แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 832

ช่วงหลายวันนี้ประธานเชี่ยนวุ่นแต่กับการจัดการเก็บป้ามหาภัย ไม่มีเวลาคิดเรื่องผู้อำนวยการ หรือจะเป็นเหมือนอย่างที่พี่ใหญ่พูด ผู้อำนวยการทำเรื่องเลวๆไว้เยอะเลยโดนลงโทษ?

เรื่องนี้มีจุดที่น่าสงสัย ทำไมก่อนหน้านี้ตั้งนานไม่บ้า กลับมาเป็นบ้าหลังจากที่เธอถูกผู้อำนวยการเล่นงาน?

แต่คนรอบตัวที่เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงว่าอาจเป็นคนเล่นงานผู้อำนวยการล้วนไม่มีความสามารถถึงขั้นนั้น ซึ่งก็มีแค่ไม่กี่คน

ก่อนอื่นเลยตัดพี่ใหญ่ทิ้งได้ ถึงพี่ใหญ่จะเป็นนักธุรกิจแต่ก็มีขอบเขต เรื่องที่เกินความจำเป็นแบบนี้เขาไม่ทำแน่นอน ถ้าพ่ออวี๋รู้เข้าเอาเขาตายแน่ พี่ใหญ่รู้ดีว่าสถานะของบ้านเขาเป็นยังไง รู้ว่าเรื่องไหนทำได้เรื่องไหนทำไม่ได้

ฟู่กุ้ยก็มีความสามารถถึง แต่นี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ นิสัยที่ชอบท่องคำสอนผู้นำจนติดปากแบบนั้นจะกล้าถึงขนาดล้างแค้นให้เธอโดยใช้วิธีร้ายกาจแบบนี้ได้ยังไง?

เจิ้งซวี่มีความเป็นไปได้…

แต่ประเด็นคือ เจิ้งซวี่ไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย

เธอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนอกจากครอบครัวอวี๋ที่รู้เรื่อง แม้แต่ครอบครัวตัวเองเธอก็ไม่ได้บอก กลัวว่าครอบครัวเธอจะโมโหเป็นเดือดเป็นร้อนแทนยกใหญ่

หรือจะเป็นเสี่ยวเฉียง?

เสี่ยวเชี่ยนลองคิดดู อวี๋หมิงหลางเป็นห่วงเธอขนาดนั้น มีความเป็นไปได้ที่เขาจะลงมือ แต่เท่าที่เธอรู้จักเสี่ยวเฉียงดี ถึงอวี๋หมิงหลางจะมีนิสัยทำแบบนั้นได้ แต่เขาก็มีขอบเขต นึกถึงตอนนั้นที่เขาไปคิดบัญชีกับคนเลวที่คิดจะหลอกเธอแต่งงาน เขาไม่ยอมใช้วิธีสกปรกเลยด้วยซ้ำ แบบนั้นไม่ใช่นิสัยของเขา

อีกอย่าง อวี๋หมิงหลางถูกเรียกตัวไปสร้างชื่อให้ประเทศชาติแล้ว เขาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบปิดแล้วจะมีเวลามายุ่งเรื่องพวกนี้ได้ยังไง?

งั้นนอกจากคนเหล่านี้แล้ว เสี่ยวเชี่ยนก็นึกไม่ออกอีกว่าใครจะทำให้ผู้อำนวยการเป็นบ้าได้ เธอตัดคนทิ้งไปหนึ่งรอบ จากนั้นก็ล็อคเป้าไปที่เจิ้งซวี่ เพราะมีแค่สถานะและนิสัยอย่างเขาเท่านั้นที่พอจะทำเรื่องแบบนี้ได้

เสี่ยวเชี่ยนจึงโทรหาเจิ้งซวี่ เขารับสายอย่างไว

“เฉินเสี่ยวเชี่ยนอยู่ไหน?” น้ำเสียงเจิ้งซวี่ออกแนวรำคาญ

“ฉันอยู่บ้าน นายอยู่ไหน?”

“ผมอยู่หน้าตึกคุณ ทำไมในบ้านไม่เห็นมีคนอยู่? แล้วเสียงเป็นอะไร เล่นรุนแรงกับไอ้หมาทหารนั่นจนเสียงแหบเป็นเป็ดเลยเหรอ?”

เสี่ยวเชี่ยนชะโงกหน้าออกไปดู ข้างล่างไม่เห็นมีใคร เธอเพิ่งจะนึกออกว่าเขาอาจหมายถึงบ้านเก่า

“นายรอเดี๋ยวนะเดี๋ยวฉันกลับไป”

ฟังจากที่เจิ้งซวี่พูด ขนาดเขายังไม่รู้เลยว่าทำไมเสียงเธอถึงเป็นแบบนี้ หรือจะไม่ใช่เขา? ช่างเถอะ เจอหน้ากันเดี๋ยวก็รู้ เสี่ยวเชี่ยนตัดสินใจไว้เจอก่อนค่อยเล่า

เธอเปลี่ยนชุดแล้วกลับไปบ้านเก่า พอไปถึงหน้าตึกก็เห็นเจิ้งซวี่ยืนพิงรถอยู่ ที่พื้นมีขี้บุหรี่เต็มไปหมด

“มาหาฉันทำไมไม่โทรบอก?”

“โทรแล้วแต่ไม่ติด…แล้วทำไมคอเป็นแบบนั้น?” เจิ้งซวี่สังเกตเห็นรอยสีม่วงที่คอเสี่ยวเชี่ยน

“เรื่องมันยาว ขึ้นไปคุยกันข้างบน”

“คุณ” อาข่าที่ท่าทางซูบซีดหิ้วขยะออกมาจากตึก พอเห็นเจิ้งซวี่ก็ชี้หน้าเขาด้วยความตกใจ เจิ้งซวี่พอเห็นเธอก็เส้นเลือดปูดที่หน้าผาก ทางที่ดีขอให้เธออย่าพูดชื่อที่ฟังแล้วอยากจะบ้านั่น

“คุณริดสีดวงหอม”

ใช่ ชื่อนี้นี่แหละที่ทำให้อยากบ้า

เจิ้งซวี่อยากหักคอเธอให้ตาย

“ผมชื่อเจิ้งซวี่ ถ้าคุณกล้าตั้งชื่อให้ผมส่งเดชอีกผมจะฆ่าคุณให้ตาย ขอย้ำอีกครั้ง ผมไม่ได้เป็นริดสีดวง”

“เป็นริดซี่ก็ไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย…” อาข่าพึมพำ ขณะที่เจิ้งซวี่ตัดสินใจว่าต่อให้อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงเขาก็จะฆ่าให้ตาย ทันใดนั้นอาข่าก็ชี้เสี่ยวเชี่ยนที่อยู่ด้านหลัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน