3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 5

เอียนรู้สึกสับสน เขาไม่รู้ว่าควรเพิกเฉยต่อคำเตือนของฮาร์วีย์แล้วดึงเข็มออกหรือควรรอก่อนดี

“นายท่านรู้สึกไม่สบายบ้างหรือเปล่าครับ” เขาถามฌ็องอย่างเป็นกังวล

ใบหน้าของฌ็องยังคงซีดเซียวเช่นเคยแม้ว่าเขาจะดูสงบก็ตาม "ตอนนี้ผมสบายดี"

ขณะพูด เขาก็มองไปที่ใบหน้าของเด็กทั้งสามคน

พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนกำลังแกล้งเขาอยู่เลย

ฌ็องอดสงสัยไม่ได้...

เด็กคนนี้อายุไม่น่าเกินห้าขวบ เธอมีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ

เพราะอยากสนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองจนตัวสั่น เขาจึงไม่ยอมให้เอียนดึงเข็มออกแต่กลับนั่งรออย่างอดทน

สามนาทีต่อมา สิ่งมหัศจรรย์ก็อุบัติขึ้น

ท้องไส้ที่ปั่นป่วนของเขาค่อยๆ สงบลงและความเจ็บปวดก็ค่อยๆ บรรเทาลง สิบนาทีต่อมาเขาก็ไม่รู้สึกไม่สบายตัวอีกต่อไปแล้ว

ฌ็องรู้สึกประหลาดใจจริงๆ และความรู้สึกนั้นก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา “ตอนนี้ฉันสบายดีแล้วล่ะ” เขาพูด

เอียนแทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน “หรือ… หรืือว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ”

แซมมี่ไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ไม่ใช่เรื่องบังเอิญซักหน่อย คุณสามารถรักษาโรคต่างๆ ได้ด้วยการฝังเข็มและจุดที่น้องสาวผมแทงด้วยเข็มก่อนหน้านี้ก็คือการรักษาโรคเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร นั่นมันความรู้ทางการแพทย์ขั้นพื้นฐานเลยนะครับ คุณไม่ทราบหรอกเหรอ”

เอียนพูดอะไรไม่ออก

ฉัน… ฉันไม่รู้จริงๆ แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นอายุไม่เกินห้าขวบแน่ เด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกันกับเธอคงยังเล่นอยู่ในกระบะทรายอยู่เลย ทำไมเธอถึงรักษาโรคได้แล้วล่ะ

เธอเป็นเด็กอัจฉริยะหรือไงเนี่ย

ฮาร์วีย์พอเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงกล่าวเสริมว่า “แม่ผมเป็นหมอที่เชี่ยวชาญด้านการฝังเข็ม น้องสาวผมเลยได้เรียนรู้ทักษะและเทคนิกมากมายจากแม่และเธอก็รู้วิธีรักษาโรคที่ไม่ร้ายแรงครับ คุณไม่ควรดูถูกเธอนะครับ”

"ไม่อยู่แล้ว" เอียนโพล่งออกมา เขาประทับใจในตัวเด็กทั้งสามมากจริงๆ

เขาพูดกับเพนนีอย่างจริงจังว่า "ฉันขอโทษนะเด็กน้อย ฉันไม่ควรคิดว่าเธอกำลังแกล้งทำเป็นรักษาแล้วตะคอกใส่เธอเลย ฉันยอมรับว่าฉันผิดเอง"

เพนนีส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ แม่ของหนูมักจะพูดเสมอว่าเด็กที่ดีจะเรียนรู้จากความผิดพลาด หนูให้อภัยคุณค่ะ"

เธอหันหน้าไปหาฌ็องแล้วพูดว่า "หนูจะดึงเข็มออกแล้วนะคะ อาการปวดอาจจะหายไปแล้ว แต่คุณควรทานยารักษากระเพาะอาหารตอนกลับถึงบ้านแล้วนะคะ อาการจะได้ไม่กำเริบอีก"

“ครับผมคุณหมอตัวน้อย สุดยอดจริงๆ” ฌ็องพูด

เพนนีอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อฌ็องเรียกเธอว่าเป็นหมอตัวน้อย

ฉันสงสัยจังว่าพ่อแม่ของพวกเขาเป็นใคร พวกเขาเลี้ยงลูกที่น่ารักและฉลาดเฉลียวสามคนแบบนี้ได้ยังไง