แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 286

“หากแม่ทัพน้อยเมิ่งตายไป ทางเหนือจะเกิดความโกลาหล

“ท่านรู้หรือไม่ว่ามีชนเผ่ามากมายที่จ้องเขมือบหนานฉีราวกับดวงตาพยัคฆ์?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึม

“เจ้าคิดว่าตนเองคือเมิ่งสิงโจวจริง ๆ รึ”

เฉียวม่อใช้มือจับตรงคมดาบ เพื่อกันไม่ให้เฟิ่งจิ่วเหยียนแทงลึกลงไปอีก ฝ่ามือของนางถูกบาดเป็นแผล นางพ่นเลือดออกจากปากและเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ใช่ ข้าปลอมตัวเป็นเมิ่งสิงโจว ทว่าท่านก็ปลอมตัวเป็นฮองเฮาและอภิเษกสมรสเข้าวัง!

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่พี่น้อง ส่วนท่าน? เบื้องหลังท่านมีตระกูลเฟิ่ง และยังมีตระกูลเมิ่งที่ท่านห่วงใย

“พวกเราทั้งคู่ ผู้ใดมีความผิดมากกว่า? ผู้ใดมีคนพัวพันมากกว่า?”

บาดแผลของเฉียวม่อยิ่งมีเลือดไหลออกมามาก

นางมองเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเวทนา และฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับเอ่ยว่า

“ศิษย์พี่ ท่านคิดดูให้ดี สังหารข้าแล้ว จะมีคนอีกไม่น้อยที่ถูกฝังไปพร้อมกับข้า

“ข้ามีคนของข้ารออยู่ภายนอก หากข้าตาย ความลับที่ท่านเข้าอภิเษกสมรสแทนจะถูกเปิดเผยให้ทุกคนรู้ เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งตระกูลเฟิ่งและตระกูลเมิ่งจะต้องถูกลงโทษ

“ศิษย์พี่ ข้าไม่เสียหาย”

คำพูดของเฉียวม่อแต่ละคำช่างเจ็บปวดหัวใจ มันทิ่มแทงเข้าไปในผิวหนังทุกอณูของเฟิ่งจิ่วเหยียน จนลึกลงไปถึงกระดูก

ศิษย์น้องของนาง เพื่อคิดจะเล่นงานนาง จึงทุ่มเทวางแผนอย่างเต็มที่จริง ๆ

แม้แต่อาจารย์และอาจารย์หญิงที่ปฏิบัติกับนางราวกับบุตรแท้ ๆ ทั้งคู่ก็อาจจะสละชีพได้ทุกเมื่อ...

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูคนที่อยู่ตรงหน้า

นางวางแผนอย่างรอบคอบ และนางยังมั่นใจว่าถึงแม้ความจริงจะถูกเปิดเผย ตนเองก็จะรอดชีวิต แววตาของนางในยามนี้แสดงถึงความท้าทาย รวมถึงความรู้สึกที่ได้เป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน

เฟิ่งจิ่วเหยียนสังหารคนมามากมาย ทว่าไม่เคยใช้ดาบจัดการคนของตน เฉียวม่อคือคนแรก

ดวงตาของนางแดงก่ำ นางเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิต

ทว่ากลับยิ่งเกลียดตนเองเช่นกัน

เกลียดตนเองที่มองคนผิด เกลียดตนเองที่ทุ่มเทให้กับมิตรภาพลึกซึ้งนานนับสิบปี ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องขบขัน กระทั่งกลายเป็นอาวุธให้อีกฝ่ายทำร้ายตนเอง

ความรู้สึกนี้ไม่ต่างจากเนื้อเน่าติดกระดูก หากต้องการกำจัดออก นางจะต้องทนรับความเจ็บปวดอันใหญ่หลวงเช่นกัน

ฟึ่บ---

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันชักดาบกลับมา

อาการเจ็บปวดรุนแรงทำให้เฉียวม่อเกือบหมดสติ

นางพยายามฝืนไว้ นางรู้ว่าตนชนะแล้ว