“ผมผิดไปแล้ว…” ในที่สุดพ่อฉิวฉิวก็ยอมรับความจริง การเปรียบเทียบของเสี่ยวเชี่ยนจี้ได้ตรงจุดเหลือเกิน
“หมอเฉิน ตอนนี้ผมรู้ความผิดของตัวเองแล้ว บอกผมได้ไหมครับ ขอร้องช่วยบอกผมหน่อย ว่าผมควรทำยังไงลูกผมถึงจะกลับมาปกติ?” เขาใช้คำว่าขอร้อง
“ถ้าคุณพาฉิวฉิวตอนห้าขวบมาได้ บางทีฉันอาจจะยังทำแผนรักษาให้คุณได้ แต่ตอนนี้กระบวนการรับรู้เรื่องเพศของเขาเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วตามการเจริญเติบโต ตอนนี้เขารู้สึกว่าเป็นแบบนี้ก็มีความสุข ฉันพูดตามตรงเลยนะคะ ตอนแรกที่ฉันรู้จักเขาก็เคยลองรักษาให้ ฉันหาวิธีลองให้เขาเลือกว่าอยากเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ แต่น่าเสียดายที่จิตใต้สำนึกของฉิวฉิวก็ยังคิดว่าเป็นผู้ชายมีความสุขกว่า”
ความเจ็บปวดบางอย่างเราก็ฝืนไม่ได้
“งั้นเขาจะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ…” พ่อฉิวฉิวเอามือปิดหน้า ทำไมโลกนี้ไม่มียาแก้ผิดหวังขายนะ
“คุณมีลูกเพื่ออะไรกันแน่? เลี้ยงแก้เซ็ง? สืบสกุล? หรือแค่อยากเอาไว้ต่ออายุ?”
“ผม…” พ่อฉิวฉิวไปไม่ถูก คำถามที่ดูเหมือนง่ายๆนี้ กลับยากสำหรับเขามาก
นั่นสิ เขามีลูกทำไมนะ?
คำถามง่ายๆ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับรู้สึกว่า อย่างน้อยๆก็มีคนมากกว่าสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่หาคำตอบไม่ได้ทั้งชีวิต
เห็นคนอื่นมีก็เลยอยากมีสักคน
“เห็นคนอื่นมีครอบครัวก็เลยอยากมีของตัวเองบ้าง เห็นคนอื่นมีลูกก็อยากมีสักคน พอมีแล้วคนก็อยากให้ลูกเป็นอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่โลกนี้สิ่งที่ควบคุมยากที่สุดก็คือชีวิตคนเรา ไม่ว่าคุณจะเป็นคนให้ชีวิตเขาหรือไม่ นับตั้งแต่วินาทีที่เขาได้เกิดมาเป็นคน เขาก็มีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง แต่คุณกลับพยายามหาทางให้เขาเป็นอย่างที่คุณหวัง”
พ่อแม่ส่วนใหญ่ต่างทำแบบนี้
เพียงแต่การแสดงออกของพ่อฉิวฉิวนั้นสุดโต่งไปหน่อย บวกกับสาเหตุที่มาจากตัวฉิวฉิวเอง เรื่องจึงกลายเป็นแบบตอนนี้
เมื่อวานเสี่ยวเชี่ยนเพิ่งจะคุยกับอวี๋หมิงหลางเรื่องนี้ วันนี้เธอก็ได้เจอพ่อฉิวฉิวแล้ว
ที่ควรพูดก็ได้พูดไปแล้ว จะให้พูดอะไรอีกก็ไม่จำเป็น
เสี่ยวเชี่ยนยืนขึ้น แล้วเอาแก้วทับเงินห้าสิบหยวนไว้
“ตอนที่เขาต้องการคุณ คุณไม่ได้ให้สิทธิ์เขาเลือกอย่างที่เขาควรได้ ตอนนี้เขาโตแล้ว หวังว่าคุณจะได้ให้สิทธิ์นี้กับเขานะคะ คุณให้กำเนิด แต่ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตเขาค่ะ”
“ผมมีเวลาอีกไม่มากแล้ว…” เสียงอันแผ่วเบาของพ่อฉิวฉิวไล่ตามหลังเสี่ยวเชี่ยนไป
แต่เสี่ยวเชี่ยนได้ออกไปก่อนแล้ว
เหลือเพียงแค่พ่อฉิวฉิวที่น้ำตานองหน้ามองผลสีแดงที่อยู่บนโต๊ะ
น้ำตาทำให้เขามองเห็นไม่ชัด จนกระทั่งเขาหยิบผลสีแดงนั้นขึ้นมามองอย่างพิจารณา ผลลูกนี้ไม่เหมือนกับลูกอื่น
ผลปกติจะมีลักษณะกลม แต่ผลลูกนี้ตรงกลางมีรอยแผลเป็นเส้นยาวที่ปิดสนิทแล้ว ดูท่าทางจะได้มาตอนเพิ่งออกผลใหม่ๆ แต่มันก็ยังคงเติบโตอย่างแข็งแกร่ง ถึงรอยแผลนั้นจะสนิทแล้วแต่รูปร่างของมันก็ยังคงแตกต่างจากผลลูกอื่นในต้นเดียวกัน
มันยังคงใช้ชีวิตอย่างแข็งแกร่งต่อไปได้ ถ้าไม่ถูกเสี่ยวเชี่ยนเด็ดออกมา มันก็ยังคงเนียนอยู่บนต้นแบบนั้น ไม่เข้าไปดูใกล้ๆก็ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความแตกต่างของมัน
พ่อฉิวฉิวมองผลสีแดงลูกนั้นอยู่นาน มองอยู่แบบนั้น มันช่างเหมือนลูกของเขาเหลือเกิน
น้ำตาหยดลงบนผลลูกนั้น หยดแล้วหยดเล่า
ชีวิตนี้ของเขาได้ทำอะไรลงไปบ้าง
ตอนที่ควรทุ่มเทความรักเขากลับไม่ได้ให้ความรักของพ่อกับลูก ตอนนี้ยังดันทุรังจะพาฉิวฉิวกลับมาใช้ชีวิตบนเส้นทางที่ถูกต้อง
เดิมเขาคิดว่าถ้ามาหาจิตแพทย์ที่เก่งกาจอย่างเฉินเสี่ยวเชี่ยนแล้วจะมีหนทางรักษา นึกไม่ถึงว่าไม่เพียงแต่จะไม่มีวิธี ยังถูกเสี่ยวเชี่ยนพูดจนน้ำตาอาบแก้มอีกด้วย เขาผิดหวังสุดๆ
เสี่ยวเชี่ยนออกไปจากร้าน มองถนนที่การจราจรคับคั่ง แสงแดดสาดลงมาบนศีรษะเธอ ร้านกาแฟกลายเป็นฉากหลัง เธอเบ้ปาก
ตกลงว่าใครป่วยกันแน่ ฉิวฉิวหรือพ่อฉิวฉิว หรือเป็นสังคมส่วนใหญ่ที่แบ่งแยกคนที่ผิดแปลกไม่เหมือนคนอื่น?
แต่ยามที่เธอเคว้างคว้างไปไม่ถูกก็จะมีคำพูดที่อวี๋หมิงหลางพูดเมื่อคืนดังข้างหู
VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย