แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 279

ไทฮองไทเฮาถูกเซียวอวี้กระตุ้นต่อมโมโหจนพูดไม่ออก

แก้ไขหนังสือแห่งโชคชะตาเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ฮ่องเต้ปล่อยผ่านไปได้หรือ?

เขาไม่ใช่คนจิตใจดีถึงเพียงนั้นเสียหน่อย!

เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้มริมฝีปาก

นางเข้าใจ การที่เซียวอวี้ทำเช่นนี้ ก็เพื่อศักดิ์ศรีของเชื้อพระวงศ์

ฮ่องเต้ถูกขุนนางผู้หนึ่งปั่นหัวอลหม่าน ซึ่งดูหมดรัศมีจริง ๆ

เซียวอวี้กล่าวขึ้นมาอีก

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เรากับฮ่องเต้องค์ก่อนไม่เหมือนกัน เราไม่เคยเชื่อหนังสือแห่งโชคชะตาสักครั้ง”

ไทฮองไทเฮาเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

ฝั่งเซียวอวี้พูดจบไม่ทันไร นางก็เป็นลมล้มพับไป

ถือคติไม่เห็นหน้าย่อมไม่เสียอารมณ์

……

จู่ ๆ ไทฮองไทเฮาก็สลบไป จึงถูกนำตัวไปตรวจอาการภายในตำหนัก

ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก

หมอหลวงกล่าวว่า แค่ได้รับผลกระทบทางจิตใจในชั่วขณะ

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา เซียวอวี้ก็ไปหา

ไทฮองไทเฮาในตอนนั้นเชื่องซึมผิดปกติ เพียงพูดว่า

“เจ้าเป็นฮ่องเต้ อยากทำอะไร ก็ทำเถอะ”

หลังจากที่เซียวอวี้ทูลลา มู่หรงฉานก็เข้ามาในตำหนัก

นางเฝ้าอยู่ข้างแท่นบรรทมของไทฮองไทเฮา ขอบตาแดงก่ำเล็กน้อย

ไทฮองไทเฮารู้ว่านางกตัญญูรู้คุณ และรู้ว่า นางต้องการโค่นล้มฮองเฮาโดยการใช้ประโยชน์จากเรื่องของนายท่านเฟิ่ง

“ฉานเอ๋อร์ ฝ่าบาทตัดสินใจแล้ว ข้าคงทำอะไรมิได้แล้ว

“แต่เจ้าไม่ต้องกลัว วังหลังแห่งนี้เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วไปหมดเช่นนี้แหละ…”

มู่หรงฉานก้มหน้าลง

“เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว”

นางแค่ไม่อยากยอมแพ้

คนอย่างฮองเฮา ไม่มีส่วนใดคล้ายท่านพี่เลยสักนิด ไฉนถึงเข้าตาฝ่าบาทได้ล่ะ?

ตอนนี้ฮองเฮายังตั้งครรภ์อีก เช่นนี้นางสนมในวังหลังคนอื่น ๆ จะยังมีโอกาสหรือ?

มู่หรงฉานแอบกำมือทั้งสองข้าง จนเล็บจิกเข้าเนื้ออ่อนบริเวณฝ่ามือ ยิ่งเจ็บมากเท่าไร นางยิ่งสติแจ่มชัดมากเท่านั้น

……

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน เซียวอวี้ก็มาหา

ครานี้นางบอกให้เหลียนซวงออกไปก่อนอย่างรู้งาน

ภายในตำหนักจึงเหลือเพียงพวกเขาสองคน นางขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยขึ้น

“ฝ่าบาท เรื่องเท็จไม่มีทางเป็นจริงได้”

เซียวอวี้รู้ว่านางกำลังกังวลเรื่องอะไร

สายตาของเขาเคลื่อนลง หยุดลงตรงหน้าท้องของนาง

เซียวอวี้นั่งอยู่ตรงนั้น มองมาที่นางอย่างสำรวจ

“ดูเหมือนว่า ประสิทธิภาพของยาต้องห้ามนั้นจะดีมากเลยทีเดียว”

เขาจำที่นางเคยบอกได้ เพื่อเป็นการซ่อมแซมร่างกาย จึงใช้ยาต้องห้ามจากต่างแดน ทำให้ฝ่าฟันความลำบากมาได้ไม่น้อย

เซียวอวี้โบกมือ เป็นสัญญาญให้หมอหลวงออกไป

จากนั้นเขาก็จดจ้องมาที่เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างลุ่มลึก “หากเจ้าไม่มีลูก เราคงช่วยชีวิตเจ้าจากไทฮองไทเฮาไม่ได้ และช่วยบิดาของเจ้าไม่ได้ด้วย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนอดกลั้นความไม่สบอารมณ์ในใจเอาไว้

“หม่อมฉันเห็นควรให้ท่านทำตามกฎ

“เดิมก็เป็นความผิดของท่านพ่ออยู่แล้ว เขาสมควรถูกลงโทษ”

เซียวอวี้ยิ้มเยาะ

“ไร้ความรู้สึกเสียจริงนะ

“เราเริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่าเจ้าได้เป็นลูกแท้ ๆ ของพวกเขาหรือไม่”

สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนเรียบนิ่งเย็นชา

“หม่อมฉันเพียงยืนหยัดใน ‘หลักการ’”

ยามเงยหน้าขึ้นมาอีกหน เซียวอวี้ก็มาอยู่ตรงหน้า แล้วบังคับกระชากนางเข้าหาตัว

ตอนนี้เขาดูเจรจายากไม่เหมือนยามก่อนหน้า จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าดุดันเย็นชา

“ในเมื่อท้องได้ ก็ท้องให้ข้าซะ

“มิเช่นนั้น หนี้ที่ตระกูลเฟิ่งของพวกเจ้าติดค้างไว้ เราจะตามทวงคืนกลับมาไม่ให้เหลือแม้แต่แดงเดียว”

พูดจบ เขาก็คว้าเอวของนาง อุ้มนางพาดบนบ่า เดินตรงไปยังเตียง