แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 276

“กุ้ยเหริน ท่านเป็นอะไรไปหรือเพคะ?” สาวใช้ชิวหงถามอย่างเป็นห่วง

มู่หรงฉานรีบเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ ใบหน้าโอบอ้อมอารีเหมือนปกติ ทว่าเลือดในกายกลับไหลเวียนเร็วขึ้น แอบให้กำลังใจตัวเองลับ ๆ

“ไม่มีอะไร”

สองวันต่อมา

ณ ตำหนักหวั่นโซ่ว

ไทฮองไทเฮาฟังที่มู่หรงฉานพูดจบ พลันระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

“ได้เยี่ยงไรกัน! พวกตระกูลเฟิ่ง…พวกเขากล้าดีอย่างไร!”

นางโกรธไม่เบา ความบริสุทธิ์ผุดผ่องจากการกินมังสวิรัติปฏิบัติธรรม พลันพังทลายลงในชั่ววินาทีนี้

จากนั้นนางก็ถามมู่หรงฉานว่า

“ฉานเอ๋อร์ เรื่องนี้ เจ้าตรวจสอบมาดีแล้วจริง ๆ หรือ?”

มู่หรงฉานพูดความจริงกับนาง

“ยามได้รับจดหมายลับนั้นครั้งแรก หม่อมฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันเพคะ

“แต่เมื่อคิดว่าหากเรื่องนี้เป็นความจริง เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่สามารถทนมองท่านกับฝ่าบาทถูกหลอกได้

“ด้วยเหตุนี้ หม่อมฉันจึงไหว้วานให้ท่านพ่อส่งคนไปที่วัดหลงหัว ทันทีที่สืบเจอว่าเป็นเรื่องจริง ถึงได้รีบมาทูลรายงานท่านในทันที”

ไทฮองไทเฮามีความน่าเกรงขามล้นเหลือ แม้นดวงตาจะเริ่มฝ้าฟาง แต่ความคิดความอ่านมิได้มืดบอด

“จะยังไม่กล่าวถึงผู้ส่งจดหมายลับให้เจ้า ในเมื่อเรื่องที่ตระกูลเฟิ่งติดสินบนพระในวัดหลงหัวเป็นเรื่องจริง ข้าก็จะไม่อภัยให้!”

มู่หรงฉานก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม ลึกในดวงตาทอแววเจ้าเล่ห์

ยามพี่ชายกำลังลำบาก ฮองเฮากลับปฏิเสธการช่วยเหลือ เช่นนั้นก็อย่ามาโทษนางก็แล้วกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในครานี้ เดิมทีก็เป็นความผิดของตระกูลเฟิ่งอยู่แล้ว

ไทฮองไทเฮาออกคำสั่งทันที

“ให้ฮ่องเต้กับฮองเฮามาที่นี่!”

ครู่ต่อมา ฮองเต้และฮองเฮาก็มาถึงตำหนักหวั่นโซ่วติด ๆ กัน

ไทฮองไทเฮาตีหน้าเย็นชา เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยเห็นบ่อยจนชินตา

“ถวายบังคม…”

ทันทีที่นางเปล่งเสียงพูด ไทฮองไทเฮาก็แสยะยิ้ม

“ไม่ต้อง! ข้าไม่อยากรับการคารวะจากฮองเฮา!”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เสด็จย่า เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

“เจ้าถามนางสิ แล้วก็ไปถามบิดาคนดีของนางด้วย! จะได้รู้ว่าตระกูลเฟิ่งทำเรื่องอันใดไว้!”

มู่หรงฉานยืนอยู่ด้านข้าง กล่าวอย่างเป็นห่วงว่า

“ไทฮองไทเฮาทรงอย่าพิโรธเลยเพคะ ท่านเพิ่งเสวยยาไป”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงอยู่ในท่าทำความเคารพ นัยน์ตาก่อเกิดความระแวง

คงไม่ใช่ว่า ไทฮองไทเฮารู้ถึงตัวตนของนางแล้วหรอกนะ?

โทสะของไทฮองไทเฮาไม่ลดกลับยิ่งเพิ่มขึ้น

“ฮ่องเต้ ตอนนั้นหากมิใช่เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนทรงมีกระแสรับสั่ง กล่าวว่าบุตรีของตระกูลเฟิ่งมีโชคชะตาที่ดี สามารถปกปักแคว้นหนานฉีให้รุ่งเรืองมิเสื่อมคลาย เจ้าจะแต่งนางเข้ามาเป็นฮองเฮาได้อย่างไร?

“แต่ความจริงกลับกลายเป็นว่า ตระกูลเฟิ่งแต่งเรื่องโป้ปดมดเท็จ ติดสินบนพระในวัดหลงหัว ตอนพระอาจารย์ทำนายในครานั้น ได้เปลี่ยนหนังสือแห่งโชคชะตาของพวกนาง!

“เฟิ่งเวยเฉียงผู้นี้ หาได้มีโชคชะตาลิขิตให้เป็นฮองเฮาไม่!!”

ทันทีที่ถ้อยคำเหล่านี้ถูกกล่าวออกมา ทั่วบริเวณก็เงียบกริบ

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างจับสังเกตได้ยาก

ส่วนเซียวอวี้ก็มองมาที่นางแปลก ๆ จากนั้นก็หันไปมองไทฮองไทเฮา

เขามีสีหน้าเคร่งขรึม

“เสด็จย่า เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ หวังว่าท่านจะระมัดระวังคำพูด”

ดวงตาของไทฮองไทเฮาท้วมท้นไปด้วยความเยือกเย็น

“ข้าจำเป็นต้องปรักปรำตระกูลเฟิ่งด้วยหรือ?

“พระรูปนั้นรับสารภาพแล้ว!

“หากไม่เชื่อ จะเรียกคนตระกูลเฟิ่งเข้าวัง มาโต้แย้งก็ย่อมได้!”

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน