แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 1151

บทที่ 1151 ศิษย์พี่ใหญ่ผู้หล่อเหลำเอำกำร

สำมีภรรยำเดินเคียงข้ำงกันได้เป็นเพรำะควำมรัก กำรที่จะ อยู่ด้วยกันได้ยืนยำวนั้นมีแค่ควำมรักยังไม่พอ ส่วนยังมีสิ่งไหนที่ จำเป็นอีก อวี๋หมิงหลำงคิดว่ำก็คือสิ่งเหล่ำนี้ที่เธอให้เขำ แต่จะให้ เขำบรรยำยออกมำเขำกลับพูดไม่ถูก

“มอบให้เป็ นหน้ำที่ฉันเถอะ ฉันจะต้องทำให้นำยฟื้ น คืนกลับมำเป็นอย่ำงเดิมได้แน่ ต่อให้อีกหน่อยโอกำสที่นำยจะได้ จับปืนมีน้อยมำกก็ตำม แต่จะทำลำยควำมทรงจำดีๆ ที่มีมำ หลำยปีไม่ได้”

เสี่ยวเชี่ยนมองเขำด้วยสีหน้ำจริงจัง “ต่อให้ในใจนำยจะรู้สึก โกรธที่ฉันปิดบังนำยเรื่องพวกนี้ ยังอยำกคิดบัญชีกับฉัน ฉันยอม ให้นำยลงโทษตำมอำเภอใจก็ได้ แต่นำยต้องให้ฉันรักษำ”

อวี๋หมิงหลำงยื่นมือไปลูบหน้ำเธอเบำๆ ควำมอ่อนโยนทำง สำยตำเพียงพอที่จะเปล่งประกำยในควำมมืด ไม่ต้องพูดอะไร มำก เสี่ยวเชี่ยนยิ้มออกมำ

ตำทึ่มเฉียงของเธอกลับมำแล้ว

9 7 2 6

ขอให้เธอและเขำเรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน ไม่ต้องกำร ควำมเจ็บปวดที่เป็นเหมือนสำรเร่งโต เรื่องที่เมื่อชำติก่อนทำ ไม่ได้ ในที่สุดชำตินี้เธอก็ทำได้แล้ว

“เรื่องกำรรักษำแล้วแต่คุณเลย แต่ก่อนหน้ำนั้นผมขอเวลำ หนึ่งวัน”

“ท ำอะไร?” เธอสงสัย

“เดำดูสิ”

สิ่งที่เขำอยำกทำตอนนี้ ก็แค่ครอบครองเธอ เขำสำมำรถ พลำดทิวทัศน์อันสวยงำมทั้งหมดบนโลกนี้ได้ แต่มีเพียงเธอ เท่ำนั้นที่เขำปล่อยไปไม่ได้

เสี่ยวเชี่ยนหน้ำแดง ไม่ใช่เพรำะเธอใสซื่อไร้เดียงสำ แต่เป็น เพรำะรู้มำกเกินไป…

มือของเธอกุมมือเขำ ทั้งสองคนขับรถที่เต็มไปด้วยกลิ่นอำย ควำมรักกลับบ้ำน

เมื่อไปถึงทำงเข้ำหมู่บ้ำนอวี๋หมิงหลำงก็เห็นรถคันหนึ่งจอด อยู่ข้ำงทำง เขำหันไปพูดกับเสี่ยวเชี่ยน

9 7 2 7

“เมียจ๋ำดูสิ ใครมันปั ญญำอ่อนขนำดนี้ วำดรูปน่ำเกลียดบน รถยังกล้ำขับออกมำได้?”

“นั่นสิ เต่ำนั่นมันอัปลักษณ์ที่สุดในโลกเลยนะ น่ำเสียดำยรถ เบนซ์ เดี๋ยวนะ ทำไมเลขทะเบียนมันคุ้นๆ?”

ใช้เลขทะเบียนที่มีแต่เลขแปดมำจนชิน นอกจำกเจิ้งซวี่แล้ว ยังจะมีใครอีก?

อวี๋หมิงหลำงชอบเหยียบย่ำอดีตศัตรูหัวใจมำกที่สุด เขำเข้ำ ไปจอดเทียบ เจิ้งซวี่พอเห็นเขำเดินลงมำจึงลงรถพร้อมอำข่ำ

อวี๋หมิงหลำงไม่ทักไม่ทำย แต่เดินวนรอบรถของเจิ้งซวี่ พร้อมทั้งพยักหน้ำจริงจัง

“เยี่ยม เยี่ยมมำก ใช้ได้เลยจริงๆ” อวี๋หมิงหลำงชมติดกัน สำมครั้ง เส้นเลือดปูดขึ้นหน้ำผำกเจิ้งซวี่ เขำมองข้ำมอวี๋หมิง หลำงไปที่รถ เสี่ยวเชี่ยนลงมำแล้ว

“ปำกนำยไม่เคยพูดอะไรดีๆ หรอก” เจิ้งซวี่ใช้เท้ำคิดยังรู้ว่ำ อวี๋หมิงหลำงไม่มีทำงพูดจำดีๆ หรอก

“คนอย่ำงนำยทำไมใจแคบแบบนี้? ฉันชมรถนำยก็ผิด? ฉัน

9 7 2 8

แค่อยำกบอกว่ำ รถนี่มันเหมำะกับนำยมำก ก็เหมือนกับหม้อ แบบไหนก็เหมำะกับฝำแบบไหน หัวทรงไหนเหมำะกับหมวก แบบไหน เจิ้งซวี่เสี่ยใหญ่ขับรถหรูก็ต้องเหมำะกับลวดลำย พิเศษๆ แบบนี้ ไม่มีอะไรเหมำะไปกว่ำนี้อีกแล้ว”

คำพูดของอวี๋หมิงหลำงทำให้ควำมอดทนของเจิ้งซวี่เกือบ หมด เขำกำหมัดแน่นรู้สึกว่ำถึงเวลำที่ต้องคิดบัญชีกับไอ้เล็ก จอมอวดดีแล้ว

อำข่ำไม่สนใจผู้ชำยสองคนที่กำลังแง่งๆ ใส่กัน เธอตรงเข้ำ ไปหำเสี่ยวเชี่ยน “ประธำนเชี่ยน! ไม่เป็นไรใช่ไหม!”

“ฉันจะเป็นอะไรได้ โทษทีที่ทำให้เป็นห่วง” เสี่ยวเชี่ยนตบ บ่ำอำข่ำ อำจเพรำะเธออำรมณ์ดีก็ได้มั้ง อำข่ำรู้สึกว่ำวันนี้ ประธำนเชี่ยนดีกับเธอเป็นพิเศษ น้ำเสียงและท่ำทำงแบบนี้ทำให้ อำข่ำเกิดควำมรู้สึกเบิกบำนที่ประธำนเชี่ยนเป็นกันเองกับเธอ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว บอสโทรหำฉัน ทำฉันตกใจแทบแย่ กลัว ว่ำเธอจะเป็นอะไรไป”

“ไม่เป็นไร จัดกำรได้แล้ว จริงสิ เกิดอะไรขึ้นกับผมเธอ เท รนด์ปีนี้เหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปที่ผมอำข่ำ สีแดงที่ติดอยู่บนผม

9 7 2 9

แห้งแล้ว คำดว่ำผมส่วนนั้นอำจต้องตัดทิ้ง

อำข่ำเหล่มองเจิ้งซวี่ เจิ้งซวี่เองก็หันมำมองเธอ สำยตำของ ทั้งสองคนไม่มีกลิ่นอำยดินระเบิดอย่ำงเมื่อก่อนแล้ว

ระหว่ำงทำงที่มำ อำข่ำกับเจิ้งซวี่ร้อนใจอยำกรีบมำช่วย เสี่ยวเชี่ยน ทั้งสองคนต่ำงคิดเรื่องเดียวกัน ควำมโกรธแค้นที่เคย มีจึงไม่สำคัญแล้ว

ทั้งสองคนเคยแค้นกันเพรำะเรื่องเสี่ยวเชี่ยน หำยแค้นกันก็ ด้วยเรื่องของเสี่ยวเชี่ยน ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนมำยืนอยู่ตรงหน้ำแล้ว ในใจของเจิ้งซวี่กับอำข่ำต่ำงเกิดควำมรู้สึกแปลกๆ ที่บอกไม่ถูก

“ควำมรู้สึกของฉันตอนนี้คล้ำยอะไรดีล่ะ อำรมณ์แบบปวดขี้ แล้วหำห้องน้ำไม่ได้ต้องกลั้นอยู่นำนแบบจะตำยแล้วอยู่ๆ ก็เจอ ห้องน้ำ มันโล่งสุดๆ ในชีวิต” อำข่ำบรรยำยควำมรู้สึกตัวเอง ออกมำ

เจิ้งซวี่มุมปำกกระตุก เขำรู้สึกว่ำพออยู่กับอำข่ำนำนๆ อำจ ทำให้สมองของเขำเพี้ยนได้

“แต่ว่ำนะประธำนเชี่ยน ถึงตอนนี้เธอจะปลอดภัยแล้ว ชั่วครำว แต่คำสั่งของบอสคือให้ฉันคุ้มกันเธอตลอดเวลำ บอส

9 7 3 0

ไม่ได้อธิบำยว่ำเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น แต่ฉันคิดว่ำ ลำพังแค่ฉัน คนเดียวคงปกป้องเธอไม่ได้ ฉันก็เลยเรียกผู้ช่วยมำ!”

อำข่ำจดจำหน้ำที่ของตัวเองได้ขึ้นใจ ปกป้องประธำนเชี่ยน!

“ผู้ช่วย? ล้อกันเล่นเหรอ?” ครั้งนี้กลำยเป็นอวี๋หมิงหลำงที่ มุมปำกกระตุก

นี่เขำต้องห่วยขนำดไหนกันถึงจะปล่อยให้เมียตัวเองมี อันตรำยในเขตพื้นที่ควำมรับผิดชอบของเขำ?

คนที่นอนเคียงข้ำงเธอเป็นถึงรักษำกำรหัวหน้ำใหญ่ แต่ยัย หัวทองนี่กลับบอกว่ำจะพำผู้ช่วยมำคุ้มกันเมียเขำ?

อำข่ำไม่สังเกตเห็นควำมไม่พอใจของอวี๋หมิงหลำง ยังคง พูดตำมใจ

“ใช่ ผู้ช่วยที่ฉันเรียกมำครั้งนี้สุดยอดมำกพูดเลย เดี๋ยวเขำก็ มำถึงแล้ว ปกติถ้ำจ่ำยไม่หนักเชิญมำไม่ได้หรอกนะ แต่ฉันอ้ำง คำสั่งของบอสต่อให้เขำไม่อยำกมำก็ต้องมำ! ดูจำกเวลำก็น่ำจะ ถึงแล้วนะ…”

“บอส? เธอเชิญใครมำ?” อวี๋หมิงหลำงกับเสี่ยวเชี่ยนมอง

9 7 3 1

หน้ำกัน คงไม่บังเอิญขนำดนั้นนะ?

“หนงเย่ำศิษย์พี่ใหญ่ของฉันไง ฉันนัดเขำไว้ให้มำเจอที่นี่ เขำน่ำจะใกล้ถึงแล้ว เอ๊ะ เขำมำแล้ว!”

อำข่ำเห็นแท็กซี่วิ่งมำ หน้ำหล่อๆ ที่ปรำกฏทำงหน้ำต่ำงที่ ไม่ได้ปิดกระจกนั่นมันศิษย์พี่ใหญ่ของเธอไม่ใช่เหรอ?

หนงเย่ำมำที่นี่เป็นครั้งแรก เขำเกิดที่ต่ำงประเทศ ถึงแม้จะ พูดภำษำจีนคล่องเพรำะชีอวี่เซวียนบังคับ แต่เขำไม่สันทัดอักษร จีน

ยิ่งเข้ำใกล้สถำนที่นัดเขำก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมำพำกล

เขำอ่ำนป้ ำยเขตหมู่บ้ำนทหำรไม่ออก แต่เห็นทหำรที่ยืน ตรงอยู่ตรงป้อมยำมแล้ว

เขำคิดในใจ ที่นี่เจริญขนำดนี้แล้วเหรอ ยำมยืนตรงแหน่ว เชียว

เดิมกำลังจะหันไปบอกคนขับแต่เห็นอำข่ำที่อยู่ข้ำงทำง เสียก่อน ผมสีทองของอำข่ำโดดเด่นมำกเมื่ออยู่ท่ำมกลำงคนหัว ด ำ

9 7 3 2

พออวี๋หมิงหลำงได้ยินอำข่ำพูดชื่อศิษย์พี่ใหญ่จึงหันไป สบตำกับเสี่ยวเชี่ยน สองสำมีภรรยำผุดรอยยิ้มเจ้ำเล่ห์ออกมำ

“อันที่จริงศำสตรำจำรย์ชีก็แค่บอกว่ำลูกศิษย์ของเขำอำจจะ มำ ไม่ได้บอกว่ำเขำจะมำทำอะไรกับฉัน ถ้ำพวกเรำ ‘บุ่มบ่ำม’ เกินไป จะไม่เหมำะหรือเปล่ำ?”

เสี่ยวเชี่ยนถำมอย่ำงมีเลศนัย เธอจะทำเป็นมองไม่เห็นอวี๋ห มิงหลำงที่กำลังวอร์มมือได้ไงกัน

“อืม ไม่ค่อยเหมำะ” ปำกอวี๋หมิงหลำงพูดไปแบบนั้น แต่ ไม่ได้หยุดกำรวอร์มร่ำงกำยเลยแม้แต่น้อย

จะว่ำไปกำรมำของหนงเย่ำถึงชีอวี่เซวียนจะเตือนระดับหนึ่ง ให้เสี่ยวเชี่ยนรู้ไว้ก่อนแล้ว แต่เขำก็ไม่มีเวลำได้ทันทำอะไร อีกทั้ง ยังถูกเสี่ยวเชี่ยนหลอกใช้ไปหนึ่งครั้ง ตอนนี้ยังพำตัวเองมำหำถึง ที่อีก จิ๊ จิ๊

บทที่ 1152 อวี๋เสี่ยวเฉียง VS ศิษย์พี่ใหญ่หนงเย่ำ

เสี่ยวเชี่ยนไม่สงสำรหนงเย่ำหรอก ใครใช้ให้หมอนี่ทำตัว คุกคำมเธอก่อนล่ะ เธอไม่ได้เป็นฝ่ำยหำเรื่องก่อนเสียหน่อย

ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงควงแขนอำข่ำทำตัวสนิทชิดเชื้อ “ไป เถอะ ไปดื่มชำในบ้ำนฉันกันอำข่ำ ฉันเพิ่งได้ใบชำชั้นดีมำ หน้ำ หนำวแบบนี้ดื่มไปคุยไปเหมำะที่สุดแล้ว”

“แต่ว่ำศิษย์พี่ใหญ่ฉัน”

“ไม่ต้องไปสนหรอก เดี๋ยวเสี่ยวเฉียงของฉันต้อนรับให้เป็น อย่ำงดีเลย ไปๆ เจิ้งซวี่นำยก็มำด้วยสิ พวกเรำขึ้นไปกันก่อน”

เสี่ยวเชี่ยนลำกอำข่ำเดินไป เจิ้งซวี่เดินตำม เจิ้งซวี่เห็นอวี๋ห มิงหลำงวอร์มมือพลำงเดินไปทำงผู้ชำยที่หล่อเนี้ยบคนนั้น พอจะ รู้แล้วว่ำเกิดเรื่องอะไรขึ้น

สองสำมีภรรยำตัวแสบคู่นี้ ใครเจอถือเป็นควำมซวยของ คนๆ นั้น

“ฉันยังไม่ได้คุยกับศิษย์พี่ใหญ่เลยนะ!” อำข่ำเอำแต่หัน กลับไปมอง

9 7 3 4

“มีเสี่ยวเฉียงของฉันอยู่ เธอจะกังวลอะไร? หรือเธอไม่อยำก จิบชำคุยเล่นกับฉัน? ใบชำของฉันมีไว้ให้คนเป็นเพื่อนเท่ำนั้น นะ”

เพื่อน!

คำๆ นี้มันช่ำงไพเรำะเหลือเกิน ไพเรำะเสียจนอำข่ำสำมำรถ ลืมศิษย์พี่ใหญ่ของตัวเองได้ทันที เธอเกำะแขนเสี่ยวเชี่ยนแล้ว เดินตำมไปโดยไม่หันหน้ำกลับไปดูอีก

เจิ้งซวี่เห็นทุกอย่ำง แอบส่ำยหน้ำในใจ

ควำมฉลำดของยัยหัวทองนี่คือของปลอม ควำมโง่คือของ จริง

ปีศำจอย่ำงเฉินเสี่ยวเชี่ยนหลอกยังไงก็เชื่อหมด ไม่รู้อีก หน่อยจะถูกเสี่ยวเชี่ยนต้มจนเป็นสภำพไหน

แต่พอเห็นใบหน้ำด้ำนของอำข่ำมีควำมสุข เจิ้งซวี่จึงเอำมือ ที่จะเอื้อมไปดึงอำข่ำไว้ชักกลับ ช่ำงเถอะ เธอดูเต็มใจให้เสี่ยว เชี่ยนหลอก เขำก็ขี้เกียจจะยุ่งแล้ว

หนงเย่ำมองศิษย์น้องคนเล็กเดินจำกไปชนิดที่ไม่หันกลับมำ

9 7 3 5

มอง ขณะที่เขำกำลังจะถำมว่ำเล่นอะไรก็เห็นผู้ชำยร่ำงสูงในชุด ทหำรเดินมำทำงเขำ

“รบกวนขอดูบัตรด้วยครับ” อวี๋หมิงหลำงยื่นมือไปพลำงพูด ด้วยท่ำทำงจริงจัง

“อะไรนะ?” หนงเย่ำอึ้ง

“ขอดูบัตรประจำตัวด้วยครับ ผมเห็นคุณมีท่ำทำงน่ำสงสัย ในเขตหมู่บ้ำนเรำ รบกวนขอดูบัตรด้วยครับ”

“ผมไม่ได้มีเจตนำร้ำย” พ่อแม่หนงเย่ำเป็นคนประเทศนี้แต่ อพยพไปตั้งรกรำกที่เมืองนอก เขำเองก็เกิดเมืองนอก รูปร่ำง หน้ำต่ำงไม่ต่ำงอะไรจำกคนที่นี่ แต่ถือสัญชำติประเทศอื่น

“อ่อ ไม่มีเหรอ ถ้ำอย่ำงนั้นคุณก็อำจยุ่งยำกแล้วล่ะครับ” อวี๋หมิงหลำงจงใจถ่วงเวลำ ถึงเขำจะไม่ได้หันหน้ำกลับไปดูทำง เสี่ยวเชี่ยน แต่คำนวณกำรเดินของเธอทุกฝีก้ำว

เวลำนี้เมียเขำน่ำจะเดินเข้ำหมู่บ้ำนไปแล้ว อีกหนึ่งนำทีก็จะ เลี้ยวแล้วมองไม่เห็นอีก

“ผมขี้เกียจเสียเวลำคุยกับคุณ” ถึงหนงเย่ำจะไม่รู้ว่ำอวี๋หมิง

9 7 3 6

หลำงเป็นใคร แต่ดูจำกชุดแล้วเดำว่ำคงเป็นทหำรประเทศนี้ หรือไม่ก็เจ้ำหน้ำที่ของทำงรำชกำร

ขณะที่หนงเย่ำกำลังจะตะโกนเรียกอำข่ำ อวี๋หมิงหลำงกลับ เดินขึ้นหน้ำแล้วเตะอัดเข้ำที่ท้องของเขำ!

หนงเย่ำรีบหลบ ปำกก็ยังพูดอย่ำงโมโห “โรคจิตหรือไง!”

“อืม ผมป่ วยแบบหยุดยำไม่ได้เลยล่ะ” อวี๋หมิงหลำงพูด พร้อมฟำดเข้ำไปอีกหนึ่งที หนงเย่ำไม่ยอมจะเตะคืนบ้ำง

หนงเย่ำเป็ นลูกศิษย์คนโตของชีอวี่เซวียน ควำมรู้ ควำมสำมำรถย่อมสูสีกับชีอวี่เซวียนเพรำะได้รับกำรถ่ำยทอดมำ โดยตรง ตอนที่ขำของเขำแตะถูกอวี๋หมิงหลำงก็รู้เลยว่ำจะ มองข้ำมผู้ชำยสวมชุดทหำรคนนี้ไม่ได้ แต่ตัวเขำก็ไม่ชอบกำร ปะทะ

ครั้นแล้วจึงถอยหลังไปหนึ่งก้ำว แล้วพูดกับอวี๋หมิงหลำง

“ผมมำเพรำะมีธุระ ผมให้คุณดูพำสสปอร์ตของผมก็ได้ ข้ำงหน้ำนั่นมีเพื่อนผมอยู่ ผมเรียกเขำมำรับรองก็ได้”

“อ่อ” อวี๋หมิงหลำงพยักหน้ำ แต่มือกลับล้วงเข้ำไปใน

9 7 3 7

กระเป๋ ำ หนงเย่ำคิดว่ำเขำโอเคแล้วจึงอ้ำปำกจะตะโกนเรียกอำข่ำ “อคำ อุ๊บ!”

อวี๋หมิงหลำงรีบเอำบำงอย่ำงยัดใส่ปำกหนงเย่ำอย่ำง รวดเร็วจนเกือบติดคอเขำ!

“โอ๊ก! นี่มันอะไรวะ!” หนงเย่ำคำยของในปำกออกมำ อมยิ้ม กลมแบนรสช็อกโกแลต…

อวี๋หมิงหลำงยิ้มกว้ำงให้ “อมยิ้มจำกบ้ำนเกิดผม อร่อยไหม?” “… แกมันบ้ำ!”

“อยำกให้คุณได้ลิ้มลองรสชำติจำกบ้ำนเกิดผมก็ผิดด้วย เหรอ?” อวี๋หมิงหลำงคำนวณเวลำเสี่ยวเชี่ยนคงเดินเลี้ยวไปแล้ว เขำจึงไม่ถ่วงเวลำอีก เตะทันที!

“อุตส่ำห์ให้กินขนมยังไม่เอำ งั้นกินหมัดแล้วกัน!” ใครใช้ให้ขู่เมียฉัน ใครใช้ให้ก่อเรื่อง จะอัดให้น่วมเลย!

9 7 3 8

หนงเย่ำเองก็โมโหอวี๋หมิงหลำง ประเทศนี้ขึ้นชื่อเรื่องกำร รักษำควำมปลอดภัยไม่ใช่เหรอ ทำไมเพิ่งมำถึงก็เจอคนบ้ำแล้ว วะ?

ทั้งยัดอมยิ้มใส่ปำก ทั้งอัดคนโดยไม่ถำมอะไรทั้งนั้น มัน หมำยควำมว่ำยังไง!

ครั้นแล้วหนงเย่ำก็ไม่ทนอีกต่อไป เหวี่ยงหมัดแลกกับอวี๋ห มิงหลำง

ทั้งสองคนผลัดกันแลกหมัด สถำนกำรณ์ดุเดือด

ฝีมือของหนงเย่ำดีกว่ำอำข่ำมำก สำมำรถสู้กับอวี๋หมิงหลำง ได้สูสี

ทหำรยำมเห็นแบบนั้นจึงรีบวิ่งเข้ำมำ เล็งปืนในมือไปทำง หนงเย่ำ

“ไปรอด้ำนข้ำง ผมจัดกำรเอง” อวี๋หมิงหลำงสั่งทหำรยำม จำกนั้นก็วำดขำฟำดไปที่หนงเย่ำ

หนงเย่ำเสียสมำธิหันไปมองทหำรยำมจึงถูกอวี๋หมิงหลำง เตะเข้ำที่บ่ำจนกระเด็นถอยหลังไปหลำยก้ำว ถึงได้รู้สึกว่ำเรื่องนี้

9 7 3 9

มันแปลกๆ

ดูเหมือนผู้ชำยใส่ชุดทหำรคนนี้จะเป็นหัวหน้ำที่นี่ เขำ สังเกตเห็นพออวี๋หมิงหลำงพูดทหำรพวกนั้นก็ยืนตรงกันหมด

หรือว่ำนี่จะเป็นเรื่องเข้ำใจผิด?

“สหำย พวกเรำเคยมีควำมแค้นอะไรกัน ทำไมถึงได้ลงมือ หนักขนำดนี้?”

“คุณกับผมไม่ได้มีควำมแค้นต่อกันหรอก แต่ว่ำ…” อวี๋หมิง หลำงยังพูดไม่ทันจบก็หวดหมัดหนักเข้ำที่หน้ำหนงเย่ำ เมื่อกี้ หนงเย่ำกำลังตั้งใจฟั งเขำพูดอยู่ ทันใดนั้นกลับโดนชก เขำจึง โมโหมำก

ผู้ชำยคนนี้ทำไมเจ้ำเล่ห์แบบนี้? กล้ำเล่นทีเผลอ!

อวี๋หมิงหลำงชักมือกลับอย่ำงภูมิใจแล้วพูดเหยียด “จะต่อย ก็ต่อย พูดมำกทำไม!”

กับคนที่คิดจะมำคุกคำมเมียของเขำ ยังต้องมีเหตุผลในกำร ต่อย?

สมองของอวี๋หมิงหลำงในเวลำนี้มีควำมคิดอยู่อย่ำงเดียว

9 7 4 0

‘รีบทำรีบเลิก ถ้ำยังไม่ล้มก็เอำให้ล้ม!’

เจิ้งซวี่ไม่เข้ำใจว่ำทำไมเขำถลำตัวเข้ำมำถึงขั้นขึ้นมำยืนต้ม น้ำชงชำ ตอนนี้เขำยืนเซ็งอยู่ในห้องครัวบ้ำนเสี่ยวเชี่ยน

เขำจำได้ว่ำตัวเองถูกเชิญให้มำจิบชำไม่ใช่เหรอ?

แต่พอเข้ำบ้ำนเสี่ยวเชี่ยนก็ผลักเขำเข้ำห้องครัว แถมยังถำม ด้วยควำมหวังดีว่ำ อยำกดื่มชำดอกไม้ที่ต้มด้วยไมโครเวฟไหม?

พี่ซวี่ปฏิเสธทันที นี่ใคร! ไม่ใช่อำหำรรสเลิศไม่กิน ไม่ใช่ชำ ชั้นดีไม่ดื่ม!

ชำกะโหลกกะลำที่เฉินเสี่ยวเชี่ยนใช้ไมโครเวฟต้มเขำเคย หลวมตัวดื่มไปครั้งหนึ่ง หลังจำกนั้นครึ่งปีเขำก็ไม่แตะชำดอกไม้ เลย

ครั้นแล้วจึงถูกผลักเข้ำมำในครัว…

เจิ้งซวี่กำลังหำใบชำ เขำเอื้อมมือไปเปิ ดตู้ที่อยู่เหนือหัว ทันใดนั้นก็มีของร่วงลงมำโดนหัวเขำพอดี!

เจิ้งซวี่หยิบกล่องน้ำหนักเบำใบนี้ขึ้นมำดู ถูกปิดผนึกไว้ยัง ไม่ได้แกะ มีแต่ภำษำอังกฤษ แต่ข้อควำมบนนั้นที่เขียนว่ำ ขนำด

9 7 4 1

0.01 บรรจุสำมชิ้น สะดุดตำมำก พี่ซวี่มุมปำกกระตุก ใช่ เขำไม่ สงสัยเลยว่ำทำไมวันนี้ตัวเขำถึงได้รู้สึกแปลกๆ

ไอ้เล็กเป็นพวกวิปริต!!!

มันต้องเป็นพวกวิปริตขั้นสุดแน่ๆ!

คนปกติที่ไหนจะเอำของแบบนี้มำยัดไว้ในห้องครัว?!

บทที่ 1153 เปิดประตูมหัศจรรย์ในใจนับแต่นี้ไป

เจิ้งซวี่พยำยำมหักห้ำมใจไม่ให้ตัวเองหำอะไรมำเจำะถุงยำง กล่องนี้ที่ไม่รู้ว่ำมำอยู่ในครัวได้ยังไง เขำโยนมันกลับเข้ำไป ในตู้ มหัศจรรย์ใบนี้มีกระปุกใบชำหลำยกระปุก ดูจำกบรรจุภัณฑ์แล้ว ก็รู้ได้เลยว่ำเฉินเสี่ยวเชี่ยนผู้หญิงคนนี้ใช้ชีวิตหรูหรำแค่ไหน

กระปุกใบชำเครื่องเคลือบหลำยใบ หยิบใบไหนมำดูก็เป็น ของโบรำณทั้งนั้น จำกนิสัยของเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่หัวสูงแบบนั้นไม่ มีทำงยอมให้ตัวเองกับหมำทหำรหนังเขียวใช้ของเลียนแบบ คุณภำพสูงแน่นอน ซึ่งก็พูดได้อีกอย่ำงหนึ่งว่ำ หมำทหำรหนัง เขียวเอำถุงยำงมำไว้รวมกับของมีค่ำแบบนี้

เจิ้งซวี่เองก็เป็นคนที่เล่นพวกวัตถุโบรำณ พอเห็นของพวกนี้ ก็ชอบหยิบมำพิจำรณำ เขำหยิบกระปุกใบชำที่วำงอยู่นอกสุดมำ เปิดดม เมื่อแน่ใจแล้วว่ำคือใบชำชั้นยอดที่เสี่ยวเชี่ยนพูดถึงจึง หยิบเอำมำวำงบนโต๊ะ

จังหวะที่รอน้ำเดือดเจิ้งซวี่ก็ไล่ดูทีละกระปุก ตอนที่เขำเห็น กระปุกใบชำที่ทำจำกโลหะ เขำรู้สึกว่ำมันแปลกๆ ดูจำกลักษณะ แล้วน่ำจะมำจำกเมืองนอก กระปุกใบชำแบบนี้โดยทั่วไปเอำไว้

9 7 4 3

เก็บใบชำคุณภำพสูง เจิ้งซวี่สงสัยหนักมำกว่ำข้ำงในเป็นชำอะไร

พอเปิดออกเขำไม่ได้เอำขึ้นมำดมแต่เอำมือล้วงเข้ำไปหยิบ วัตถุที่เย็นเฉียบออกมำ

นี่มันอะไร…

“เจิ้งซวี่ บอกให้ชงชำนำยลีลำอะไรอยู่!” เสี่ยวเชี่ยนเดินมำ กับอำข่ำ พอเห็นเจิ้งซวี่หยิบกระปุกที่ทำจำกโลหะออกมำก็รู้สึก งง

“นำยเอำกระปุกนั่นออกมำทำไม ในนั้นไม่มีอะไรเสียหน่อย”

กระปุกนั่นสุ่ยเซียนเอำกลับมำให้เสี่ยวเชี่ยนจำกเมืองนอก เดิมเสี่ยวเชี่ยนกะเอำไว้ใส่ใบชำแต่ก็ขี้เกียจหยิบ ในบ้ำนมีกระปุก ใส่ใบชำเยอะมำก เธอจึงวำงทิ้งไว้ในนั้น

เจิ้งซวี่เอำมือออกด้วยสีหน้ำพิลึก เขำแบมืออก แล้วก็เห็น ลูกเหล็กกลมๆ ที่ยังไม่ได้แกะเอำพลำสติกออกอยู่บนมือเขำ

พอเสี่ยวเชี่ยนเห็นของสิ่งนี้ก็หน้ำแดงทันที โวะ!!!

ถึงเธอจะไม่เคยใช้ลูกเหล็กนี่เลยสักครั้ง แต่แค่เห็นก็จำได้ ทันที นี่มันของที่อยู่ในกล่องของขวัญที่อำเหม็ดส่งมำให้เธอไม่ใช่

9 7 4 4

เหรอ?

ยังไม่ได้แกะก็ถูกอวี๋หมิงหลำงเอำไปซ่อนแล้ว เธอค้นบ้ำน อยู่ตั้งนำนก็หำไม่เจอ ไม่คิดเลยว่ำจะมำถูกเพื่อนค้นเจอใน สถำนกำรณ์แบบนี้!

อำข่ำไม่เข้ำใจว่ำทำไมอยู่ๆ สถำนกำรณ์ก็ดูเคอะเขิน เธอ เห็นประธำนเชี่ยนยืนตัวแข็ง เจิ้งซวี่เองก็ด้วย บนมือของเขำยังมี ลูกเหล็กกลมๆ วำงอยู่

ลูกเหล็กลูกนี้ดูภำยนอกท ำจำกโลหะ เล็กกะทัดรัด ถูกแสง ส่องกระทบเป็นประกำย อีกทั้งยังมีก้ำนเล็กๆ อำข่ำหยิบขึ้นมำ ด้วยควำมสงสัย

“นี่คืออะไรเหรอ?” เธอไม่เคยเห็นมำก่อนเลย

เจิ้งซวี่เห็นของแบบนี้บ่อย แต่เวลำนี้เขำกลับจงใจพูดด้วย น้ำเสียงเหมือนอำข่ำ แกล้งถำมเสี่ยวเชี่ยน

“นั่นสิ อะไรเหรอ?”

ในใจของเสี่ยวเชี่ยนเวลำนี้อยำกจะบ้ำ

ถ้ำให้เธอไปโพสต์ในเว็บบอร์ดนะ เธอคิดว่ำตัวเองอำจจะ

9 7 4 5

เขียนแบบนี้ ‘ช่วยด้วย! สำมีจอมเพี้ยนเอำของที่ใช้ในเรื่องอย่ำง ว่ำไปซ่อนในห้องครัว ถูกเพื่อนที่มำเป็นแขกค้นเจอทำไงดี? รอ คำตอบอยู่ ขอด่วนๆ!’

อำข่ำไม่เข้ำใจจริงๆ เจิ้งซวี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ ในช่วงเวลำที่ น่ำอำยนี้เองประธำนเชี่ยนก็ได้ใช้สมองอันชำญฉลำดเหนือคนอื่น เปิดโหมดพูดโกหกตำไม่กระพริบ

“นี่น่ะเหรอ คนอื่นให้ฉันมำ ฉันยังไม่เคยใช้เลย อำข่ำงั้นฉัน ให้เธอแล้วกัน”

“หำ? ให้ฉัน?” อำข่ำเอำมันมำดูแล้วดูอีก ก็ยังไม่เข้ำใจว่ำ ของสิ่งนี้เอำไว้ทำอะไร อีกทั้งยังเอำมือเล่นก้ำนเล็กๆ ด้วยควำม สงสัย “มันเอำไว้ห้อยกุญแจเหรอ?”

ดูเหมือนพวงกุญแจเลย

เจิ้งซวี่ได้ยินอะไรโง่ๆ แบบนั้นก็พยำยำมคุมสีหน้ำเอำไว้ หยิบของสิ่งนั้นเตรียมเก็บเข้ำกระปุกตำมเดิม ถ้ำอำข่ำเอำมันไป ห้อยกุญแจนะ อัตรำควำมอำยสองร้อยเปอร์เซ็นต์!

เขำอยำกช่วยแก้ไขสถำนกำรณ์ด้วยควำมหวังดี แต่ยัยโง่นี่ กลับไม่รับน้ำใจ อำข่ำดึงลูกเหล็กกลับไปแถมยังเสียงดังใส่

9 7 4 6

เจิ้งซวี่ “ประธำนเชี่ยนให้ฉันนำยจะเอำไปไหน!”

ประธำนเชี่ยนยังไม่เคยให้ของเธอเลย นี่เป็นสัญลักษณ์แห่ง มิตรภำพ!

“โง่อะไรขนำดนี้ ไม่นำนได้ถูกเอำไปขำยแถมยังโง่ช่วยเขำ นับเงินอีกต่ำงหำก!” เจิ้งซวี่ว่ำผู้หญิงที่ไม่ฉลำดคนนี้ อีกทั้งยังพูด เสริมแบบไม่ประสงค์ดี “คุณควรเอำมันผูกเชือกแขวนไว้บนหัว เผื่อจะช่วยลดปริมำณน้ำในสมอง ยังไงของสิ่งนี้มันก็เอำไว้ใช้ บริหำรอวัยวะบำงส่วนอยู่แล้ว ใช่ไหมเฉินเสี่ยวเชี่ยน?”

เสี่ยวเชี่ยนพยำยำมระงับอำรมณ์ แล้วแสร้งทำเป็นพูดใสซื่อ “ผู้หญิงไร้เดียงสำอย่ำงฉันจะไปรู้ได้ไงว่ำนำยพูดเรื่องอะไร แต่ คุณชำยเจิ้งที่ประสบกำรณ์เยอะน่ำจะใช้บ่อยหรืเปล่ำ?”

“หึ หึ ผมไม่ได้เป็นคนกินรสจัดแบบหมำทหำรหนังเขียว บ้ำนคุณหรอกนะ จิ๊ จิ๊ ห้องครัวบ้ำนคุณนี่เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้ผม จริงๆ!”

อำข่ำมองเสี่ยวเชี่ยนกับเจิ้งซวี่เถียงกัน แอบอิจฉำเล็กน้อย เธอไม่เข้ำใจสักประโยค

9 7 4 7

ตกลงว่ำ… ไอ้นี่มันไว้ใช้ทำอะไรกันแน่?

ค ำถำมนี้ฝั งคำใจอำข่ำไปแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้ใช้ ของที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์มิตรภำพของเธอกับประธำนเชี่ยนนี้ กับใครคนหนึ่ง เธอถึงได้น้ำตำนองหน้ำ

ไม่คิดเลยจริงๆ ว่ำประธำนเชี่ยนจะเอำของแบบนี้ซ่อนไว้ใน ห้องครัว!

ถึงแม้เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนจะจัดกำรหั่นหัวหมำทหำรหนังเขียว หน้ำด้ำนในใจไปแล้วหลำยครั้งโทษฐำนที่ทำเธอขำยหน้ำ แต่สี หน้ำก็ยังคงนิ่งไม่มีพิรุธ ถึงจะต่อล้อต่อเถียงกับเจิ้งซวี่เพื่อหลอก อำข่ำ เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ

เธอเอำโทรศัพท์มือถือของอำข่ำมำปิดเครื่อง แต่ก่อนปิด หนึ่งวินำทีสุดท้ำยได้มีสำยเข้ำ ศิษย์พี่ใหญ่

หึ หึ ไม่รู้ว่ำหมอนั่นถูกเสี่ยวเฉียงซัดน่วมหรือยัง?

อำข่ำกำลังเล่นกับคนสวย เจิ้งซวี่ชงชำอยู่ เสี่ยวเชี่ยนเอำ โทรศัพท์ไปยืนดูที่ริมหน้ำต่ำง อวี๋หมิงหลำงกำลังเดินเข้ำมำ พอ เห็นเสี่ยวเชี่ยนเขำก็ชูมือแห่งชัยชนะ ดูก็รู้ว่ำระบำยอำรมณ์แทน เธอไปแล้ว

9 7 4 8

เสี่ยวเชี่ยนฉีกยิ้ม เธอถือโทรศัพท์ไว้แต่หน้ำนิ่วเล็กน้อย

ตอนนี้เรื่องรำวทั้งหมดผ่ำนไปได้อย่ำงรำบรื่น หลังจำกเกิด เรื่องวันนี้อำกำรเสี่ยวเฉียงก็คงดีขึ้นได้อย่ำงรวดเร็ว ในใจเสี่ยว เชี่ยนรู้ดีว่ำควำมดีนี้ต้องยกให้คนๆ หนึ่ง คนที่เธอหนียังไงก็หนี ไม่พ้น

ครั้นแล้วเธอจึงค้นเบอร์แล้วกดโทรไป

ชื่อของชีอวี่เซวียนปรำกฏขึ้นบนหน้ำจอ เสี่ยวเชี่ยนสูดลม หำยใจเข้ำเต็มปอด เธอติดค้ำงคำขอบคุณอย่ำงจริงใจให้คนๆ นี้

ถึงแม้เธอจะเป็นคนคิดวิธีรักษำเสี่ยวเฉียงขึ้นมำได้เอง แต่ ข้อมูลเหล่ำนั้นที่ชีอวี่เซวียนส่งให้เธอมำก็ได้สร้ำงควำมมั่นใจให้ เธอวำงแผนนี้

อีกทั้งเขำยังเตือนเธอให้ระวังกำรมำของหนงเย่ำ ซึ่งก็ทำให้ เธอลดเรื่องยุ่งยำกไปได้มำก

เพรำะแบบนี้เสี่ยวเชี่ยนจึงควรขอบคุณเขำด้วยตัวเอง

โทรศัพท์ของชีอวี่เซวียนสำยไม่ว่ำง เสี่ยวเชี่ยนจึงเลิกโทร

9 7 4 9

แล้วส่งข้อควำมแทน

เธอพิมพ์ข้อควำมลงไปมำกมำย ล้วนเป็นคำแสดงควำม ขอบคุณต่อเขำ อีกทั้งยังอยำกให้ค่ำตอบแทนสำหรับควำม ร่วมมือของเขำในครั้งนี้

พิมพ์เสร็จเธอก็รู้สึกว่ำยังไม่ดีพอจึงลบแล้วพิมพ์ใหม่ ลบไป สองครั้ง คิดๆ ดูสุดท้ำยจึงพิมพ์ไปแค่ไม่กี่คำ

บทที่ 1154 ไอ๊หยำ ผู้กล้ำนี่นำ

เสี่ยวเชี่ยนคิดอยู่นำน สุดท้ำยจึงพิมพ์ส่งไปแบบนี้

‘ขอบคุณค่ะ มำครั้งหน้ำฉันจะเลี้ยงข้ำวคุณเอง’

ชีอวี่เซวียนอยำกรับเธอเป็นศิษย์ หลังผ่ำนเรื่องรำวมำ มำกมำยเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องนี้เท่ำไรแล้ว โดยเฉพำะ ครั้งนี้ที่เกือบรักษำอวี๋หมิงหลำงไม่ได้ สร้ำงควำมสะเทือนใจให้ เธอเป็นอย่ำงมำก เสี่ยวเชี่ยนจึงเริ่มหวั่นไหวกับเรื่องไปเป็นลูก ศิษย์ของชีอวี่เซวียนแล้ว

หำกหลังจำกนี้มีวำสนำได้เป็นศิษย์อำจำรย์กันจริงๆ ครั้งนี้ ถ้ำเธอพูดเรื่องเงินดูจะไม่เหมำะเท่ำไร

ผ่ำนไปเกือบสำมนำทีชีอวี่เซวียนก็ส่งข้อควำมตอบกลับมำ เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเสียงเตือนข้อควำมเข้ำ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ เปิดดูอวี๋หมิงหลำงก็เข้ำบ้ำนมำพอดี คนสวยกระโจนเข้ำหำเขำ ด้วยควำมดีใจ

เสี่ยวเชี่ยนถลึงตำใส่อวี๋หมิงหลำง กล้ำเอำของแบบนั้นไป ซ่อนในครัว บัญชีนี้ไว้ค่อยคิดกัน!

9 7 5 1

อวี๋หมิงหลำงงง ทำไมเมียเขำต้องทำหน้ำทำตำเหมือนจะกิน หัวด้วย

เห็นเสี่ยวเชี่ยนก้มหน้ำดูโทรศัพท์อวี๋หมิงหลำงจึงเดินเข้ำไป หำ แล้วก็เห็นชีอวี่เซวียนส่งข้อควำมมำว่ำ

‘จะเลี้ยงข้ำวผมคุณทำเองหรือเปล่ำ?’

“ไอ๊หยำ! ผู้กล้ำ!” เสี่ยวเฉียงอดตกใจไม่ได้ พูดกึ่งหยอก “เมียจ๋ำ รีบรับปำกไปเลยนะ บอกว่ำคุณโอเค! คุณอยำกสลัด หมอนี่ออกไปห่ำงๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? นี่เป็นโอกำสดีเลยนะ ถ้ำเขำกินอำหำรที่คุณลงมือทำแล้วไม่อ้วกไม่ท้องเสีย ผมจะนับ ถือเขำเป็นยอดชำย!”

ถ้ำได้กินอำหำรฝีมือเมียเขำนะ รับรองไม่อยำกได้เมียเขำ เป็นลูกศิษย์แน่ ยิงปืนหนึ่งนัดได้นกสองตัว!

เสี่ยวเชี่ยนเอื้อมมือไปหยิกเอวอวี๋หมิงหลำง ไอ้คนมีคดีติด ตัวไสหัวไปเลยนะ!

พอชีอวี่เซวียนได้รับข้อควำมตอบกลับจำกเสี่ยวเชี่ยนก็ หัวเรำะร่ำ

9 7 5 2

เธอบอกว่ำ ‘ได้’ ขอแค่กล้ำมำ เธอก็กล้ำลงครัว

ควำมสัมพันธ์แบบนี้ คืบหน้ำไปมำกเลยนะ

ส่วนข้อควำมหลังจำกนั้นชีอวี่เซวียนเลือกที่จะแสร้งทำเป็น ไม่เห็น

ข้อควำมที่เหลือเสี่ยวเชี่ยนพูดว่ำ สำมีเธอ ‘ไม่รู้’ ว่ำอะไรเป็น อะไร ได้เกิดกำรปะทะทำงร่ำงกำยอย่ำงรุนแรงกับหนงเย่ำลูก ศิษย์ของเขำ อวี๋หมิงหลำงเจ็บหนัก ส่วนหนงเย่ำมีแผลภำยนอก เล็กน้อย หวังว่ำชีอวี่เซวียนจะไม่ถือสำ

อันที่จริงข้อควำมภำยหลังอวี๋หมิงหลำงเป็นคนส่ง เสี่ยว เชี่ยนเห็นเขำพิมพ์ไปแบบนั้นก็เลิ่กคิ้วสงสัย

“นำยบำดเจ็บตรงไหนกัน?”

“ตรงนี้ไง ดูสิ ข้อนิ้วช้ำหมดแล้ว ผมต้องสูญเสียเซลล์ผิวไป เท่ำไรเนี่ย! เซลล์ผิวตำยไปเพียบเลย ยังไม่เรียกเจ็บหนักอีก เหรอ?”

อวี๋หมิงหลำงพูดจริงจังมำก เสี่ยวเชี่ยนเบ้ปำกใส่

ช่ำงเถอะ นี่ก็เหมือนกับลูกตัวเองไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็ก

9 7 5 3

แสบบ้ำนอื่น ต่อให้ได้เปรียบกว่ำก็ต้องแสร้งทำเป็นน่ำเห็นใจ แล้วบอกว่ำอีกฝ่ ำยหำเรื่องก่อน ไม่เพียงแต่จะทำร้ำยอีกฝ่ ำยทำง ร่ำงกำย ยังทำตัวให้ดูมีศีลธรรมสูงกว่ำด้วย เรื่องแบบนี้อวี๋หมิง หลำงเซียนมำกในควำมหน้ำด้ำน พอๆ กับนังหมำชำเขียวที่บ้ำน

ชีอวี่เซวียนตอบกลับอย่ำงรวดเร็ว

ไม่สั่งสอนศิษย์ตัวเองให้ดีเป็นควำมผิดของเขำ เจอกันครั้ง หน้ำเขำต้องให้หนงเย่ำไปขอโทษเสี่ยวเชี่ยนด้วยตัวเองให้ได้

หนงเย่ำโมโหเสียจนเลือดแทบพุ่ง

เขำก็แค่อยำกมำดูว่ำของรักของหวงของอำจำรย์เป็นมนุษย์ หรือปีศำจ ปรำกฏว่ำพอลงจำกเครื่องบินก็ถูกกลุ่มคนไล่ล่ำ กว่ำ จะหนีได้ไม่ใช่เรื่องง่ำยๆ นี่ยังมำถูกอำข่ำเรียกให้ไปหำอีกจน ต้องเจอกับคนบ้ำที่ทั้งยัดอมยิ้มใส่ปำกทั้งอัดเขำเสียจนหน้ำ หล่อๆ ต้องฟกช้ำ

อวี๋หมิงหลำงอัดหนงเย่ำอย่ำงเมำมัน จำกนั้นก็ยกนิ้วกลำง ท้ำทำย บอกว่ำชีอวี่เซวียนสั่งมำ ไม่เชื่อให้ไปถำมชีอวี่เซวียนเลย พูดจบเขำก็เดินจำกไป

หนงเย่ำถูกอัดจนเจ็บไปทั้งตัว เดิมเขำไม่คิดจะยอม สู้กลับ

9 7 5 4

อย่ำงเต็มที่ แต่พอได้ยินอวี๋หมิงหลำงพูดชื่ออำจำรย์ตัวเองเขำก็ อึ้งไป

รีบโทรหำชีอวี่เซวียน นี่ก็เป็นสำเหตุที่เสี่ยวเชี่ยนโทรหำชีอวี่ เซวียนไม่ติด

ปรำกฏว่ำชีอวี่เซวียนยอมรับหน้ำตำเฉย ใช่ เขำส่งคนไปอัด แล้วจะทำไม ใครใช้ให้ข่มขู่เบบี๋เชี่ยนของเขำล่ะ พร้อมทั้งเตือน หนงเย่ำว่ำให้รีบไปจำกที่นั่น ถ้ำกล้ำรังแกเบบี๋เชี่ยนอีกล่ะก็จะไล่ ออกจำกส ำนัก!

หนงเย่ำแทบกระอักเลือด เขำทำอะไรวะ เขำ ทำ อะ ไร ที่ ไหน กัน!

ถึงเขำจะมำพร้อมควำมคิดที่อยำกรังแกเสี่ยวเชี่ยน แต่ยังไม่ ทันได้ทำอะไรเลยก็ถูกเล่นงำนติดๆ กัน แถมอำจำรย์ยังมำพูด แบบนี้อีก ทำเหมือนเขำทำผิดมหันต์ หนงเย่ำรู้สึกน้อยใจสุดๆ

หลังจำกที่ถูกชีอวี่เซวียนด่ำไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ เขำก็ เตรียมหำที่พักด้วยควำมโมโห ถ้ำไม่ได้เอำควำมโกรธนี้ไปลงกับ เสี่ยวเชี่ยนเขำไม่มีทำงหำยแค้น!

ปรำกฏว่ำผ่ำนไปครึ่งชั่วโมงชีอวี่เซวียนก็โทรมำอีก

9 7 5 5

“ฮัลโหล! ลุง จะเอำไงกันแน่!” หนงเย่ำพูดอย่ำงไม่เกรงใจ

“มีภำรกิจ”

“ไปให้ลูกรักของอำจำรย์รับสิ ผมไม่ทำไม่ทำไม่ทำ! ประท้วง หยุดงำน!”

“เกี่ยวกับ ‘เรื่องนั้นนะ’ “

พอได้ยินแบบนั้นหนงเย่ำก็ลืมเรื่องควำมโกรธ เปลี่ยน อำรมณ์ทันที

“อำจำรย์หมำยถึง… มีเบำะแสคนพวกนั้นที่รู้เรื่องในตอนนั้น แล้วเหรอ?”

“ใช่ เมื่อกี้ฉันส่งข้อควำมหำเบบี๋เชี่ยน เขำบอกจะเลี้ยงข้ำว ฉัน ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ!”

หนงเย่ำเซ็ง “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนที่รู้เรื่องนั้น?”

“ประเด็นคือตอนที่เขำส่งข้อควำมกลับมำหำฉันทำงนั้นก็ ตอบฉันมำด้วย บอกว่ำคนที่รู้เรื่องรำวในตอนนั้นกำลัง เคลื่อนไหวอยู่ในเอเชีย รำยละเอียดเรื่องที่อยู่เดี๋ยวฉันส่งให้ นำย ทำเนียนเข้ำไปอยู่กับทำงนั้น แล้วล้ำงสมองเรื่องในตอนนั้นให้

9 7 5 6

หมด”

“… ให้ลูกรักอำจำรย์ไปทำสิ ผมโดนซัดน่วมแล้ว” หนงเย่ำ พูดอย่ำงงอนๆ

“พูดถึงเรื่องนี้ฉันต้องตำหนินำยหน่อย นำยลงไม้ลงมือกับ เสี่ยวเฉียงได้ยังไง? แถมยังทำรุนแรงขนำดนั้น! เกินไปแล้วนะ! ครั้งหน้ำถ้ำเจอเสี่ยวเฉียงนำยต้องขอโทษเขำเข้ำใจไหม ถ้ำนำย ไม่ขอโทษ เบบี๋เชี่ยนจะไม่ทำอำหำรให้ฉันกิน!”

หนงเย่ำอยำกจะอ้วกเป็นเลือด “ผมทำเขำ?! เห็นๆ อยู่ว่ำ เขำซัดผมอ่วม! นี่ลุงชี ช่วยยุติธรรมหน่อยได้ไหม ลูกศิษย์คนโต ของลุงโดนกระทำถึงขนำดนี้ ยังจะให้ผมไปขอโทษเขำอีก! อยำก ให้ใครทำก็ไปเลยนะ ผมไม่ไป!”

“นำยไม่ไปฉันจะไปเอง”

“ผมล่ะยอมจริงๆ เออ ผมไป! ขอถำมได้ไหมว่ำทำไมต้อง ท ำแบบนั้น คนพวกนั้นที่อำจำรย์อยำกล้ำงสมองมีทั้งเงินทั้ง อ ำนำจ ท ำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?”

“เพรำะชำตินี้ ‘เธอ’ สุขสบำยดี ง่ำยๆ แค่นี้แหละ เสี่ยวเย่ำ ตอนนี้คนที่อำจำรย์ไว้ใจได้ที่สุดก็มีแค่นำยกับอำข่ำแล้ว แต่อำ

9 7 5 7

ข่ำสมองน้อยแบบนั้น ถ้ำนำยไม่ช่วยฉัน ฉันก็คงต้องไปเองแล้ว”

“เอำล่ะๆ ผมยอมละ ไม่ต้องดรำม่ำใส่ ขนลุก! ก็แค่ล้ำง ควำมทรงจำไม่ใช่เหรอ ผมไปให้ก็ได้ อำจำรย์รีบไปจัดกำรเฉิน เสี่ยวเชี่ยนให้อยู่หมัดก็แล้วกัน”

ชีอวี่เซวียนหัวเรำะออกมำเล็กน้อย “นำยไม่อิจฉำเขำแล้ว เหรอ?”

“ผมจะอิจฉำอะไร! ตอนนั้นที่มำอยู่กับอำจำรย์ อำจำรย์ก็ ขอร้องผมอย่ำงเอำเป็นเอำตำยให้ผมมำเป็นศิษย์ไม่ใช่เหรอ แล้วเป็นไงล่ะ ผมมันโง่เอง สุดท้ำยต้องมำเป็นแรงงำนกรรมกร ให้อำจำรย์หลำยปีแล้วเนี่ย ถ้ำอำจำรย์ชอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็รีบ รับเขำมำสิ ผมดีใจหมดแหละที่จะมีคนมำแบ่งเบำภำระงำนบ้ำๆ นี่”

พอวำงสำยชีอวี่เซวียนก็ส่ำยหน้ำ “เด็กคนนี้ปำกแข็งใจอ่อน แต่คนที่ฉลำดอย่ำงเสี่ยวเย่ำไม่มีทำงรู้หรอกว่ำ ฉันไม่มีวันให้ เสี่ยวเชี่ยนมำยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพรำะสิ่งที่ฉันพยำยำมลบล้ำงให้ หมดไปด้วยควำมยำกลำบำกก็คือควำมทรงจำที่เกี่ยวกับเธอใน สมองของคนพวกนั้น…”

บทที่ 1155 วิญญำณจงมำ

เสี่ยวเชี่ยนอำศัยอีเมลจำกชีอวี่เซวียนสร้ำงสถำนกำรณ์ จำลองในกำรรักษำ ถึงกระบวนกำรจะมีอุปสรรคบ้ำง แต่เธอก็ พอใจผลลัพธ์ที่ได้ อวี๋หมิงหลำงยิงปืนได้อีกครั้ง ขณะเดียวกันก็ ได้จัดกำรเรื่องศิษย์ทรยศที่จะมำระรำนเธอ

ถ้ำตัดเรื่องน่ำอำยที่เจิ้งซวี่กับอำข่ำเจอลูกเหล็กนั่นในบ้ำน เธอไป ทุดอย่ำงก็เพอร์เฟกต์มำก

หลังจำกที่ส่งเจิ้งซวี่กับอำข่ำไปแล้ว เสี่ยวเชี่ยนก็เริ่มทำกำร รักษำอย่ำงเป็นทำงกำรให้อวี๋หมิงหลำง

เหมือนกับที่เสี่ยวเชี่ยนคิด ขอแค่อวี๋หมิงหลำงยิงปื นได้ สำเร็จ กำรรักษำที่เหลือก็ง่ำยแล้ว

ประตูใจที่ปิดสนิทของเขำค่อยๆ แง้มออกทีละนิด เสี่ยว เชี่ยนก็แค่ใช้ประโยชน์จำกเรื่องนี้ในกำรรักษำเขำ เธอคิดว่ำ รักษำอีกไม่กี่ครั้งก็น่ำจะหำย

วันนี้เสี่ยวเชี่ยนขับรถพำอวี๋หมิงหลำงไปที่สนำมยิงปืนของ เอกชน ปืนที่ใช้ล้วนเป็นปืนจำลอง กระสุนก็ของปลอม ช่วงสองปี

9 7 5 9

นี้สมรภูมิจ ำลองแบบเกม CS [1] กำลังเป็นที่นิยม

เดิมเสี่ยวเชี่ยนคิดว่ำหลังจำกที่อวี๋หมิงหลำงผ่ำนกำรรักษำ แล้วจะฟื้นคืนควำมสำมำรถแบบเมื่อก่อนมำแล้ว เท่ำที่คุยกันเขำ สำมำรถเผชิญกับบำดแผลที่ยิงปำหลำงตำยได้แล้ว

แต่ไม่นึกว่ำอวี๋หมิงหลำงจับปืนครั้งนี้ก็ยังไม่ดีเหมือนที่คิดไว้

ถึงจะไม่มีอำกำรรุนแรงอย่ำงหน้ำมืดวิงเวียน แต่ควำมแม่น ในกำรยิงก็แย่มำก อวี๋หมิงหลำงบอกว่ำเขำไม่มีแรงบันดำลใจ เขำยังไม่เจออำรมณ์นั้น

มันเรื่องอะไรกันล่ะนี่…

เสี่ยวเชี่ยนสงสัยเป็นอย่ำงมำก

เธอรู้สึกว่ำเธออยู่ไม่ไกลจำกควำมสำเร็จแล้ว แต่เพรำะอะไร ที่ทำให้เขำเดินก้ำวสุดท้ำยออกมำไม่ได้?

อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอทำหน้ำกลุ้มก็อดไม่ได้ที่จะพูดปลอบ

“ตอนนี้ก็ดีขึ้นมำกแล้ว คุณไม่ต้องกดดันตัวเองขนำดนั้น”

“ไม่ใช่นะ ฉันรู้สึกว่ำตัวเองทำสำเร็จแล้ว แต่ปั ญหำมันอยู่ที่

[1] Counter Strike

9 7 6 0

ตรงไหนกันนะ…”

เสี่ยวเชี่ยนเดินไปเดินมำในบ้ำน ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไร ขึ้นได้

“ฉันรู้แล้ว! รอเดี๋ยวนะ!”

เธอเริ่มค้นตู้หำของ อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอรื้อของอย่ำงเอำ เป็นเอำตำยจึงถำมขึ้น

“หำอะไรเหรอ?”

“ฉันจำได้ว่ำฉันเอำเหล้ำเหมำไถซ่อนไว้ตรงนี้ ทำไมไม่มี ล่ะ?”

ก่อนหน้ำนี้เสี่ยวเชี่ยนกลัวจะสร้ำงควำมสะเทือนใจให้เขำจึง เอำของในบ้ำนที่เกี่ยวกับปำหลำงไปซ่อนให้หมด กลัวเขำเห็น แล้วจะคิดมำก

เธอจำได้ว่ำเธอซ่อนเอำไว้ในตู้นี้ หำยไปไหน?

“อยู่ในตู้ตรงมุมเฉียงขวำบน คุณล้วงเข้ำไปลึกๆ อีก คง เพรำะต่อมำคุณเอำของอย่ำงอื่นไปยัดเพิ่มก็เลยล้วงไม่เจอเสียที” อวี๋หมิงหลำงพูด

9 7 6 1

“อ่อ ขอบใจ เอ๊ะ?”

เขำรู้อยู่แล้ว?

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองเขำ อวี๋หมิงหลำงถอนหำยใจอย่ำงจน ใจ

“เมียจ๋ำ บ้ำนนี้มีพื้นที่อยู่แค่นี้ ถ้ำแค่นี้ผมไม่รู้แล้วจะฝึ ก ทหำรได้ยังไง?”

เสี่ยวเชี่ยนทำตำตี่ใส่ “บ้ำนใหญ่แค่นี้แต่ฉันกลับหำของพวก นั้นที่นำยซ่อนไว้ไม่เจอไม่รู้ไปวำงไว้ที่ไหน!”

แต่หมอนี่กลับบอกของที่เธอซ่อนไว้ได้เป๊ ะมำก เกินไปจริงๆ

แล้วเธอก็หำเหล้ำเจอในตำแหน่งที่เขำบอก อวี๋หมิงหลำง คิดว่ำเธออยำกดื่มเหล้ำกับเขำ แต่ไม่คิดว่ำพอเจอเหล้ำแล้วเธอ จะลำกเขำเดินออก

“ไปไหน?”

“ตำมมำก็พอ”

เสี่ยวเชี่ยนลำกเขำลงจำกตึก ดันเขำขึ้นรถให้เป็นคนขับ

9 7 6 2

“พำฉันไปจุดที่เกิดเหตุในวันนั้น”

“… ต้องไปให้ได้เหรอ?”

“ต้องไปให้ได้!”

ล้มลงตรงไหนก็ต้องปีนขึ้นมำจำกจุดนั้น

หลังจำกที่เสี่ยวเชี่ยนรบเร้ำสักพักอวี๋หมิงหลำงก็ออกรถ ระหว่ำงทำงเขำเอำแต่เงียบ

เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำกำรพำเขำไปที่แบบนั้น สำหรับเขำแล้วมัน เท่ำกับกำรฉีกบำดแผลของเขำ ทำให้เขำต้องไปเผชิญกับ บำดแผลฉกรรจ์นั้นอีก

แต่จะขำดขั้นตอนนี้ไม่ได้ ก็เหมือนกับแผลที่เป็นหนองแล้ว ถ้ำไม่บ่งเอำหนองออกก็ยำกที่จะหำยดี ตอนนี้เธอเอำเหล้ำเหมำ ไถสองขวดพร้อมทั้งหัวใจที่บำดเจ็บหนึ่งดวงไปเผชิญหน้ำอีก ครั้ง เพื่อแก้ปมระหว่ำงอวี๋หมิงหลำงกับปำหลำง

อวี๋หมิงหลำงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ใบหน้ำของเขำบึ้งตึง เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำเวลำนี้เขำรู้สึกอย่ำงไร เธอเอำใจใส่ด้วยกำรนั่ง เงียบๆ เส้นทำงดูเหมือนจะช่ำงยำวนำน แต่สุดท้ำยแล้วรถก็จอด

9 7 6 3

ลง

“คือที่นี่”

ตอนนี้เย็นแล้ว ถนนเส้นนี้เงียบเชียบไม่มีรถผ่ำนไปมำ ป่ ำที่ อยู่รอบๆ ก็เงียบสงัด ทิวทัศน์ที่แปลกตำไม่ต่ำงกับเส้นทำงที่รถ วิ่งมำเมื่อครู่ อย่ำว่ำแต่มำตอนเย็นเลย ต่อให้มำตอนกลำงวันให้ เสี่ยวเชี่ยนขับรถมำเองเกรงว่ำก็ยำกที่จะหำที่นี่เจอ

แต่อวี๋หมิงหลำงกลับจำที่นี่ได้ขึ้นใจ ถนนเส้นนี้ที่ดู เหมือนกันตลอดทั้งสำย แต่กระสุนนัดนั้นกลับทำให้ตรงนี้ดู แตกต่ำงกว่ำมำก

ที่นี่ถูกเคลียร์พื้นที่ไปนำนแล้ว ถ้ำเสี่ยวเชี่ยนไม่สังเกตเห็น รอยกระสุนที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอคงคิดจริงๆ ว่ำอวี๋หมิงหลำงแค่ จอดส่งเดช

นับตั้งแต่กระสุนนัดนั้นพุ่งออกไป สถำนที่นี้ พิกัดนี้ มันมี ควำมหมำยแตกต่ำงออกไปสำหรับอวี๋หมิงหลำง

อวี๋หมิงหลำงเปิดไฟรถทั้งหมด แสงสว่ำงทำให้ควำมมืดไม่ดู วังเวงอีกต่อไป เขำชี้เข้ำไปในป่ ำตรงจุดหนึ่งพลำงพูด

9 7 6 4

“เดี๋ยวผมพำเข้ำไป”

ระหว่ำงทำงที่เดินไป ในสมองของอวี๋หมิงหลำงเหมือนมี ภำพเหตุกำรณ์ในวันนั้นฉำยซ้ำ ทำงเดินนี้เขำเดินมำเป็นครั้งที่ สำมแล้ว

ครั้งแรกคือตอนที่เขำพำทหำรไล่ล่ำเข้ำมำเพื่อที่จะล้อมจับ ศัตรู

ครั้งที่สองเขำมองทหำรย้ำยศพของปำหลำงออกไป ตอน นั้นสมองของเขำว่ำงเปล่ำรำวกับฝั นไป ไม่กล้ำเชื่อว่ำมันคือเรื่อง จริง

ครั้งที่สำมก็คือเขำพำภรรยำสุดที่รักเข้ำมำด้วยหัวใจที่หนัก อึ้ง

อะไรถูก อะไรผิด เรื่องพวกนี้ชัดเจนอยู่ในสมองของเขำ แต่ เพรำะกำรจำกไปของเพื่อนเก่ำกลับทำให้มันดูไม่ชัดเจน

เมื่อไปถึงจุดที่ปะทะกัน อวี๋หมิงหลำงก็หยุดเดินแล้วชี้ไปที่ ต้นไม้ต้นหนึ่งพลำงพูด

“ตรงนั้นแหละ”

9 7 6 5

ครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่สงสัยแล้วว่ำทำไมเขำจำได้ บำงทีใน ควำมฝั นของเขำทุกค่ำคืนอำจมีภำพเหล่ำนี้ปรำกฏซ้ำไปซ้ำมำ

เมื่อหน้ำที่ขัดแย้งกับควำมรู้สึกส่วนตัว ควำมขัดแย้งนี้อัดอั้น อยู่ในใจระบำยออกไปไม่ได้ แต่เขำกลับอยู่กับบำดแผลของ ตัวเองได้แค่ตอนที่ไม่มีคน

ลูกผู้ชำยอกสำมศอกมักจะแสดงให้คนภำยนอกเห็นแต่ด้ำน ที่เข้มแข็งเสมอ

บำดแผลได้แค่เยียวยำตัวเองเมื่ออยู่คนเดียว

เสี่ยวเชี่ยนไม่กล้ำคิดเลยว่ำเมื่อชำติก่อนตอนที่เธอไม่ได้อยู่ กับเขำ เขำจะทรมำนและตำหนิตัวเองมำกขนำดไหน แค่คิดก็ เจ็บปวดมำกแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน