แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 889

“แม่หนูจะลำบากมาก ทั้งเรียนทั้งทำงาน แถมยังต้องดูแลเด็กทารกที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย พ่านพ่านจะช่วยแม่แบ่งเบาภาระงานดูแลน้องได้ไหมจ๊ะ? อย่างเช่นเปลี่ยนผ้าอ้อม หนูสำคัญกับแม่มากเลยนะ” นี่ก็เป็นการพูดชักจูงจิตใจเช่นกัน

“จริงเหรอฮะ? ผมทำได้เหรอ?” พ่านพ่านดวงตาเป็นประกาย เสี่ยวเชี่ยนลูบหัวเด็กน้อย

“ขอรับประกันด้วยหน้าสวยๆของอาเลย ที่อาพูดเป็นความจริงทุกอย่าง”

ครั้นแล้วพ่านพ่านก็ถูกสยบด้วยสาวสวยเหนือใครในปฐพี

แม่อวี๋พยักหน้าให้เสี่ยวเชี่ยนหลายที เก่งมาก ทำได้ดีมากจริงๆ

เสี่ยวเชี่ยนใช้วิธีเหมือนสอนหนังสือจัดการกับความกังวลของพ่านพ่าน ก่อนอื่นต้องทำให้เขามีความหวัง รับปากเด็กน้อยว่าหากมีน้องเขาจะได้ของที่อยากได้มานานแล้ว แบบนี้พ่านพ่านก็จะรอคอยการมาของน้อง ระหว่างนั้นก็คอยพูดกรอกหูว่าถึงมีน้องเขาก็จะไม่ถูกละเลย พอมีน้องแล้วก็ทำตามที่รับปากพ่านพ่านไว้ ซึ่งการทำแบบนี้จิตใต้สำนึกของพ่านพ่านจะรู้สึกว่าคำพูดของผู้ใหญ่เชื่อถือได้ บรรลุเป้าหมายได้รับความไว้วางใจจากเด็ก กำจัดความคิดที่เขาอาจคิดต่อต้านการมีน้องได้ทางอ้อม

ขณะเดียวกันก็รับปากว่าพ่อแม่จะให้เวลาเขาได้เหมือนเดิม อีกทั้งยังได้มอบภารกิจอันยิ่งใหญ่ให้กับเขา ทำให้เด็กรู้ว่าตัวเองมีคุณค่า ช่วยเหลืองานได้ ดังนั้นเสี่ยวเชี่ยนถึงได้พูดว่าพ่านพ่านสำคัญกับต้าอีมาก

แต่ลำพังแค่นี้ยังไม่พอ ถ้าพวกคนปากมากพูดจาไม่ดีกับเด็กอีก คำพูดก็ยังคงส่งผลต่อพ่านพ่านอยู่ดี

เสี่ยวเชี่ยนมองแม่อวี๋ “แม่คะ แม่ไม่ได้ไปค้างที่บ้านพี่รองนานแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ไปค้างสักสองสามวันสิคะ ไปดูหน่อยว่าเพื่อนบ้านคนไหนที่ชอบปากมาก”

แม่อวี๋เข้าใจทันที เธอพยักหน้า เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่เธอเอง

บังอาจพูดจาไม่ดีต่อหน้าหลานเธอ มันไม่สมควรให้อภัย

เรื่องที่คนของตระกูลอวี๋เกลียดที่สุดก็คือการยกตนข่มท่าน แต่ถ้ามีคนมาทำร้ายคนในครอบครัวล่ะก็ เรื่องนี้ไม่จบแน่

แม่อวี๋เข้าใจสิ่งที่เสี่ยวเชี่ยนต้องการสื่อ สถานะเธอระดับไหนก็รู้ๆกันอยู่ ขอแค่เธอเอ่ยปากพูดอะไรออกไป ต่อไปก็จะไม่กล้ามีคนพูดจาไม่คิดต่อหน้าพ่านพ่านอีก

“เรื่องผู้ใหญ่แม่จัดการได้ แต่ก็ยังมีอีกด้านที่ต้องระวัง ปกติพ่านพ่านต้องมีลงไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ เราต้องระวังพวกเด็กเกเรพูดจาไม่ดีใส่พ่านพ่านด้วย” เสี่ยวเชี่ยนคิดอย่างรอบคอบ

เด็กๆไม่เข้าใจเรื่องที่ซับซ้อนของผู้ใหญ่ แต่พฤติกรรมของเด็กย่อมสะท้อนความคิดของผู้ใหญ่ได้

ผู้ใหญ่หลายคนคิดว่าเด็กยังไม่รู้เรื่อง พูดจานินทาเรื่องคนอื่นให้เด็กได้ยิน เด็กยังแยกแยะเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูดไม่ได้ ก็อาจเผลอไปพูดใส่พ่านพ่าน

“เรื่องนี้ง่ายมาก เดี๋ยวก่อนเรากลับบ้านไปที่บ้านพี่รองกัน เรียกเด็กๆแถวนั้นมารวม ผมจะตบกะโหลกเรียงตัวเลย กล้ารังแกหลานผมมันเท่ากับหาเรื่องเจ็บตัวไม่ใช่เหรอไง?” เรื่องจัดการเด็กแสบเป็นงานถนัดของเสี่ยวเฉียง สมัยก่อนเขาเป็นหัวโจกเลยนะ ไม่ยอมหรอก

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองค้อนใส่ “นายยังมียางอายอยู่ไหม? จัดการเด็กมันน่าภูมิใจมากเหรอ? ไว้ฉันจะซื้อพวกลูกโป่งหรือของเล่นเล็กๆน้อยๆไปแล้วให้พวกคุณครูโทรหาพวกคณะกรรมการที่ดูแลหมู่บ้านรวบรวมเด็กๆมานั่งฟังบรรยายเรื่องสุขภาพจิต ฉันจะไปพูดเอง”

เสี่ยวเชี่ยนดันแว่นตา เสี่ยวเฉียงกลัวขึ้นมาทันที

เมียเขาขนาดบุคคลใหญ่โตอย่างพวกค้าอาวุธสงครามยังจัดการล้างสมองมาแล้ว ครั้งนี้จะล้างสมองเด็กด้วยเหรอ?

เสี่ยวเชี่ยนยิงฟันใส่ “ฉันล่ะเกลียดนักพวกเอะอะก็ใช้กำลัง ไม่มีศิลปะการเจรจาเลยสักนิด พ่านพ่านจ๊ะ หนูสบายใจได้ หนูมีครอบครัวอยู่กับหนู ไม่มีใครกล้ารังแกหนูได้แน่”

พ่านพ่านพยักหน้าใหญ่ รู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวขึ้นมาทันที ถึงเขาจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่พูดเมื่อครู่เท่าไร แต่กลับรู้สึกได้ถึงความห่วงใยของทุกคน

“จำไว้นะจ๊ะ คนข้างนอกจะพูดอะไรก็ช่างเขา ยังไงพวกเขาก็เป็นคนนอก พวกเราสิเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าทำร้ายคนในบ้านเพียงเพราะคนนอกเข้าใจไหมจ๊ะ?”

“เขายังเด็กคงไม่เข้าใจหรอกแม่ว่า” แม่อวี๋พูดพลางยิ้มๆ

กลับไม่รู้เลยว่า คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนส่งผลต่อพ่านพ่านไปตลอดชีวิต

จัดการเรื่องพ่านพ่านได้อย่างสบายๆ แม่อวี๋กลับโมโหอีกเรื่อง

“ถ้าพี่รองเอาใจคนเก่งอย่างเจ้าเล็กบ้างก็คงดี”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน