แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 11

น้ำกระเซ็นตามจังหวะคนที่ถูกยกขึ้น จนเกิดเป็นคลื่นกระเพื่อมไหว

เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้มือทั้งสองข้างปิดร่างกายส่วนหน้าไว้ทันที

ทว่าด้านหลังของนาง กลับเปิดเปลือยไปทั้งกาย

ร่างกายไม่ได้อ้อนแอ้นเกินเหตุ สายตาของเซียวอวี้ทอดมองไปยังบริเวณบั้นเอวของเฟิ่งจิ่วเหยียน

บั้นเอวของนางไม่มีรอยช้ำใด ๆ จากฝ่ามือ

ซ้ำยังเกลี้ยงเกลา และแน่นกระชับ

คิ้วคมของเซียวอวี้มุ่นเข้าหากัน ม่านตาทอแววเยือกเย็นไม่เลือนหาย

ฝ่ามือของเฟิ่งจิ่วเหยียนร้อนผ่าว บริเวณหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาเต็ม

เมื่อครู่เพราะความฉุกละหุก นางจึงใช้ลมปราณสลายเลือดคลั่ง

แต่เนื่องจากเป็นระยะเวลาสั้น ๆ จึงเสียพลังภายในไปไม่น้อย

ในตอนนี้นางจึงอ่อนแรง

แต่ฮองเต้ทรราชไม่ล้มเลิกความสงสัยที่มีง่าย ๆ

วินาทีต่อมา เขาก็รวบเอวของนางด้วยฝ่ามืออันใหญ่ นิ้วโป้งทาบลงตรงบั้นเอวของนาง แล้วออกแรงกด...

“อื้อ!” เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกเจ็บแปล๊บถึงขั้วกระดูก จึงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอออกมาอย่างอดไม่ได้

ต่อมานางก็ไม่กล้าแสดงอาการอะไรออกมา เพียงอดกลั้นไว้

ชายหนุ่มด้านหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ

“บาดเจ็บที่เอวหรือ?”

นางส่ายหน้า

“เปล่า เหตุใดฝ่าบาททรงถามเช่นนี้?”

“เอวของฮองเฮา แข็งมาก”

ฝ่ามือของชายหนุ่มเกี่ยวเส้นชีพจรของนางไว้ เหมือนเครื่องจักรสังหาร ทุกครั้งที่เกี่ยวรั้ง ล้วนสร้างความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

เขาเคลื่อนไหวขึ้นลง ราวกับกำลังค้นหาตำแหน่งแผลของนาง

การกระทำดูเหมือนรักใคร่ แต่ความจริงแทบจะพรากชีวิตด้วยซ้ำ

ไม่ยักรู้ ว่าความอดทนของเฟิ่งจิ่วเหยียนจะดีมาตลอดเช่นนี้

ช่วงที่เร่ร่อนพเนจรในที่หนาวเหน็บเป็นเวลาหนึ่งเดือน ไม่มีเสบียงอาหารให้กิน นางพึ่งพาปณิธานจนประคองตัวเองมาได้

หลังจากเข้าร่วมกองทัพก็ได้รับบาดเจ็บหนัก ตะขออันใหญ่แทงทะลุไหล่ของนาง นางไม่ได้ใช้ยาหมาฝู่ส่านระงับความเจ็บ ทั้งยังไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ กลับเป็นอาจารย์หญิงเสียเองที่ร้องไห้แทนนาง

ด้วยเหตุนี้ การกระทำเพียงเล็กน้อยเท่านี้ของฮ่องเต้ทรราชย์ จึงไม่คณามือนาง

ทว่า...นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกบุรุษแตะเนื้อต้องตัวมากถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงบั้นเอว ที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ

นางสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่ ขนตาไหวระริก ผิวอมชมพูระเรื่อ เรียบเนียนดุจหยก

นางขยับหลบตามสัญชาตญาณ แต่ถูกจับกลับมาเช่นเคย

เอวของนางถูกจับรวบด้วยมือเพียงข้างเดียว ฝ่ามือของเซียวอวี้ร้อนผ่าว ไม่จำเป็นต้องคลำหาอีกต่อไปแล้ว

ฮองเฮาไม่ได้เป็นอะไรมาก

กระนั้น นางก็นิ่งมากเกินไป...

เซียวอวี้เก็บมือกลับมา ไม่ได้หยุดมองร่างกายของนางให้เกินนาน หันหลังเดินออกไปทันที

เฟิ่งจิ่วเหยียนผ่อนคลายลงเล็กน้อย นางไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะกลัวว่าฮ่องเต้ทรราชผู้นั้นจะเห็นหน้าซีดเผือดของนางจนเกิดสงสัย ยังดี ที่เขาไม่ได้บอกให้นางหันกลับไป

ขณะนี้ นางจึงปล่อยแขนทั้งสองข้างลงอย่างหมดแรง แล้วเข้าไปแช่ในน้ำใหม่อีกครั้ง ลึกนัยน์ตาแผ่ซ่านไปด้วยไอสังหาร

ยังไม่เจอตัวนักฆ่า ทุกคนในราชวังต่างตกอยู่ในความเสี่ยง

เกรงแต่ว่าฝ่าบาทจะใช้เรื่องตามหาตัวนักฆ่าเป็นข้ออ้าง ประกาศโทษประหารครั้งใหญ่ แม้นต้องฆ่าผิดคนก็ไม่ปล่อยผ่านไปแม้แต่คนเดียว

ผู้คนต่างตกอยู่ในความหวาดผวา ตำหนักหลิงเซียวเองก็เพิ่มการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดมากขึ้น

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ทราบข่าวนี้ ก็รู้สึกแค้นเคือง

ถ้าไม่ใช่เพราะถูกฮ่องเต้ทรราชจับได้ในคืนนั้น นางก็คงหนีไปอย่างเงียบ ๆ แล้ว

ดูท่า อุปสรรคใหญ่ในการเล่นงานหวงกุ้ยเฟยคงเป็นฮ่องเต้ทรราชเสียแล้วล่ะ

หลายวันมานี้ นางสนมที่มาคารวะที่ตำหนักหย่งเหอทุกวัน ก็ยังเป็นคนเหล่านั้นเหมือนเคย

มีเสียนเฟยผู้อ่อนหวานดั่งดอกเบญจมาศ ซูกุ้ยเหรินที่เฝ้านับวันรอได้ปรนนิบัติอุ่นเตียง รวมถึงหลานสาวของไทเฮา——หนิงเฟย...

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีใจอยากเป็นฮองเฮา จึงไม่คิดที่จะตีสนิทกับพวกนางเป็นธรรมดา

แต่พวกนางกลับหวังว่านางจะสามารถแย่งชิงกับหวงกุ้ยเฟยได้

หนิงเฟยกล่าวฟ้องเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

“พระนาง เรื่องตามจับนักฆ่า เดิมเป็นหน้าที่ของเหล่าองครักษ์ แต่หากท่านมีอำนาจควบคุม ก็จะสามารถปรับเปลี่ยนกำลังคุ้มกันภายในวัง เพิ่มความเข้มงวดในการเฝ้าตำหนักหย่งเหอได้นะเพคะ”

ซูกุ้ยเหรินเองก็กล่าวเสริม

“เดิมทีวังหลังไร้ประมุข ฝ่าบาทถึงได้มอบตราประทับทองแห่งวังหลังให้แก่หวงกุ้ยเฟย ให้นางมีอำนาจควบคุมวังหลัง”

“แต่ตอนนี้มีฮองเฮาเช่นท่านแล้ว หวงกุ้ยเฟยยังมีเหตุผลอะไรในการครอบครองตราประทับทองกัน?”

“ฮองเฮา เรื่องนี้ท่านควรพูดกับฝ่าบาทนะเพคะ แม้นฝ่าบาทจะทรงโปรดปรานหวงกุ้ยเฟยมากเพียงใด ก็ไม่ควรให้นางกระทำอะไรลุแก่อำนาจ จนทำให้กฎและข้อห้ามในวังเละเทะ!”

เดิมทีเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่พอคิดว่าสามารถปรับเปลี่ยนกำลังขององครักษ์ในวังได้ ในใจก็ตราบัญญัติขึ้นมา