แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 872

นิสัยอย่างพี่รองเป็นคนทื่อๆไม่ค่อยแสดงออก แต่ไหนแต่ไรมาเวลาอยู่ข้างนอกเขาไม่เคยแสดงความรักแบบนี้ ไม่ได้มีคารมหวานๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความรัก

“สู้ๆฮะแม่ แม่เก่งที่สุดเลย” พ่านพ่านทำท่าสู้ตายให้ต้าอี เธอหอมแก้มลูกชายแล้วมองสามีด้วยความซึ้งใจ เธอจะเข้าแข่ง เธอต้องช่วงชิงชัยชนะมาให้ประธานเชี่ยนให้ได้

ยอมสู้จนตายดีกว่าต้องคุกเข่าร้องไห้ ถ้าไม่ลุกขึ้นสู้จะมีหน้าไปเจอประธานเชี่ยนได้อย่างไร

ไหนจะกำลังใจที่ได้จากสามีอีก

ต้าอีมองพี่รองที่มองเธอด้วยสายตาที่เชื่อมั่น ความรักในหัวใจเบ่งบาน ไม่เพียงแค่เพื่อประธานเชี่ยน เธอยังต้องตอบแทนความไว้วางใจจากผู้ชายที่เธอรัก

“ต่อให้ชาตินี้ฉันจะเป็นพระจันทร์ที่ส่องสว่างแบบประธานเชี่ยนไม่ได้ ฉันก็จะกลายเป็นดวงดาวที่เจิดจรัสบนท้องฟ้า โลกนี้มีประธานเชี่ยนคนเดียว และก็มีฉันเพียงคนเดียวเหมือนกัน”

พี่รองพยักหน้า “ใช่ พูดแบบนี้ออกมาได้คุณก็ชนะไปครึ่งทางแล้ว”

ต้าอีก้าวเข้าไปในสนามแข่ง ครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้ถึงภารกิจอันหนักหน่วง

ประธานเชี่ยนในเวลานี้ยังคงกำลังล้างสมองคนร้ายอยู่

ภายใต้การพูดคุยที่ไม่มีสาระสำคัญอะไรของเธอ อารมณ์ของคนร้ายกลับค่อยๆผ่อนคลายลง

“ออกมาเถอะค่ะ ข้างในมันร้อนจริงๆนะคะ บางทีสายลมอาจช่วยพาความกลุ้มใจของคุณไปได้ ความรู้สึกแย่ๆจะถูกสายลมหอบไปค่ะ”

น้ำเสียงของเสี่ยวเชี่ยนเริ่มแหบ ความกดดันกับอากาศที่ร้อนมากทำให้คอเธอที่เพิ่งหายได้ไม่กี่วันเริ่มเจ็บอีกแล้ว

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอว่าเบื้องหลังการพูดคุยแบบสบายๆนี้จะเต็มไปด้วยความหมายแฝงเฉพาะทาง

ชาวบ้านที่อยู่รอบๆเริ่มไม่พอใจ ถึงขนาดที่มีบางคนกระซิบบอกให้เปลี่ยนคน นักเจรจาคนนี้ไม่เป็นมืออาชีพ คุยอะไรก็ไม่รู้ ทำไมไม่ถามเข้าประเด็น คุยแต่เรื่องดินฟ้าอากาศทำบ้าอะไร

แต่ในช่วงเวลาสำคัญนั้นเองปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น

ประตูรถที่ปิดสนิทมานานเริ่มแง้มออกทีละนิด

คนร้ายโผล่หน้าออกมาถามเสี่ยวเชี่ยน

“แกพูดจริงเหรอที่ว่าลมจะพาความกลุ้มใจไปได้?”

หูฟังของอวี๋หมิงหลางมีเสียงถามมาจากมือสไนเปอร์ของเขา

“One เป้าหมายอยู่ในระยะยิง ให้ยิงช่วยตัวประกันเลยไหม?”

อวี๋หมิงหลางมองใบหน้าด้านข้างของเสี่ยวเชี่ยน ถึงเขากับเธอจะไม่ได้พูดคุยกัน เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาแล้ว แต่จากมุมปากที่ถูกยกขึ้นเล็กน้อยของเธอ อวี๋หมิงหลางก็สัมผัสได้ถึงความมั่นใจของเธอ

มีแค่ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนมั่นใจมากเท่านั้นถึงจะยกมุมปากแบบนี้ ความรู้ใจกันของสามีภรรยาทำให้อวี๋หมิงหลางออกคำสั่งโดยไม่ลังเล

“อย่าเพิ่งยิง”

เขาเลือกที่จะเชื่อในฝีมือของเสี่ยวเชี่ยน

ถ้าไม่ถึงคราวจำเป็นทหารไม่มีทางยิง ชีวิตของทุกคนล้วนมีค่า การยิงคือการทำโดยไม่มีทางเลือก

“สายลมเป็นยาดีที่สุดบนโลกใบนี้ ออกมาเถอะค่ะ ออกมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ตามเสียงของฉันมานะคะ ก้าวขาของคุณออกมา…”

ประตูรถค่อยๆถูกเปิดออก คนร้ายมีท่าทางเชื่องช้า ชาวบ้านที่อยู่รอบๆต่างไม่กล้าส่งเสียง

ช่วงเวลาที่รอคอยยาวนานมาก ทุกครั้งที่ประตูเริ่มเปิกกว้างทีละนิด ทุกคนต่างลุ้นตามไปด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน