“หนูไม่ชินกับอากาศชื้นๆของทางใต้ ที่นั่นไม่มีอาหารบ้านเกิดที่ถูกปากหนู ไม่มีอาจารย์อยู่ด้วย แล้วก็ไม่มีเสี่ยวเฉียง!”
ศาสตราจารย์หลิวหยิกแก้มเธอด้วยความเอ็นดู “เด็กโง่! นี่ฉันต้องเตรียมนมกับผ้าอ้อมใส่กระเป๋าให้เธอด้วยไหม? อายุเท่าไรแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กไม่หย่านม เอาล่ะ เลิกงอแงได้แล้ว เธอเป็นเจ้าหญิงเย็นชาของมอเราไม่ใช่หรือไง? ร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้เสียลุคหมด”
“ช่างมันสิคะ! ก็อาจารย์ไม่เอาหนูแล้ว!”
ถึงจะรู้ว่าคนบางคนเดินๆอยู่ด้วยกันก็ต้องแยกจาก แต่พอถึงวันนั้นจริงๆในใจก็ยังคงเศร้า
“ใครเขาไม่เอาเธอกันล่ะ? เป็นครูหนึ่งวันเปรียบดั่งเป็นพ่อชั่วชีวิต เธอเป็นลูกศิษย์ของฉันก็จะเป็นแบบนั้นไปตลอดชีวิต ต่อให้เปลี่ยนที่ปรึกษาปริญญาเอกก็ตาม คำว่า ‘พ่อ’น่ะ ก็มีลำดับก่อนหลัง ฉันเป็นคนแรกที่ดูแลเธอ ต่อให้อนาคตเปลี่ยนเป็นเขา พอเธอกลับมาความผูกพันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเข้าใจไหม? แน่นอนว่าเหล่าชีเป็นคนที่ออกจะประหลาดไปหน่อย ดูเพี้ยนๆ แต่เธอไม่ต้องติดนิสัยประหลาดของเขามานะ เอาแต่สิ่งดีๆมาก็พอ”
“เขาไม่ดีขนาดนั้นก็อย่าให้หนูไปอยู่กับเขาสิคะ!”
“ถึงนิสัยจะไม่โอเคเท่าไร แต่เหล่าชีมีชื่อเสียงมากในแวดวงจิตวิทยาระดับโลก พูดตามตรงเขาเกิดที่เมืองนอก ไม่ได้ถือสัญชาติบ้านเรา ก่อนหน้านี้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาด้านสาขาจิตวิทยาให้กับมหาวิทยาลัยดังของเมืองนอก ไม่รู้ว่าสองปีนี้เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอยู่ๆก็กลับมาบ้านเรา อีกทั้งยังไปเป็นที่ปรึกษาระดับปริญญาเอกให้มหาวิทยาลัยทางใต้ ฉันเห็นว่าด้วยสถานะของเธอที่คงไปเรียนต่างประเทศไม่ได้ก็เลยไม่สู้ให้ไปหาเขาดีกว่า”
เสี่ยวเชี่ยนใกล้จะแต่งงานกับอวี๋หมิงหลางแล้ว ต่อไปก็ถือเป็นครอบครัวทหาร ซึ่งก็มีหน้าที่ส่วนหนึ่ง ด้วยสถานะของอวี๋หมิงหลางที่ต้องพ่วงเสี่ยวเชี่ยนไปด้วย หากเสี่ยวเชี่ยนอยากจะไปเรียนต่อต่างประเทศต้องยื่นเรื่องพิจารณาหลายขั้นตอน ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก
ศาสตราจารย์ชีกลับมาตั้งรกรากในประเทศพอดี เสี่ยวเชี่ยนไปหาเขาในเวลานี้เหมาะเสียยิ่งกว่าเหมาะ เพียงแต่ได้ยินมาว่าเหล่าชีเป็นคนพิลึกไม่ค่อยรับนักศึกษา มหาวิทยาลัยทางใต้แห่งนั้นเขาก็แค่เอาชื่อตัวเองไปแขวนไว้ ไม่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนจะมีวาสนาได้เข้าเป็นลูกศิษย์หรือเปล่า
“อาจารย์ก็เป็นครอบครัวทหารไม่ใช่เหรอคะ? เลือดรักชาติของอาจารย์ไปไหนแล้ว ทำไมจะเตะหนูไปให้พวกฝรั่ง?”
เสี่ยวเชี่ยนพยายามคิดหาเหตุผลเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปหาเหล่าชีอะไรนั่นที่ทางใต้ เลียนแบบนิสัยของอวี๋หมิงหลางก็ทำ
ศาสตราจารย์หลิวขำ “เหล่าชีไม่ใช่ฝรั่ง พ่อแม่ของเขาก็ลูกหลานเหยียนหวงนี่แหละ เขามากสุดก็แค่คนที่ไปเกิดที่เมืองนอกแค่นั้น”
“หนูไม่อยากไป”
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน! จะยั่วโมโหฉันให้ได้เลยใช่ไหม?” ศาสตราจารย์หลิวขึ้นเสียง
“ถ้าเธอไม่ไปต่อไปก็ไม่ต้องมาเจอฉันอีก ฉันไม่มีลูกศิษย์ไม่เอาไหนอย่างเธอ!”
เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าศาสตราจารย์หลิวทำไปด้วยความหวังดี
เมื่อชาติก่อนเธออย่างมากก็มีชื่อเสียงแค่ในประเทศ ถ้าชาตินี้ได้เป็นลูกศิษย์อาจารย์ที่โด่งดังระดับนานาชาติ ต่อไปเธออาจกลายเป็นคนมีชื่อเสียงระดับเอเชียหรืออาจไปถึงระดับโลก
ค่ารักษาคิดเป็นดอลล่าร์เลยยังได้
แต่เสี่ยวเชี่ยนที่รักเงินมาตลอดในเวลานี้กลับไม่แยแส
เธอไม่อยากแยกจากอาจารย์ เธอกลายเป็นคนที่เอาอารมณ์มาก่อนเหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
แหวนสองวงที่อยู่บนนิ้วชี้กับนิ้วกลางสะท้อนแสงเป็นประกาย เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่าทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเสี่ยวเฉียง
ทางด้านศาสตราจารย์หลิวได้ตัดสินใจแล้ว ยังไงก็จะส่งเสี่ยวเชี่ยนไปให้ได้ ถึงเหล่าชีจะเป็นคนเรื่องมาก ปกติจะไม่รับลูกศิษย์ แต่เธอก็มีความมั่นใจว่าเสี่ยวเชี่ยนที่เธอปั้นมาเองกับมือต้องได้รับเลือกแน่ ไม่เชื่อหรอกว่าเหล่าชีจะไม่ถูกใจเด็กเก่งๆแบบนี้
เสี่ยวเชี่ยนครุ่นคิด เธอคิดว่าตัวเองต้องคิดหาวิธีที่รัดกุม ทั้งไม่ถูกอาจารย์เตะออกไป ทั้งไม่ทำให้อาจารย์โกรธ เรื่องนี้ต้องคิดหนักแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย