แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 1126

ภำรกิจเมื่อก่อนของอวี๋หมิงหลำง เสี่ยวเชี่ยนก็แค่รู้ว่ำมัน อันตรำย แต่ก็ไม่เคยรู้รำยละเอียด ครั้งนี้เธอมีส่วนร่วมด้วย อำจ เพรำะพอจะเดำได้ถึงควำมอันตรำย ในใจก็เลยเป็นห่วงมำกเป็น พิเศษ

แต่เวลำนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่รออยู่ที่บ้ำน

หลังออกมำจำกห้องน้ำก็เห็นคนสวยไม่รู้ไปคุ้ยกระดำษทิชชู ที่เสี่ยวเชี่ยนซ่อนไว้มำจำกไหนอีกแล้ว ขณะที่มันกำลังคำบจะเอำ ไปเล่น พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนเดินออกมำในสภำพนุ่งผ้ำเช็ดตัว มันก็ สะบัดหัวทำหน้ำท้ำทำย มำดิ แน่จริงก็เข้ำมำเลย!

แต่วันนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่มีอำรมณ์จะทะเลำะกับมัน ทำเป็นไม่ เห็นท่ำทำงของคนสวยที่กำลังจะเอำกระดำษทิชชูไปเล่น เธอเดิน ไปยังที่นั่งเล่นริมหน้ำต่ำง มองเสำไฟด้ำนนอกอย่ำงเหม่อลอย

คนสวยสังเกตได้ถึงควำมผิดปกติของเสี่ยวเชี่ยน มันจึงเดิน เข้ำไปมองเธอด้วยควำมสงสัย อีกทั้งยังเอำหัวสะกิดเสี่ยวเชี่ยน นี่ ทำไมวันนี้ไม่วิ่งไล่ล่ะ?

9 5 1 5

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองแล้วเอำมือลูบหัวมันพลำงพูดด้วย น้ำเสียงเศร้ำๆ”ไม่มีอำรมณ์ทะเลำะกับแกแล้ว วันนี้เขำออกไป ทำภำรกิจอันตรำยแล้ว แกต้องรอเขำกลับมำนะ”

ไม่รู้ว่ำคนสวยเข้ำใจที่เสี่ยวเชี่ยนพูดหรือเปล่ำ แต่มันสัมผัส ได้ถึงควำมเป็นกังวลของเสี่ยวเชี่ยน ครั้นแล้วจึงวำงห่อทิชชูลง นั่งเงียบๆ ข้ำงเสี่ยวเชี่ยน หนึ่งคนกับหนึ่งหมำมองลงไปข้ำงล่ำง รอคอยผู้ชำยที่หัวใจผูกกับเธอกลับมำ

กำรรอคอยอันยำวนำนทำให้จิตใจหวำดหวั่น ถ้ำไม่หำอะไร ทำจิตใจก็จะฟุ้ งซ่ำน เสี่ยวเชี่ยนเห็นหวีไม้ที่อยู่บนเสื่อทำทำมิจึง หยิบขึ้นมำ

นี่เป็นหวีที่อวี๋หมิงหลำงเอำมำให้เมื่อหลำยวันก่อน เขำบอก ว่ำปำหลำงให้มำเพื่อเป็นของขวัญที่ได้พบกัน ไม่ใช่ของแพงอะไร แต่เป็นน้ำใจของผู้ให้ ดูออกเลยว่ำหวีนี้ถูกแกะสลักด้วยควำม ประณีตเป็นอย่ำงมำก เสี่ยวเชี่ยนเดำว่ำนี่อำจเป็นของที่ปำหลำง เตรียมไว้ให้ผู้หญิงที่เขำรัก แต่ไม่รู้ว่ำทำไมถึงไม่ได้ให้ กลับเอำ มำให้อวี๋หมิงหลำงแทน

เธอหวีผมตัวเองเบำๆ ทันใดนั้นหวีก็หักหนึ่งซี่ หวีทำมืออัน นี้แข็งแรงกว่ำหวีที่ซื้อข้ำงนอกมำก เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำตัวเองไม่ได้

9 5 1 6

ออกแรงมำกมำยอะไร แต่ซี่หวีกลับหัก

ซี่หวีหักแบบนี้ตำมควำมเชื่อของคนในหมู่บ้ำนเมื่อก่อนของ เสี่ยวเชี่ยนถือเป็นลำงบอกเหตุไม่ดี เสี่ยวเชี่ยนใจหำยวูบ เธอรีบ เอำหวีวำงลง

วันนี้เธอเป็นอะไร ทำไมสมองมีแต่เรื่องควำมเชื่องมงำยเต็ม ไปหมด แบบนี้ไม่ดี เธอควรจะมีสติและยึดตำมหลักวิทยำศำสตร์ มำกกว่ำ อวี๋หมิงหลำงผ่ำนร้อนผ่ำนหนำวมำมำก ภำรกิจที่ อันตรำยกว่ำนี้เขำก็ผ่ำนมำนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยพลำดเลยสัก ครั้ง เมืองหลวงอยู่ห่ำงจำกที่นี่แค่สองสำมชั่วโมง ไม่นำนเขำก็ กลับมำแล้ว

แต่ไม่ว่ำเธอจะปลอบใจตัวเองอย่ำงไรควำมเป็นกังวลก็ ยังคงแผ่ซ่ำนในจิตใจ แสงจันทร์สะท้อนเข้ำมำทำงหน้ำต่ำง ส่อง มำยังซี่หวีที่หัก

อีกด้ำนหนึ่ง อวี๋หมิงหลำงกำลังนำคนของเขำนั่งรถทหำรมุ่ง หน้ำไปยังเมืองหลวงอย่ำงรวดเร็ว ภำยในรถ คุณนำยหลี่ที่อุ้ม กล่องใบหนึ่งไว้กำลังคุยกับอวี๋หมิงหลำง

“ฉันนึกออกแล้ว เธอคือสำมีของหมอเฉินไม่ใช่เหรอ?” พอ

9 5 1 7

ขึ้นรถได้เธอก็รู้สึกคุ้นหน้ำอวี๋หมิงหลำง นึกอยู่นำนในที่สุดก็นึก ออก เขำเคยมำกับหมอเฉิน

“ครับ” อวี๋หมิงหลำงมีสมำธิดีมำกเวลำท ำงำน พูดจำจริงจัง

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณหมอเฉินมำกจริงๆ คุณพ่อไม่ค่อยถูก ชะตำกับใครง่ำยๆ มีหมอเฉินนี่แหละที่ท่ำนยอมเชื่อฟั ง วันนี้ ตอนหมอเฉินไปรักษำคุณพ่อดูเหมือนเธอจะเล่ำเรื่องบำงอย่ำง ให้ท่ำนฟั ง หลังหมอเฉินกลับคุณพ่อท่ำนก็เรียกฉันเข้ำไปในห้อง หนังสือ ซึ่งมันน่ำแปลกใจมำก ปกติท่ำนไม่ฟั งใคร แต่กลับเชื่อ ฟั งหมอเฉิน”

คุณนำยหลี่ไม่คิดว่ำหมอเฉินจะเก่งขนำดนี้ ซึ่งนี่ก็คือโอกำส เวลำ สถำนที่เป็นใจพร้อมกันทุกอย่ำง ได้เจอหมอเก่งๆ ในเวลำ ที่เหมำะสม อีกทั้งยังเป็นที่ถูกใจของคนแก่ คุ้มค่ำกับเงินที่เสียไป

“ถ้ำตำมลำดับอำวุโสเขำควรเรียกคุณว่ำคุณป้ ำครับ ดังนั้น ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ”

“เอ๋?” คุณนำยหลี่อึ้งไปเล็กน้อย

อวี๋หมิงหลำงถอดหมวกทหำรออกเพื่อให้เธอเห็นใบหน้ำ ของเขำชัดๆ

9 5 1 8

“ผมเป็นลูกชำยคนเล็กของตระกูลอวี๋ครับ พวกเรำเคยเจอ กันตอนผมอำยุสิบกว่ำ”

พอเขำพูดแบบนี้คุณนำยหลี่ก็นึกออก มิน่ำเธอถึงรู้สึกคุ้น หน้ำเขำมำก!

“ที่แท้เธอก็คือ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน