แค้นรัก นิยาย บท 3

ณ ปัจจุบัน

07 : 45 น.

"เสร็จแล้ว" เสียงหวานใสของณดาเอ่ยพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มอย่างภูมิใจ เมื่ออาหารที่เธอทำเองกับมือนั้นเสร็จเรียบร้อยพร้อมทาน

"คุณหนูคะ คุณท่านให้ตามไปพบค่ะ" แม่บ้านใหญ่ประจำตระกูล เดินเข้ามาเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและนอบน้อม

"ค่ะ ณดาฝากดูต่อด้วยนะคะ"

วันนี้เป็นวันที่ค่อนข้างจะพิเศษ เธอถึงได้ตื่นมาเข้าครัวเตรียมอาหารแต่เช้า เพราะว่าวันนี้จะเป็นวันที่เธอได้เจอหน้าพี่ชายอีกครั้งในรอบเกือบสองปี เธอเลยตั้งใจจะทำเมนูโปรดของพี่ชายไว้เป็นพิเศษ เพื่อต้อนรับการกลับมาเจอกันอีกครั้ง ในรอบเกือบสองปีเต็ม ๆ ที่เธอไม่ได้เจอหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณพ่อเรียกน้องเหรอคะ" ณดาเดินเข้ามาในห้อง พร้อมเอ่ยพูดกับคนเป็นพ่อด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นร่างสูงสง่า ของคนที่เธอไม่ได้เจอหน้ามานานเกือบสองปี กำลังนั่งหันหลังให้เธออยู่

"มานั่งก่อนสิลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" โอลิเวอร์เอ่ยบอกลูกสาวเสียงทุ้ม

ณดาพยักหน้ารับแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ กับร่างสูงสง่าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายอย่างอลัน ที่นั่งนิ่งขรึมไม่สนใจแม้จะทักทายเธอด้วยซ้ำ เขาทำเพียงปลายตามองเธอเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

"สวัสดีค่ะพี่อลัน ^^" เสียงหวานใสเอ่ยทักทายพี่ชายด้วยรอยยิ้มอย่างเช่นทุกที แม้จะไม่เจอกันนานแค่ไหน สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปจากเธอเลยก็คือรอยยิ้มแสนสดใส

"….."

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเช่นเคย อลันนิ่งเงียบกับเธอมาตั้งแต่เธอจำความได้ จนกระทั่งวันนี้เขาก็ยังคงนิ่งเงียบกับเธออยู่แบบนั้นไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด สิ่งที่เปลี่ยนก็จะมีก็แค่รูปร่างหน้าตา ที่นับวันเขายิ่งดูหล่อเหลาและดูดีขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอแอบเผลอใจเต้นแรงอย่างไม่ควร

"ณดาจะโกรธพ่อไหมลูก ถ้าพ่อจะบอกว่าหนูต้องย้ายไปอยู่อิตาลีกับพี่อลันก่อนชั่วคราว" โอลิเวอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลำบากใจไม่น้อย เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายตนนั้นไม่ชอบณดามาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ด้วยเหตุผลจำเป็นบางอย่าง เขาเลยต้องวานลูกชายให้ช่วยดูแลลูกสาวให้ชั่วคราวอย่างเลี่ยงไม่ได้

แม้ว่าณดาจะโตพอที่จะสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้ แต่ด้วยความเป็นห่วง และด้วยการเลี้ยงดูที่ไม่เคยปล่อยให้ลูกสาวได้ออกไปใช้ชีวิตตามลำพัง ทำให้อดห่วงไม่ได้หากจะต้องให้อยู่คนเดียว อย่างน้อยให้ไปอยู่กับพี่ชายก็ยังมีคนดูแล แถมอลันยังเอ่ยปากเองว่าจะช่วยดูแลน้องให้

"ทำไมล่ะคะ" ณดาถามกลับอย่างสงสัย

"พ่อคงจะไม่ได้อยู่สักพักใหญ่ ระหว่างนี้หนูต้องไปอยู่กับพี่อลันก่อน หนูโอเคไหมลูก"

"เอ่อ...น้องแล้วแต่คุณพ่อค่ะ แล้วเรื่องเรียน..." เธอไม่รู้หรอกว่าคนเป็นพ่อมีเหตุผลอะไร แต่สิ่งที่ท่านเลือกให้ก็คงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธออยู่แล้ว

"ไม่ต้องห่วงนะ พ่อจัดการให้หมดแล้วไปถึงก็สามารถเรียนได้เลยตามปกติ" โอลิเวอร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะหยิบยื่นอะไรให้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือแพง ณดาก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธหรือร้องขออะไรที่มันมากมายเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกัน บางทีขนาดหยิบยื่นให้เธอยังไม่ยอมรับไว้ก็มี

"เสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัว" อลันที่นั่งนิ่งเงียบฟังมานานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปทันที โดยไม่ต้องรอคำตอบอะไรจากใคร

"ไปอยู่ที่นู้นหนูต้องดูแลตัวเองด้วยนะลูก อย่าดื้อกับพี่เขานะ" อดห่วงไม่ได้จริง ๆ ที่ลูกสาวสุดที่รักจะต้องไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่นแบบนั้น แล้วไร้ซึ่งพ่อแม่คอยปกป้อง

ตั้งแต่ภรรยาสุดที่รักของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อ 6 ปีก่อน เขาก็พาลูกสาวคนเล็กอย่างณดา ย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเป็นการถาวร ซึ่งเป็นบ้านเกิดของภรรยาเขา และเป็นที่ที่เขาและภรรยาได้พบกับสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสอย่างณดา จะมีก็แต่ลูกชายคนโตอย่างอลัน ที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลีตามลำพัง ที่คอยสืบทอดอำนาจของตระกูลแทนตน

"คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ น้องสัญญาว่าจะไม่ดื้อกับพี่อลัน จะเป็นเด็กดีแล้วก็ตั้งใจเรียน" ร่างบางลุกขึ้นเดินเข้าสวมกอดคนเป็นพ่อด้วยความรัก ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยต้องห่างจากอกพ่อแม่ไปไหนไกล แต่ครั้งนี้เธอต้องย้ายไปอยู่กับพี่ชาย…พี่ชายที่ดูจะเกลียดชังเธอยิ่งกว่าอะไรดี

"มีอะไรก็โทรหาพ่อนะลูก เอาไว้พ่อมีเวลาจะไปเยี่ยมนะ"

"น้องต้องคิดถึงคุณพ่อมากแน่ ๆ เลยค่ะ" ณดาพูดเสียงออดอ้อน ก่อนจะเอ่ยถามถึงรายละเอียดต่าง ๆ ที่เธอควรจะต้องรู้ เมื่อต้องย้ายกลับไปอยู่ที่อิตาลีอีกครั้ง

หลังจากที่ถามรายละเอียด ที่เธอต้องย้ายไปใช้ชีวิตที่อิตาลีเรียบร้อย เธอก็ต้องรีบมาเก็บของใช้ที่จำเป็น เพราะว่าเธอจะต้องเดินทางไปพร้อมกับอลันในคืนนี้เลย ส่วนที่เหลือก็คงต้องไปหาซื้อเอาที่นู้น เพราะถ้าจะให้เก็บไปหมดคงจะไม่ทันเวลา

@อิตาลี

คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากผู้คน รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้และภูเขาจนดูน่ากลัวและวังเวงไม่น้อย ไหนจะบรรยากาศที่แสนจะเย็นยะเยือกและเงียบเชียบนี้อีก

"พี่อลันคะ ให้น้องนอนด้วยได้ไหม น้องไม่กล้านอนคนเดียว" ณดารีบเอ่ยขึ้นทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ เมื่อมองดูบรรยากาศตลอดสองข้างทางที่รถยนต์ขับผ่านมานั้น ทำให้เธอรู้สึกกลัวกับบรรยากาศยามค่ำคืนของที่นี่ไม่น้อย มันนานมากแล้วที่เธอห่างหายจากบ้านหลังนี้ไป นานจนทุกอย่างดูเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม