แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 77

เผชิญกับการเค้นถามของจักรพรรดิ ริมฝีปากเฟิ่งจิ่วเหยียนอ้าเล็กน้อย

“หม่อมฉันคิดอยากสืบ คือใครกันที่ต้องการลงมือทำร้ายนางสนมเจีย”

สายตาเซียวอวี้เยือกเย็นเฉียบคม

“พูดต่อ”

“ก่อนหน้าหม่อมฉันตั้งใจปกปิดบ้างก็จริง”

“หลังจากพบว่าเกราะหวายของนางสนมเจียมีปัญหานั้น ที่หม่อมฉันตั้งใจเงียบ เพื่อเป็นการล่องูออกจากถ้ำ”

“ครึ่งแรกของการแข่งขัน หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจแข่งขันโปโล ก็เพื่อคอยสังเกตคนข้างนอกข้างในสนามตลอดเวลา”

“ม้าของนางสนมเจียสูญเสียการควบคุม หม่อมฉันคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว จึงสามารถช่วยนางไว้ได้ทันเวลา”

“แต่กุ้ยเฟยตกม้า อยู่นอกความคาดหมายของหม่อมฉัน”

คำอธิบายของนาง ไม่มีข้อพิรุธใด

เซียวอวี้ก็ยิ่งเชื่อมั่นว่า เพื่อสืบหาตัวคนร้าย นางถึงขั้นใช้นางสนมเจียไปเสี่ยงอันตราย

แบบนี้ค่อยสอดคล้องกับเจตนาอันเลวทรามต่ำช้าของนาง!

เหมือนอย่างตอนนั้น นางใช้ยาแก้ปวดหัว บีบบังคับให้เขาปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน...

แต่เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร

เทียบกับฝีมือโหดเหี้ยมของฮองเฮา เขายิ่งเกลียดชังกับการที่นางพูดโกหกหลอกลวงกษัตริย์

สอบถามนาง เพียงเพื่อต้องการฟังนางพูดความจริง

เห็นสีหน้าของนางยิ่งอยู่ยิ่งขาวซีด เซียวอวี้รีบตรัสสั่งด้านนอกว่า

“ตามหมอหลวงมา”

ไม่ช้าหมอหลวงคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างก็มา ช่วยเฟิ่งจิ่วเหยียนดันกระดูกไหล่ให้เข้าที่

นางก้มหน้าลดสายตาลง แสงอันมืดมิดส่องประกายผ่านดวงตา

เหมือนอย่างที่นางคิดไว้ ฮ่องเต้ทรราชมีนิสัยขี้ระแวง

เทียบกับการพูดบอกอย่างง่ายดาย กับสิ่งที่ถูกเปิดเผยหลังถูกทรมานยิ่งเป็นเหมือนความจริงมากกว่า

หลังจากนั้น หลิวซื่อเหลียงก็เอาเกราะหวายของนางสนมเจียมา ยื่นให้หมอหลวงตรวจดู

หมอหลวงพูดรายงานว่า “ฝ่าบาท บนเกราะหวายนี้ มีกลิ่นดอกฟรีเซียจริง ๆ!”

เซียวอวี้คิดอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็ตรัสสั่งอีกว่า

“ไปเอาเกราะหวายของกุ้ยเฟยมา!”

หลังจากหมอหลวงดูแล้ว ก็พูดรายงานว่า

“ฝ่าบาท บนเกราะหวายของกุ้ยเฟยก็มีกลิ่นดอกฟรีเซียเล็กน้อย!”

เซียวอวี้เลิกคิ้วอย่างเยือกเย็นชา

“เรื่องกลิ่นดอกฟรีเซีย เราจะให้คนไปสืบ”

“แต่ฮองเฮา ในยาแก้ปวดหัวมียาจู้หุนส่าน เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว ราวกับแปลกประหลาดใจมาก

“ยาจู้หุนส่าน...คืออะไรหรือ? หมอพเนจรคนนั้นให้ยามา หม่อมฉันไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร”

เซียวอวี้มองดูนางอย่างเยือกเย็นชา เพื่อมองดูว่านางพูดโกหกหรือไม่

เวลานี้ ด้านข้างมีเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีก

“อ้าก ๆ! ฝ่าบาท...หม่อมฉัน หม่อมฉันเจ็บปวด...หม่อมฉันไม่เย็บแล้ว...อ้าก! หม่อมฉันทนไม่ไหวแล้ว...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำมือในแขนเสื้อไว้แน่น

นี่เพิ่งผ่านไปนานแค่ไหนเอง ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ

เซียวอวี้ขมวดคิ้วแน่น มองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนอีกครั้ง ยากมากที่จะไม่สงสัย นางให้ยาตั้งแต่เริ่มแรก ก็เพื่อวันนี้

แต่นี่ เป็นไปได้หรือ?

นางอ้อมโลกกว้าง เพียงเพื่อให้กุ้ยเฟย ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดจากการเย็บเนื้อหนังสดหรือ

เฟิ่งจิ่วเหยียนดูช่วงเวลาที่เหมาะสม แล้วก็พูดเสนอขึ้นมาว่า

“หากยานั้นมีปัญหา หม่อมฉันจะเขียนจดหมายไปให้ท่านพ่อ ให้เขาส่งกำลังไปจับกุมตัวหมอพเนจรคนนั้นมา”

“หม่อมฉันยังมีข้อสงสัย หากเป็นการตกม้าธรรมดา บนร่างกายไม่ควรมีบาดแผลแบบนั้น”