แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 277

นายท่านเฟิ่งสารภาพออกมาโดยที่ไม่ต้องบังคับ

ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเซียวอวี้พลันปกคลุมไปด้วยไอทะมึน

ไทฮองไทเฮาพิโรธหนักกว่าเดิม

“เจ้ามันเลวทราม! หลอกปั่นหัวฮ่องเต้องค์ก่อน ทำทุกวิถีทางให้บุตรสาวได้เป็นฮองเฮา เจ้า…เจ้าสมควรถูกประหาร!”

ใบหน้าอ่อนโยนมีเมตตาของมู่หรงฉาน เผยรอยยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว

นายท่านเฟิ่งผู้นี้ช่างขี้ขลาดยิ่งนัก

ในเมื่อกลัวตายถึงเพียงนี้ ก็ไม่ควรทำเรื่องหลอกลวงเช่นนั้นออกมาตั้งแต่แรก

นายท่านเฟิ่งหมอบลงกับพื้น กล่าวอย่างสั่นเทิ้ม

“ฝ่าบาท กระหม่อมทำแต่เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ

“นอกจากกระหม่อมแล้ว ก็มิมีผู้ใดรู้เรื่องนี้…โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮองเฮา ฮองเฮาไม่รู้อะไรด้วยเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ไทฮองไทเฮามิอาจปล่อยผ่านได้

“ฝ่าบาท อย่าไปฟังเขาพูดมากความ! เรื่องนี้ ฮองเฮาต้องรู้ด้วยแน่ ๆ! ถึงจะไม่รู้จริง ๆ ก็สมควรรับโทษร่วมด้วย!”

นายท่านเฟิ่งได้ยินประโยคนี้ ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างเดือดพล่าน

“ไม่ใช่! ฮองเฮาไม่ผิด!

“ตั้งแต่นางเป็นเด็ก กระหม่อมอบรมสั่งสอนนางด้วยชีวิตจิตใจ กระหม่อมเพียงอยากให้นางมีชีวิตแต่งงานที่ดีที่สุดในใต้หล้านี้!

“ตอนนั้นสตรีจากตระกูลเหล่านั้น ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมบุตรสาวของข้าได้!

“ฮ่องเต้องค์ก่อน…ฮ่องเต้องค์ก่อนมิควรเชื่อคำพูดของพระสงฆ์ และตัดช่องทางของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เช่นนี้ …กระหม่อมเองก็ไร้ทางเลือก!”

เซียวอวี้กล่าวเสียงทุ้มต่ำ

“เจ้ากำลังต่อว่าฮ่องเต้องค์ก่อนงั้นหรือ?”

“กระหม่อมมิบังอาจ!” นายท่านเฟิ่งก้มหน้าจนชิดพื้น

ไทฮองไทเฮาถามเขาอย่างเยือกเย็น

“เจ้าไร้ทางเลือกงั้นหรือ? หากลูกสาวของเจ้าไม่ได้เป็นฮองเฮา แล้วไม่สามารถแต่งงานกับผู้อื่นได้หรือไง? ข้าว่า เจ้าคิดจะใช้ลูกสาวนำพาเกียรติยศมาให้ตนเองมากกว่า! เจ้าต้องการให้ตระกูลเฟิ่งรุ่งเรือง ยังจะมาแก้ตัว หาเหตุผลให้ตัวเองอีกหรือ! ช่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย! ข้าจะไม่ให้อภัยเด็ดขาด!”

แม้นไม่เหมาะสม แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ขอเลือกอยู่ข้างไทฮองไทเฮา

เรื่องนี้ ตระกูลเฟิ่งทำผิดจริง ๆ

นางไม่สามารถช่วยอะไรบิดาได้ จึงไม่พูดอะไรออกไป

ยามที่ไม่มีใครสังเกต มู่หรงฉานก็ส่งสายตาให้พระรูปนั้น

ต่อมา พระรูปนั้นก็กล่าวอย่างหวาดหวั่น

“ทูลฝ่าบาท ไทฮองไทเฮา จริง ๆ แล้ว หากทำนายจากโชคชะตาในปีนั้น ฮองเฮาไม่เพียง…ไม่เพียงแต่ปกปักแคว้นหนานฉีไม่ได้ ซ้ำยังนำพาภัยอันตรายมาให้แคว้นหนานฉีอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่ถ้อยคำนี้ถูกกล่าวออกมา ไทฮองไทเฮาพลันหน้าซีด ลมหายใจติดขัด

นางถลึงตาใส่นายท่านเฟิ่งอย่างเดือดดาล

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…ไม่แปลกใจเลย ที่เจ้าดึงดันจะเปลี่ยนคำทำนายให้ได้ เจ้ากลัวคนรู้เรื่องนี้ กลัวว่าไม่มีผู้ใดกล้าแต่งงานกับลูกสาวเจ้าอีก

“แต่เจ้า ทำไมเจ้าต้องส่งตัวอันตรายเข้ามาอยู่ในวังเช่นนี้ เจ้า! เจ้ามีเจตนาร้ายแอบแฝงสินะ!”

นายท่านเฟิ่งหมอบกับพื้น พูดคำเดิมซ้ำ ๆ ไม่หยุด

“เสด็จย่า มันคนละเรื่องกัน หนังสือแห่งโชคชะตาถูกปรับแก้ ไม่เกี่ยวอะไรกับฮองเฮา เราจะไม่ปลดฮองเฮาเด็ดขาด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเบิกตากว้าง ราวกับได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ไม่ถูกปลดก็ดีแล้ว!

มู่หรงฉานมองไปยังฮ่องเต้หนุ่มหล่ออย่างประหลาดใจ

ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมปลดฮองเฮาเลยหรือ?

เมื่อไทฮองไทเฮาได้ยินถ้อยคำนี้ ก็วางมาดผู้อาวุโส พูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“เรื่องนี้เจ้าไม่ควรใช้ความรู้สึกร่วมด้วย ข้าจะปลดฮองเฮาให้จงได้! ข้าเชื่อว่าเหล่าขุนนางเก่าแก่เองก็จะเห็นด้วยเช่นกัน!”

เซียวอวี้หยุดโค้งคำนับ แล้วยืดตัวตรง มองมาที่ไทฮองไทเฮาอย่างเรียบนิ่ง ในดวงตาลุ่มลึกคู่นั้น ทอแววเด็ดขาด

“เราจะไม่ให้สายเลือดของตัวเองออกไปเร่ร่อนอยู่ข้างนอก”

เมื่อถ้อยคำนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างตกใจ รวมถึงเฟิ่งจิ่วเหยียน ต่างมองมาที่เซียวอวี้

ไทฮองไทเฮานิ่งอึ้งไปพักใหญ่ จากนั้นก็ถามอย่างลังเล

“หรือว่าฮองเฮา…ฮองเฮานาง…”

เซียวอวี้ผงกหน้าเล็กน้อย

“ใช่ ฮองเฮากำลังตั้งครรภ์”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเบิกตากว้างแทบถลน

เขารู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป