แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 554

“ประธานเชี่ยน หรือเขาจะมาไปตั้งนานแล้ว ขึ้นรถไปกับพ่อแม่แล้วหรือเปล่า?”

เสี่ยวเชี่ยนมองป้ายบอกรอบรถของสถานีแล้วส่ายหน้า

“เป็นไปไม่ได้ รถรอบที่พวกเขานั่งตั้งแต่เริ่มตรวจตั๋วจนถึงตอนนี้พวกเราอยู่ตลอด ถ้ามาไงก็ต้องเห็น”

“เดี๋ยวประตูจะปิดแล้วทำไมยังไม่มากันอีกล่ะ?”

พนักงานประกาศผ่านโทรโข่งว่ากำลังจะปิดประตู ห้ามผู้โดยสารผ่านแล้ว

ทันใดนั้นก็มีคนวิ่งมาสามคน ฉิวฉิวเห็นแล้วก็ตื่นเต้น

“มาแล้ว”

“ชู่ว”

ครอบครัวจิงจิงทั้งสามคนวิ่งหอบกันมา จิงจิงสวมเสื้อคลุมกันลมตัวยาว แม่ของเธอหยิบตั๋วออกมา แล้วทั้งสามคนก็เข้าไป ขณะที่กำลังจะเดินต่ออยู่ๆจิงจิงก็หยุด

“มีอะไรเหรอ?” แม่จิงจิงถามลูกสาว แต่กลับเห็นลูกสาวถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นชุดกระโปรงที่เพิ่งซื้อมา

อากาศแบบนี้ใส่ชุดกระโปรงมีแต่จะหนาวตาย การกระทำของเธอได้ดึงดูดสายตาของคนแถวนั้น

สาเหตุที่ทั้งสามคนมาสายก็เพราะอยู่ๆจิงจิงก็บอกว่าจะซื้อกระโปรง ไม่ซื้อก็จะไม่ไปไหน

แม่จิงจิงไม่รู้ว่าทำไมลูกสาวถึงทำแบบนั้น รีบเอาเสื้อคลุมกลับให้ลูกสาว แต่ก็ถูกจิงจิงถอดออก

เธอยืนอยู่ตรงนั้นหนึ่งนาทีเต็มๆ สายตาทอดยาวไปไกล ดูเหม่อลอย ไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนี้ เธอรู้แค่ว่ามีเสียงดังมาจากจิตใต้สำนึกว่าควรทำแบบนี้ คล้ายกับมีคนอยากเห็นเธอใส่กระโปรง

ฉิวฉิวพอเห็นภาพนั้นก็น้ำตาไหล

แม้แต่เสี่ยวเชี่ยนก็นึกไม่ถึง มีแบบนี้ด้วยเหรอ

เธอแน่ใจว่าการรักษาของเธอนั้นสำเร็จ จิงจิงลืมเรื่องราวไปได้เยอะมาก แต่ทำไมก่อนไปถึงได้ทำอะไรที่ดูขัดกันแบบนี้?

“ลูกสาวแม่ เดี๋ยวเป็นหวัดเอานะ รีบใส่เสื้อเถอะ” แม่จิงจิงเอาเสื้อคลุมให้เธอ จิงจิงลูบน้ำตาบนใบหน้าแล้วถามด้วยความสงสัย

“หนูเป็นอะไรไป?”

ทำไมในใจรู้สึกเหมือนทำอะไรหล่นหาย

ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้ลาใครไป

ทำไมถึงอยากใส่กระโปรงมายืนตรงนี้ คล้ายกับว่าเธอมีนัดที่สวยงามกับฤดูร้อน

“ใครจะไปรู้ล่ะลูก รีบไปเถอะ รถจะออกแล้ว”

จิงจิงหันไปดูผู้คนที่กำลังรอรถเป็นครั้งสุดท้าย อยากตามหาความทรงจำที่หายไป แต่ใบหน้าของแต่ละคนนั้นดูไม่คุ้นเลยสักนิด เธอจำไม่ค่อยได้ว่าช่วงไม่กี่เดือนมานี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับรู้สึกราวกับว่าหลังจากที่เธอขึ้นรถแล้ว เธอก็จะจากกับบางอย่างไปตลอดกาล

เมื่อจิงจิงหายไปจากตรงทางเข้า เมื่อเสียงของรถไฟดังขึ้น บางสิ่งบางอย่างก็ได้จบสิ้นลงแล้ว แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับยังหลงเหลืออยู่

ฉิวฉิวใส่แว่นกันแดดไม่ให้เสี่ยวเชี่ยนเห็นดวงตาที่ร้องไห้ ภาพเมื่อครู่ทำให้เขาซึ้งใจมาก

“สมองของคนมีความซับซ้อนมาก ถึงสาขาที่ฉันเรียนจะมีมานานแล้ว แต่หลายสิ่งหลายอย่างยังวิจัยออกมาไม่ได้ทั้งหมด ก็เหมือนกับท่าทางของจิงจิงเมื่อกี้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ฉันก็ตอบไม่ได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน