลก็ได้ ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะอารมณ์เสียกับความผิดพลาดของเด็กหรอกครับ”

“แม่บอกว่าผมเป็นคนเตะบอลด้วยก็ได้ครับ” แซมมี่บอกขณะที่ทุบอกตัวเอง

เขาเป็นคนที่ซนที่สุดในบรรดาแฝดสาม ดังนั้นเขาเก่งที่สุดเรื่องการขอโทษ

เพนนีก็ยกมือขึ้นด้วยและบอกว่า “หนู…หนูด้วยค่ะ หนูน่ารัก เพื่อนบ้านของเราโกรธหนูไม่ลงหรอกค่ะ”

นีร่าอดยิ้มอย่างอบอุ่นไม่ได้

ทำไมพวกเขาต้องแย่งกันรับผิดด้วย มันเป็นไปไม่ได้ที่เด็กจะเตะลูกบอลได้แรงขนาดนั้น เพื่อนบ้านไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาเป็รคนเตะมัน

เธอจึงส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ขอบคุณนะเด็กๆ แต่แม่เป็นคนทำผิด ดังนั้นแม่ควรยอมรับความผิดของตัวเองแล้วขอโทษ ถ้าพวกเขาต้องการให้แม่จ่ายค่าเสียหาย แม่ก็ต้องทำ ไปบ้านข้างๆ กันเถอะแล้วดูว่าเราได้ทำให้ใครบาดเจ็บหรือเปล่า”

เธอหันหลังเดินไปที่ประตูรั้ว แฝดสามก็เดินตามเธอไปด้วย

ฉันหวังว่าจะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บนะ ไม่อย่างนั้นพ่อคงจะไม่ประทับใจในตัวแม่เท่าไหร่

ทั้งสี่คนมาถึงที่ด้านหน้าประตูรั้วของเพื่อนบ้าน นีร่าจึงกดกริ่งโดยไม่ลังเล

ในขณะเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ฌ็องและเอียนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่กระจกแตก

คิ้วของฌ็องขมวดเข้าหากันแน่น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจมากๆ

เอียนกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ดูเหมือนลูกบอลจะลอยมาจากบ้านข้างๆ นะครับ แต่เท่าที่ผมทราบคฤหาสน์หลังนี้ว่างอยู่นี่ครับ…มีคนย้ายเข้ามาหรือเปล่านะ”

“ไปสืบมา” ฌ็องพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “พวกเขาโชคดีที่ลูกบอลไม่ได้โดนใคร ไม่อย่างนั้นที่นี่จะได้กลายเป็นสถานที่เกิดเหตุ”

เอียนรีบบอก “ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

เขาหันหลังกำลังจะเดินไปบ้านข้างๆ เพื่อจับคนทำผิด แต่จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น

นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้วนะ

ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่ประตู เขาจึงยิ้มและบอกว่า “ผมคิดว่าคุณคงไม่คิดที่จะสร้างปัญหาทันทีที่ย้ายเข้ามาหรอกนะ บอลลูกนั้นต้องมาจากบ้านของคุณแน่เลยใช่มั้ยครับ”

นีร่าอับอายมาก เธอหวังว่าเธอจะสามารถย้อมเวลากลับไปแล้วห้ามตัวเองไม่ให้เตะลูกบอลได้

มันไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกและเธอก็ได้แต่ยอมรับมันเท่านั้น “ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเราเตะบอลกันที่สนามแล้วฉันกะแรงไม่ถูก เราเลยรีบมาที่นี่หลังจากที่ได้ยินเสียงกระจกแตก…มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าคะ”

“โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรครับ” เอียนตอบ “แต่…คุณไม่ได้ทำแค่หน้าต่างแตกนะครับ คุณยังทำแจกันแตกด้วย”

นีร่าตกใจ แจกันเหรอ มันแพงใช่มั้ยนั่น

เธออยากจะถามเรื่องราคาเพื่อที่เธอจะได้ชดใช้ค่าเสียหาย แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปาก เธอก็เห็นร่างๆ หนึ่งข้างหลังเอียน

ชายคนนั้นคือคนที่เธอเจอที่โรงแรมเมื่อเช้านี้

เขาแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังซีดเซียว แต่มันก็ไม่ได้ลดกลิ่นอายความสง่างามและความสูงส่งลงเลย

“ใครมาน่ะ” เขาถามหลังจากที่เดินมาอยู่ข้างหลังเอียน