เสี่ยวเชี่ยนไม่เพียงแต่จะเขียนชื่อโรงเรียนของเขา แม้แต่กลิ่นหอมของดอกยี่สุ่นที่เขาชอบก็เขียนลงไปด้วย
“แกรู้ได้ยังไง?!” คนร้ายตกใจ
ถ้าเสี่ยวเชี่ยนไม่ถามเขาเกือบลืมเรื่องแปลงดอกไม้แสนสวยนั่นแล้วด้วยซ้ำ
เสี่ยวเชี่ยนประสบความสำเร็จในการหยั่งเชิงคนร้าย ตอนนี้คนร้ายจิตใจสับสนเป็นอย่างมาก
“แกตอบถูก คำถามข้อนี้แจกแต้มให้แกอีก ยินดีด้วยนะแกตอบถูกติดกันสองข้อแล้ว
เสี่ยวเชี่ยนยังคงยิ้มแบบที่ยากจะคาดเดาให้อีกฝ่าย แต่คนร้ายกลับรู้สึกว่าตรงหน้ามีภูเขาลูกใหญ่มหึมาตั้งอยู่ คุณพระช่วย ผู้หญิงคนนี้อ่านเขาออกทั้งหมด
นี่คือจุดที่ร้ายกาจของเสี่ยวเชี่ยน
ถึงเธอจะแจกแต้มให้อีกฝ่าย ถามเกี่ยวกับอีกฝ่ายทั้งนั้น แต่กลับเดาได้ถึงรายละเอียดเล็กๆน้อย เธอปล่อยให้อีกฝ่ายชนะแต่กลับไม่รู้สึกหวาดกลัวอะไร
ต่อไปเป็นคำถามข้อที่สาม คนร้ายถามเกี่ยวกับปรัชญาอีกแล้ว เสี่ยวเชี่ยนก็ตอบเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิม ซึ่งแน่นอนว่าผิด
แต่ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนถามข้อที่สามคนร้ายก็เก็บอาการไม่อยู่
เสี่ยวเชี่ยนถามว่าเวลาทำเรื่องเลวรู้สึกยังไง
หลังคนร้ายตอบเสร็จอวี๋หมิงหลางก็ยกเฉลยที่เสี่ยวเชี่ยนเขียน ซึ่งก็เหมือนกันอย่างกับลอกกันมา
“แกไม่มีความหวาดกลัวใดๆทั้งนั้น ถึงกับชอบมากด้วยซ้ำ บางทีแกอาจจะเคยเสียใจที่หมาแมวจรจัดตาย แต่กลับไม่เคยรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ถึงขนาดที่อาจจะกลับไปยังจุดเกิดเหตุ จุดบุหรี่สูบพลางนึกย้อนเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง คนอื่นยังเกิดความกลัวที่จะถูกกรรมตามสนอง แต่แกไม่ใช่ แกถึงกับเอารูปถ่ายของเหยื่อแขวนไว้ที่หัวเตียง ชื่นชมมันทุกวัน นึกย้อนถึงสิ่งที่ตัวเองทำ ใช่ไหมล่ะ?”
คำตอบของเสี่ยวเชี่ยนไม่ต่างอะไรกับที่คนร้ายตอบ
คนร้ายเหงื่อแตก สบตากับเสี่ยวเชี่ยน เกิดความรู้สึกสับสน
“แก แก แกรู้ได้ยังไง?”
เขาตอบถูกทั้งหมดเห็นๆ แต่สิ่งที่ทำให้เขากลัวก็คือ คนที่กุมพาสเวิร์ดความลับในจิตใจเขาไม่ใช่ตัวเขาเอง
ถูกต้อง เสี่ยวเชี่ยนพูดในสิ่งที่เขาคิดทั้งหมด ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกับตัวเขาเอง
“มา ถามคำถามข้อที่สี่กัน ครั้งนี้ขอฉันถามก่อน ทำไมแกถึงได้กลายเป็นคนนิสัยอย่างทุกวันนี้?”
“ฉันไม่อยากตอบคำถามนี้?” คนร้ายจิตใจสับสนเพราะคำถามของเสี่ยวเชี่ยนไม่กี่ข้อนี้ เขาไม่อยากตอบคำถามนี้
และที่คาดไม่ถึงก็คือ อวี๋หมิงหลางยกคำเฉลยด้วยสีหน้าที่เหมือนอยากขำ ซึ่งมันเป็นลายมือที่เสี่ยวเชี่ยนเขียน
วิปริต ไม่อยากตอบ ไม่อยากเผชิญหน้ากับตัวเอง
แม้แต่คำตอบแบบนี้เธอก็เดาออกมาถูก? คนร้ายเริ่มลนลาน
“ฉันตอบ! เพราะฉันสัมผัสไม่ได้ถึงความเจ็บปวดของเหยื่อ เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของพวกมันทำให้ฉันสะใจ อันนี้แกเดาไม่ถูกใช่ไหมล่ะ?!”
เดิมหวังว่าจะเดาถูกหมด แต่ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนเดาถูกจริงๆ ซึ่งทำให้อีกฝ่ายยิ่งผวาหนักเข้าไปใหญ่ คนที่ไม่มีความลับจะต่างอะไรกับปลาเค็ม
คนร้ายจิตใจโหดเหี้ยมรายนี้ในสายตาของเสี่ยวเชี่ยนก็เป็นแค่ปลาเค็มที่ตายแล้วดิ้นไปไหนไม่ได้
“ที่รัก พลิกด้านหลังสิ” เสี่ยวเชี่ยนแสยะยิ้ม
อวี๋หมิงหลางพลิกกระดาษเฉลยใบเดิม โวะ!
“เมียจ๋า เรื่องนี้ก็เดาถูกด้วยเหรอเนี่ย?”
“อ่านให้มันฟัง!”
“เพราะบุคลิกตัวตนที่บกพร่องของแกทำให้แกสัมผัสถึงความเจ็บปวดของเหยื่อไม่ได้ ถึงได้กลายเป็นบุคคลที่เป็นพิษภัยทำตัวเหิมเกริมได้ขนาดนี้ ถึงขนาดที่ว่าแกรู้สึกดื่มด่ำไปกับเสียงโหยหวนอันเจ็บปวดของเหยื่อ หลังจากที่แกตอบคำถามนี้แกยังจะพูดด้วยความภูมิใจอีกด้วยว่า อันนี้แกเดาไม่ถูกใช่ไหมล่ะ?”
ตอนที่อวี๋หมิงหลางอ่านแอบสงสารหมอนี่อยู่ในใจ



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย