แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 278

ฮองเฮาตั้งครรภ์แล้ว!

คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นนายท่านเฟิ่ง

รอมาเนิ่นนาน คาดหวังมาโดยตลอด ในที่สุดฮองเฮาก็ตั้งครรภ์เสียที!

เขาแทบลืมเลือนสิ่งที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้ไปหมดสิ้น ทั้งยังยิ้มอย่างซื่อบื้อ ปากแทบหุบเข้าหากันไม่ได้

มู่หรงฉานยืนแข็งค้างอยู่กับที่ คำพูดที่ฝ่าบาททรงตรัสเมื่อครู่สะท้อนในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่หยุด

นางไม่คาดคิดเลยว่า ฮองเฮาจะตั้งครรค์!

ไทฮองไทเฮารับแรงกระตุ้นนี้ไม่ไหว พลันทรุดฮวบลงบนเก้าอี้

บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามาพยุงนาง

“ไทฮองไทเฮาเพคะ!”

ไทฮองไทเฮากลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โบกมือ บอกให้บ่าวรับใช้ถอยออกไป

จากนั้น นางก็จี้ถามเซียวอวี้

“เรื่องตั้งแต่ยามใดกัน เจ้าอย่าคิดที่จะหลอกข้าเชียวนะ หลายวันที่ผ่านมา เจ้ามิเคยโปรดปรานฮองเฮา แล้วนางจะไปตั้งครรภ์ได้อย่างไร?”

เซียวอวี้กล่าวอย่างไม่ร้อนตัว

“ตั้งครรภ์ในวิหารบรรพบุรุษ ในบันทึกราชกิจและพระราชดำรัสไม่มีบันทึกไว้”

“วิหารบรรพบุรษ?!” ไทฮองไทเฮาแน่นหน้าอกอย่างมาก แทบหายใจไม่ออก

นางยกมือชี้หน้าเซียวอวี้

“เจ้า…เจ้าเป็นกษัตริย์ของแคว้นนะ! เหตุใดพวกเจ้าถึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นในวิหารบรรพบุรุษของเชื้อพระวงศ์อย่างนี้…”

มันเป็นการไม่เคารพบรรพบุรุษ!

ต่อมานางก็ตระหนักได้ว่าในตำหนักยังมีบุคคลอื่น จึงรีบไล่พวกเขาออกไป เหลือไว้เพียงฝ่าบาทและฮองเฮา

นายท่านเฟิ่งถูกองครักษ์สองคนลากออกไป แต่เขากลับไม่หวาดกลัวที่จะถูกลงโทษ มัวจมอยู่กับความดีอกดีใจที่กำลังจะได้เป็นเสด็จปู่

หากคนไม่รู้ คงคิดว่าเขาตกใจกลัวจนเสียสติไปแล้ว

จริง ๆ แล้วมู่หรงฉานไม่อยากออกไปอย่างยิ่ง

นางอยากรู้จริง ๆ ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

คนเย็นชาถือตัวเฉกเช่นฝ่าบาท ยามปกติมองหญิงงามในวังราวกับไม่มีตัวตน แต่ทำไมถึง…

อีกด้านหนึ่งภายในตำหนัก

ไทฮองไทเฮาเองก็ไม่เชื่อ ว่าฮ่องเต้จะกล่าวเรื่องไร้สาระ และไม่รู้จักกาลเทศะเช่นนั้นออกมา

นางต่อว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างโมโหโทโส

“เจ้าให้ท่าฝ่าบาทใช่หรือไม่!นั่นวิหารบรรพบุรุษ ไฉนเจ้าถึงใช้มารยายั่วยวนในสถานที่แบบนั้น!”

เฟิ่งจิ่วเหยียน :...

นางยังอยากถามเลย ว่าทำไมจู่ ๆ นาง “ตั้งครรภ์” ได้ล่ะ?

เซียวอวี้เดินมาหยุดข้างนาง เผชิญหน้ากับคำต่อว่าของไทฮองไทเฮาด้วยกันกับนาง

“เสด็จย่า เรากับฮองเฮาเป็นสามีภรรยากัน คำว่า “ยั่วยวน” มันดูหนักหนาไปหน่อย

“อีกอย่าง ได้ตั้งครรภ์ทายาทมังกรโดยมีบรรพบุรุษเป็นสักขีพยาน คงปลอบโยนพวกเขาได้เหมือนกัน”

“เหลวไหล!” ในหัวของไทฮองไทเฮาพร่าเบลอไปหมด

ทันใดนั้น นางพลันตระหนักเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

“ช้าก่อน ฮ่องเต้ เจ้ากำลังดื่มยารักษาอยู่มิใช่หรือ? ไม่ใช่ว่าทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้หรอกหรือ?”

สีหน้าของเซียวอวี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“เสด็จย่า เราหายแล้ว”

ยามีประสิทธิภาพ เขาจึงทำเรื่องเช่นนั้นขึ้นมาได้ในทันใด นี่เป็นเรื่องปกติมาก

ทว่า ในใจของไทฮองไทเฮาย่อมมิอาจสงบได้

ทันใดนั้น นางก็เปลี่ยนคำพูด

“ถึงแม้จะตั้งครรค์ แต่ก็ไม่สามารถเป็นฮองเฮาได้อีกต่อไป ฝ่าบาท หากเจ้าทำใจไม่ได้ ก็ลดตำแหน่งนางเหลือเพียงสนมซะ!”

นี่เป็นสิ่งที่นางคิดได้ และเป็นการยอมให้ขั้นสุดแล้ว

ทว่า เซียวอวี้กลับมีท่าทีเด็ดเดี่ยว

“นี่เป็นโอรสคนแรกของเรา มารดาผู้ให้กำเนิดของเขา ต้องเป็นฮองเฮาเท่านั้น”

ไทฮองไทเฮาคัดค้าน

“ฮ่องเต้ ไยเจ้าถึงดื้อรั้นเช่นนี้ เจ้าแค่แต่งตั้งฮองเฮาคนใหม่เร็ว ๆ แล้วให้โอรสอยู่ในปกครองของฮองเฮาคนใหม่ ก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียน :พูดเช่นนี้ต่อหน้านาง มันเหมาะสมแล้วหรือ?

เซียวอวี้กล่าวโดยตรง

“หากมิใช่มารดาผู้ให้กำเนิด ย่อมมีเส้นใยบาง ๆ ขวางกั้น เราไม่อยากให้เขาเป็นเหมือนเรา ยิ่งไปกว่านั้น ฮองเฮาเป็นคนดีมาก จึงได้ใจเราไปเต็ม ๆ เราไม่จำเป็นต้องแต่งตั้งฮองเฮาใหม่”

นอกจากหรงเฟย ไทฮองไทเฮาก็ไม่เคยเห็นเขาปกป้องผู้ใดเช่นนี้มาก่อน

ต่อให้เป็นหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ที่ได้รับความโปรดปรานก่อนหน้า ตราบใดที่นางเอ่ยเพียงหนึ่งประโยค ฮ่องเต้ก็จะลงโทษอีกฝ่ายอย่างไม่รีรอ

เท่านี้ก็ทำให้เห็นแล้วว่า ฮองเฮาผู้นี้ได้รับความชอบจากเขาจริง ๆ

ไทฮองไทเฮาจนปัญญาอย่างยิ่ง

“แต่เจ้าจะอธิบายกับคนทั่วใต้หล้าและฮ่องเต้องค์ก่อนเยี่ยงไร ตระกูลเฟิ่งแก้ไขหนังสือแห่งโชคชะตา ถึงได้ตำแหน่งฮองเฮานี้มา!”

เซียวอวี้เองก็เด็ดขาดเช่นกัน

“ฮ่องเต้องค์ก่อนถูกหลอก หาได้เป็นเกียรติยศไม่

“ดังนั้น เราคิดว่า ควรปล่อยให้เรื่องนี้เลือนหายเสมือนฝุ่นย่อมดีกว่า”

ไทฮองไทเฮาตกใจอย่างมาก

“เจ้าคิดจะจบง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ? ไม่ถือสาเลยหรือไง?”