แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 278

ฮองเฮาตั้งครรภ์แล้ว!

คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นนายท่านเฟิ่ง

รอมาเนิ่นนาน คาดหวังมาโดยตลอด ในที่สุดฮองเฮาก็ตั้งครรภ์เสียที!

เขาแทบลืมเลือนสิ่งที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้ไปหมดสิ้น ทั้งยังยิ้มอย่างซื่อบื้อ ปากแทบหุบเข้าหากันไม่ได้

มู่หรงฉานยืนแข็งค้างอยู่กับที่ คำพูดที่ฝ่าบาททรงตรัสเมื่อครู่สะท้อนในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่หยุด

นางไม่คาดคิดเลยว่า ฮองเฮาจะตั้งครรค์!

ไทฮองไทเฮารับแรงกระตุ้นนี้ไม่ไหว พลันทรุดฮวบลงบนเก้าอี้

บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามาพยุงนาง

“ไทฮองไทเฮาเพคะ!”

ไทฮองไทเฮากลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โบกมือ บอกให้บ่าวรับใช้ถอยออกไป

จากนั้น นางก็จี้ถามเซียวอวี้

“เรื่องตั้งแต่ยามใดกัน เจ้าอย่าคิดที่จะหลอกข้าเชียวนะ หลายวันที่ผ่านมา เจ้ามิเคยโปรดปรานฮองเฮา แล้วนางจะไปตั้งครรภ์ได้อย่างไร?”

เซียวอวี้กล่าวอย่างไม่ร้อนตัว

“ตั้งครรภ์ในวิหารบรรพบุรุษ ในบันทึกราชกิจและพระราชดำรัสไม่มีบันทึกไว้”

“วิหารบรรพบุรษ?!” ไทฮองไทเฮาแน่นหน้าอกอย่างมาก แทบหายใจไม่ออก

นางยกมือชี้หน้าเซียวอวี้

“เจ้า…เจ้าเป็นกษัตริย์ของแคว้นนะ! เหตุใดพวกเจ้าถึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นในวิหารบรรพบุรุษของเชื้อพระวงศ์อย่างนี้…”

มันเป็นการไม่เคารพบรรพบุรุษ!

ต่อมานางก็ตระหนักได้ว่าในตำหนักยังมีบุคคลอื่น จึงรีบไล่พวกเขาออกไป เหลือไว้เพียงฝ่าบาทและฮองเฮา

นายท่านเฟิ่งถูกองครักษ์สองคนลากออกไป แต่เขากลับไม่หวาดกลัวที่จะถูกลงโทษ มัวจมอยู่กับความดีอกดีใจที่กำลังจะได้เป็นเสด็จปู่

หากคนไม่รู้ คงคิดว่าเขาตกใจกลัวจนเสียสติไปแล้ว

จริง ๆ แล้วมู่หรงฉานไม่อยากออกไปอย่างยิ่ง

นางอยากรู้จริง ๆ ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

คนเย็นชาถือตัวเฉกเช่นฝ่าบาท ยามปกติมองหญิงงามในวังราวกับไม่มีตัวตน แต่ทำไมถึง…

อีกด้านหนึ่งภายในตำหนัก

ไทฮองไทเฮาเองก็ไม่เชื่อ ว่าฮ่องเต้จะกล่าวเรื่องไร้สาระ และไม่รู้จักกาลเทศะเช่นนั้นออกมา

นางต่อว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างโมโหโทโส

“เจ้าให้ท่าฝ่าบาทใช่หรือไม่!นั่นวิหารบรรพบุรุษ ไฉนเจ้าถึงใช้มารยายั่วยวนในสถานที่แบบนั้น!”

เฟิ่งจิ่วเหยียน :...

นางยังอยากถามเลย ว่าทำไมจู่ ๆ นาง “ตั้งครรภ์” ได้ล่ะ?

เซียวอวี้เดินมาหยุดข้างนาง เผชิญหน้ากับคำต่อว่าของไทฮองไทเฮาด้วยกันกับนาง

“เสด็จย่า เรากับฮองเฮาเป็นสามีภรรยากัน คำว่า “ยั่วยวน” มันดูหนักหนาไปหน่อย

“อีกอย่าง ได้ตั้งครรภ์ทายาทมังกรโดยมีบรรพบุรุษเป็นสักขีพยาน คงปลอบโยนพวกเขาได้เหมือนกัน”

“เหลวไหล!” ในหัวของไทฮองไทเฮาพร่าเบลอไปหมด

ทันใดนั้น นางพลันตระหนักเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

“ช้าก่อน ฮ่องเต้ เจ้ากำลังดื่มยารักษาอยู่มิใช่หรือ? ไม่ใช่ว่าทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้หรอกหรือ?”

สีหน้าของเซียวอวี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“เสด็จย่า เราหายแล้ว”

ยามีประสิทธิภาพ เขาจึงทำเรื่องเช่นนั้นขึ้นมาได้ในทันใด นี่เป็นเรื่องปกติมาก

ทว่า ในใจของไทฮองไทเฮาย่อมมิอาจสงบได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน