แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 693

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 693 แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ

วันต่อมา อวี๋หมิงหลางมองเงินที่อยู่ในกระเป๋าหนึ่งร้อยกับโน้ตที่เมียทิ้งไว้ให้อย่างเซ็งๆ

เนื่องจากบริการอันดีเลิศของนาย ทำให้หักล้างเรื่องสองลูกยักษ์ได้ เลยอยากแถมเงินให้อีกร้อย พยายามเข้านะ ต่อไปทำให้ดีล่ะ

ตอนที่อวี๋หมิงหลางเห็นข้อความในโน้ตแทบอยากจะไปพิสูจน์ความสามารถบัดเดี๋ยวนั้น ถ้าเวลาเป็นใจอะนะ

เสี่ยวเชี่ยนไปมหาวิทยาลัยด้วยความสดชื่น รังแกอวี๋เสี่ยวเฉียงเป็นงานถนัดของเธอ!

ตอนบ่ายไม่มีเรียนแล้ว เสี่ยวเชี่ยนกลับไปยังบ้านที่พักอยู่กับหลิวเหมย เมื่อเช้าเสี่ยวเฉียงบอกว่าเขาต้องไปเมืองอื่นเพื่อคัดเลือกทหารใหม่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ บอกให้เธออยู่บ้านเป็นเด็กดี เพราะคนร้ายคดีลวนลามผู้หญิงยังไม่ถูกจับ เขากำชับเป็นอย่างมากว่าห้ามเธอออกไปไหนตอนมืดๆค่ำๆ ถ้ามีธุระต้องออกไปจริงๆก็ให้เอาหลิวเหมยไปด้วย

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกลับไปถึงบ้านก็พบว่าในบ้านมีแขกอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งก็คือนักสเกตภาพที่อวี๋หมิงหลางติดต่อไว้ หลิวเหมยกำลังนั่งอยู่ที่โซฟากับตำรวจสาวนักสเกตภาพคน หลิวเหมยพูด อีกฝ่ายก็วาด

มีเค้าโครงขึ้นมาแล้ว เสี่ยวเชี่ยนเดินไปดู เป็นใบหน้าของคนหนุ่ม น่าจะอายุราวๆยี่สิบ

“ตาโตอีกนิดค่ะ”

“แบบนี้เหรอคะ?” ตำรวจสาวแก้ หลิวเหมยพยักหน้า

เมื่อวานตอนที่เธอแสดงความกล้าหาญ ถึงแม้แสงไฟในสวนสาธารณะจะสว่างไม่มาก แต่ก็เพียงพอให้เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน

“ประมาณนี้แหละ”

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือค่ะ เดี๋ยวทางเราจะเอาไปหาในคลังข้อมูล ดูว่าจะเข้าข่ายผู้ต้องสงสัยคนไหนบ้าง”

ตำรวจสาวแสดงความขอบคุณแล้วขอตัวกลับ หลิวเหมยถามเสี่ยวเชี่ยน

“พี่สะใภ้ คนโดนลวนลามตั้งเยอะแยะ พี่ว่าทำไมมีแค่ไม่กี่คนที่แจ้งความล่ะคะ?” เมื่อครู่เธอถามตำรวจคนนั้น ดูเหมือนตอนนี้จะมีแค่สามคนที่มาแจ้งความ แล้วก็ยังมีผู้เห็นเหตุการณ์แบบหลิวเหมยไปแจ้งความด้วย บอกว่าเห็นคนทำเรื่องอนาจารอย่างว่า แต่เหยื่อเป็นตายก็ไม่ยอมไปแจ้งความ ทางตำรวจเองก็ทำอะไรไม่ได้

“เรื่องนี้พี่ก็เคยคุยกับสุ่ยเซียน สภาพแวดล้อมทางสังคมเป็นแบบนี้ ต้นทุนของการไปแจ้งความบางครั้งมันมากกว่าการไม่แจ้ง สายตาที่แสดงความเห็นใจของคนที่ไปมุงดูกลับกลายเป็นการสร้างบาดแผลให้เหยื่อเป็นครั้งที่สอง—แต่พี่ก็สงสัยนะว่า คนแบบไหนกันที่รสนิยมหนักหน่วงขนาดนี้ แม้แต่คนแก่ก็ไม่เว้น?”

เสี่ยวเชี่ยนหยิบแว่นกรอบดำออกมาจากกระเป๋า ในสมองนึกถึงแต่หน้าผู้อำนวยการคนนั้น

เป็นคนต้องมีจิตใจส่วนดีไว้บ้าง อย่ามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เพราะไม่รู้ว่าโชคร้ายมันจะมาหล่นทับที่ตัวเราเองเมื่อไร

ดูท่าแล้วผู้อำนวยการคนนี้ไม่คิดจะแจ้งความแน่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน