แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 752

“ดูทำเข้า พอใช้เขาได้ก็ยกยอปอปั้นประหนึ่งเป็นเทพเจ้า พอเขาทำถูกใจเข้าก็ว่าเขา พอรู้ว่าเขาทำดีแล้วก็จะประเคนของให้ แถมยังให้ฉันเลือก…”

“อย่าว่าผมเลยนะ เมื่อกี้ก็ผมร้อนใจเลยบ่นไปงั้นแหละ ผมจะทำอะไรคุณได้ ของที่ต้องซื้อยังไงก็ต้องซื้ออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ถึงผมจะไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงต้องบ้ากระเป๋าขนาดนั้นก็ตาม…”

พี่สะใภ้ใหญ่มองค้อน “คุณจะเข้าใจอะไร ผู้หญิงซื้อกระเป๋ามันเป็นการเรียกร้องตามสัญชาตญาณ สมัยยุคดึกดำบรรพ์ผู้หญิงหิ้วตะกร้าไปหาของ ดังนั้นที่พวกเราชอบกระเป๋ามันเป็นสัญชาตญาณ การข่มมันเอาไว้ถือเป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ของครอบครัว”

“…ทำไมฟังดูเหมือนเป็นลูกไม้ของเสี่ยวเชี่ยนชอบกล”

“ไร้สาระ เสี่ยวเชี่ยนเก่งจะตาย มีเขานะอีกหน่อยฉันก็สบายใจแล้ว มีเรื่องคิดไม่ตกก็ไปหาเขาได้ ตอนนี้ฉันซื้อกระเป๋าเยอะก็เป็นเรื่องปกติ” พี่สะใภ้ใหญ่ชอบเสี่ยวเชี่ยนมาก

“ที่รัก…ขอผมพูดอย่างตรงไปตรงมานะ เมื่อก่อนคุณซื้อน้อยเหรอ ทำไมเอาแต่ชมน้องสะใภ้ไม่ชมคนหาเงินแบบผมบ้างล่ะ”

“เมื่อก่อนถึงฉันจะซื้อกระเป๋า แต่ฉันซื้อตอนอารมณ์ไม่ดีนี่ ทุกครั้งที่ซื้อฉันจะรู้สึกผิด คิดทบทวนว่าทำไมฉันล้างผลาญเงินครอบครัวแบบนี้ ฉันมีกระเป๋าแล้วทำไมยังชอบดูรุ่นใหม่ๆแล้วอยากได้อีก ต่อมาเสี่ยวเชี่ยนทำการอบรมเธอถึงได้รู้ว่า นี่เป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง การฝืนเป็นสิ่งไม่ดี ขนาดผู้ชายยังมีความฝันที่จะเป็นฮีโร่ ผู้หญิงก็ย่อมอยากได้กระเป๋า มันเป็นสัญชาตญาณทั้งสิ้น ดังนั้นตอนนี้เวลาฉันซื้อกระเป๋าเลยซื้ออย่างสบายใจ”

…พี่ใหญ่พูดไม่ออก จากคำพูดนี้หมายความว่าไม่ว่ายังไงก็จะซื้อ เพียงแต่เหตุผลอันนึงลำบากใจ อีกอันสบายใจ ฝีมือการล้างสมองของน้องสะใภ้ช่าง…แต่ยังไงครั้งนี้ก็ต้องขอบคุณเสี่ยวเชี่ยนจริงๆ จะกระเป๋าหรืออะไรก็ตามใจผู้หญิงซื้อๆไปเถอะ

เป็นครั้งแรกที่ประธานเชี่ยนใช้วิธีเปิดเผยข้อมูลคนไข้เพื่อปิดเคสของตัวเอง แต่ในใจเธอกลับโล่งมาก

การรับมือกับคนที่ต้องการหลอกแต่งงานก็ต้องทำแบบนี้นี่แหละ แล้วนับประสาอะไรที่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงประโยชน์ของตระกูลอวี๋ ประธานเชี่ยนยิ่งยอมถอยไม่ได้เด็ดขาด

หลังเข้าใจเรื่องราวแล้วพี่ใหญ่โทรไปขอโทษเสี่ยวเชี่ยนไม่หยุด เสี่ยวเชี่ยนเองก็ขอน้อมรับกับของชดเชยที่พี่ใหญ่จะให้ เธออยู่บนเรือลำเดียวกันมาตลอด เรื่องที่ควรทำเธอย่อมต้องทำ ของที่ควรรับเธอก็ไม่เล่นตัว

ไม่เพียงแต่พี่ใหญ่จะโทรหา พลโทอวี๋ที่ทราบเรื่องนี้ในภายหลังก็ได้ตั้งใจโทรไปหาเสี่ยวเชี่ยนเพื่อชื่นชมความดีของเธอ

แน่นอนว่าจุดยืนของพลโทอวี๋ไม่เหมือนกับนักธุรกิจ เขาคิดแค่ว่าการโกหกคนอื่นเป็นสิ่งไม่ดี สนับสนุนการผดุงความยุติธรรมของเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนยังแสร้งทำเป็นพูดว่าตัวเองลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ ในฐานะที่เธอเป็นจิตแพทย์ การแพร่งพรายความลับของคนไข้เป็นเรื่องที่ลำบากใจมาก…

พลโทอวี๋รีบยืนอยู่ข้างความยุติธรรม ทำการอบรมถึงศีลธรรมความดีงามให้เสี่ยวเชี่ยน สมัยยุคต่อต้านสงครามก็มีหมอของประเทศหมู่เกาะแถวนี้ก็ได้แปลงกายเป็นทูตยุติธรรมเข้าร่วมกับทหารปลดแอกไม่ใช่เหรอ อย่ายึดติดกับกรอบเดิมๆมากเกินไป เรื่องบางอย่างสามารถหยวนๆกันได้เพื่อความยุติธรรม

บ้านใหม่ยังทำไม่เสร็จ เสี่ยวเชี่ยนจึงอยู่กับหลิวเหมยไปก่อน อวี๋หมิงหลางมาหาเมียตัวเองก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนยืนถือกาน้ำชาดินเผาที่แสนคุ้นตาอยู่หน้าโต๊ะ มองของที่อยู่บนโต๊ะอย่างตั้งใจ

“เอาภาพวาดมาจากไหนน่ะ โอ๊ะ ภาพต้นไผ่ของเจิ้งป่านเฉียว ของจริงเหรอ” อวี๋หมิงหลางมองออกตั้งแต่แวบแรก เขายื่นมือจะไปจับแต่ถูกเสี่ยวเชี่ยนตี

“อย่าทำของขวัญวันแต่งงานของลูกสาวเราสกปรกนะ”

“ลูกสาวเราอยู่ไหน” พอเห็นคนที่ชอบเงินแบบเมียของเขาทะนุถนอมของชิ้นนี้เขาก็เดาได้เลยว่าภาพวาดขนาดไม่ใหญ่นี้เป็นของจริง อดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ

เมียของเขาชอบเล่นพวกของเก่ามาก แต่เธอก็ยังคงขี้งกไม่ชอบซื้อเอง ปกติจะไถได้มาจากการรักษาคนไข้ ขนาดน้าของเขายังเคยโดนมาหลายชิ้น แต่คนพวกนี้ให้ของเสี่ยวเชี่ยนด้วยความเต็มใจ เพราะเสี่ยวเชี่ยนช่วยพวกเขาจัดการปัญหาที่ใช้เงินซื้อไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน