แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 1130

เสี่ยวเชี่ยนเก็บหวีไม้แล้วเดินไปที่ตู้เก็บเหล้ำ เธอเอำเหล้ำ เหมำไถที่เพิ่งใส่เข้ำไปออกมำซ่อน ของพวกนี้อำจทำให้อวี๋หมิง หลำงนึกถึงปำหลำง ต้องเอำไปซ่อนให้หมด

พอทำทุกอย่ำงเสร็จเสี่ยวเชี่ยนถึงได้นั่งลง เธอหลับตำแล้ว เริ่มคิดว่ำจะใช้ควำมรู้ควำมสำมำรถของเธอช่วยเขำยังไงดี

ตอนแรกจิตใจเธอสับสนกระวนกระวำยมำก เอำแต่คิดว่ำ ตอนนี้อวี๋หมิงหลำงจะรู้สึกอย่ำงไร ยิ่งคิดยิ่งปวดใจยิ่งฟุ้ งซ่ำน สุดท้ำยก็ต้องร้องไห้ออกมำ

ทำใจสงบไม่ได้เลย

ควำมผิดปกติของเจ้ำนำยทั้งสองส่งผลต่อคนสวยด้วย อวี๋ห มิงหลำงขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมออกมำ เสี่ยวเชี่ยนนั่งร้องไห้ เงียบๆ คนเดียวริมหน้ำต่ำง คนสวยที่รับรู้ได้ถึงควำมผิดปกตินี้ จึงเข้ำไปหำแล้วลองเลียน้ำตำเสี่ยวเชี่ยน

“ไปเถอะคนสวย ฉันจะพำแกไปซื้ออำหำรเช้ำด้วยกัน”

เสี่ยวเชี่ยนเช็ดน้ำตำ เธอกลัวว่ำอำรมณ์ของเธอในตอนนี้จะ

9 5 4 8

กระทบต่ออวี๋หมิงหลำง หัวใจของเขำก ำลังสับสนหลังเกิดเรื่อง ถ้ำเธอยังเอำแต่ร้องไห้จะยิ่งส่งผลไม่ดีกับเขำ

เธอพำคนสวยออกไปนอกบ้ำน ซื้ออำหำรเช้ำเสร็จก็ไม่ได้ รีบร้อนกลับบ้ำน เสี่ยวเชี่ยนพำคนสวยไปยังม้ำนั่งตัวยำวที่อยู่ใน มุมที่ไม่ค่อยมีคนไปแล้วนั่งลง สัญญำณตื่นนอนดังขึ้นพร้อมๆ กับน้ำตำของเสี่ยวเชี่ยนที่ไหลออกมำ

เธอระบำยอำรมณ์ออกมำได้แค่ตอนที่ไม่มีคน เธอต้อง ปลดปล่อยมันออกไป แบบนี้พอกลับไปเธอก็จะเป็นที่พึ่งทำงใจ ให้เขำได้

ตอนแรกคนสวยก็นั่งเป็นเพื่อนเสี่ยวเชี่ยนเงียบๆ สักพักเห็น เสี่ยวเชี่ยนร้องไห้เสียใจมันเลยเอำหัวไปถูตัวเธอ

เมื่อก่อนเสี่ยวเชี่ยนไม่ชอบคนสวยเลย แต่เวลำนี้กลับเข้ำใจ ขึ้นมำหน่อยแล้วว่ำทำไมถึงได้ใช้คำว่ำเพื่อนร่วมทุกข์ที่ไร้เสียงมำ บรรยำยสุนัขทหำร เธอโอบคนสวยแล้วถอนหำยใจอย่ำงเศร้ำ สร้อย

“ยัยสวยชำเขียว ทำไงดี ฉันเป็นห่วงเขำมำกจริงๆ ฉันกลัว ว่ำจะช่วยเขำไม่ได้ ฉันรักษำทุกคนให้อำกำรเป็นปกติได้ แต่มีเขำ

9 5 4 9

คนเดียวที่ฉันทำไม่ได้ ทำไงดี ฉันเป็นห่วงเขำ”

คนสวยครำงในลำคอเบำๆ คล้ำยกับกำลังปลอบเสี่ยวเชี่ยน

ถ้ำปรับทัศนคติให้กลับมำปกติไม่ได้ก็ยำกที่จะรักษำในขั้น ต่อไป เสี่ยวเชี่ยนระบำยอำรมณ์กับคนสวยอยู่นอกบ้ำน พอเธอ กลับบ้ำนก็ใจสงบลงมำกแล้ว

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้เกลียดคนสวยเท่ำตอนแรกแล้ว คนสวยเอง ก็เริ่มชอบเสี่ยวเชี่ยน แต่นี่ก็เป็นเรื่องรำวในภำยหลัง ตอนนี้หนึ่ง คนกับหนึ่งหมำกำลังเป็นห่วงอวี๋หมิงหลำง ต่อให้คนนอกจะมอง ว่ำเขำไม่แตกต่ำงจำกตอนปกติ แต่เสี่ยวเชี่ยนกับคนสวยต่ำง สัมผัสได้ถึงควำมเศร้ำที่ออกมำจำกตัวเขำ ควำมเศร้ำที่หลบ ซ่อนอยู่ในกำรแสดงออกว่ำปกติ แบบนั้นเป็นควำมเจ็บปวดที่สุด

เขำกินอำหำรเช้ำนิดหน่อยแล้วออกไปทำงำน แต่ทำได้แค่ ช่วงเช้ำก็กลับมำบ้ำน

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ไปมหำวิทยำลัย เธอกินอำหำรเช้ำแล้วนอน เอำแรง พอตื่นมำก็สดชื่นขึ้นหน่อย จำกนั้นก็เริ่มคิดหำทำงว่ำจะ เยียวยำแผลใจของอวี๋หมิงหลำงอย่ำงไรต่อจำกนี้

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ข้อสรุปประตูบ้ำนก็เปิ ดออก อวี๋หมิง

9 5 5 0

หลำงเดินเข้ำมำด้วยสีหน้ำเรียบเฉย

เสี่ยวเชี่ยนหันไปดูเวลำโดยอัตโนมัติ เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่ง ยังไม่ถึงเวลำอำหำรกลำงวัน ทำไมเขำถึงได้กลับมำเวลำนี้ หรือ ว่ำ… เกิดเรื่องแล้ว?!

แตกต่ำงจำกตอนปกติที่กลับมำถึงก็ทักทำยเธออย่ำง อำรมณ์ดี วันนี้พออวี๋หมิงหลำงเข้ำมำในบ้ำนก็ทำเหมือนไม่เห็น เสี่ยวเชี่ยน กับคนสวยที่ตั้งใจคำบรองเท้ำมำให้เขำก็ทำเหมือน ไม่เห็น เขำเดินตรงไปยังห้องนอนเล็กทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เสี่ยวเชี่ยนรีบลุกขึ้นเดินตำมเข้ำไป

อำกำรแบบนี้ผิดปกติมำก มำกเสียจนเสี่ยวเชี่ยนหวั่นใจ

พออวี๋หมิงหลำงเข้ำห้องนอนเล็กไปแล้วก็ค้นตู้ สุดท้ำยไป หยิบสร้อยไข่มุกของเสี่ยวเชี่ยนที่ครำวก่อนเขำซ่อมเสร็จแล้ว ออกมำ จำกนั้นก็ดึงให้ขำดแล้วเก็บขึ้นมำร้อยใหม่ทีละเม็ด ยัง ร้อยคล่องเหมือนครำวก่อนไม่มีอะไรแตกต่ำง

อวี๋หมิงหลำงวำงสร้อยไข่มุกลง จำกนั้นก็เริ่มหำของต่อ รื้อ จนห้องรกไปหมด

9 5 5 1

“นำยหำอะไร?” เสี่ยวเชี่ยนอดถำมไม่ได้

“ในบ้ำนมีปืนของเล่นที่พ่ำนพ่ำนลืมไว้ใช่ไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน