แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 39

ช่วงสายๆ ของอีกวัน

วันนี้ฉันตื่นสายกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนกว่าพี่ดินจะปล่อยให้ฉันนอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสาม นี่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ

แต่พอตื่นขึ้นมา คนที่นอนอยู่ข้างกันเมื่อคืนก็ไม่อยู่แล้ว พี่ดินคงจะออกไปตั้งแต่เช้า

ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็ออกมาทำอาหารกินด้วยความหิวจนแสบไส้ แต่พอกินจนเกือบหมดเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้น

ฉันไม่กล้าเปิดประตูเลยเพราะไม่รู้ว่าใครมาเคาะ แต่นี่เป็นห้องของพี่ดิน บางทีอาจจะเป็นพวกผู้หญิงของเขาก็ได้มั้ง

ก๊อกๆ

เสียงเคาะห้องยังคงดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆ ดูท่ามีแต่จะต้องเปิดไปดูเท่านั้นสินะ

"คุณกอบัวครับ คุณกอบัว" พอได้ยินเสียงเรียกจากคนที่รออยู่หน้าประตู ฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เป็นพี่ชาตินี่เอง

ที่ฉันไม่เปิดดูแต่แรกมันก็ช่วยไม่ได้นิ ก็ทั้งพี่ดินทั้งเดเนียลนั่นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนขี้ระแวงแบบนี้

ฉันรีบเดินไปเปิดประตูให้พี่ชาติทันที

"ว่าไงคะ พี่ชาติ^_^"

"คุณดินให้ผมมารับคุณกอบัวไปที่บริษัทครับ"

"อ๋อ งั้นรอแป๊บนึงนะคะ" ฉันเดินกลับเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายกับโทรศัพท์แล้วก็ออกไปจากห้องพร้อมกับพี่ชาติ

ณ บริษัทของพี่ดิน...

พี่ชาติพาฉันมายังห้องทำงานของพี่ดิน ห้องที่เขากับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกันนั่นแหละ แถมเขายังบังคับให้ฉันเข้าไปร่วมวงด้วย คงเป็นเพราะเหตุนั้นพอเข้ามาด้านในห้องมันเลยทำให้รู้สึกจุกแปลกๆ ไปทั่วอก

"มานี่สิ" พี่ดินเรียกฉันให้เข้าไปหาเขาที่กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

"ค่ะ" ฉันเดินเข้าไปหาพี่ดินอย่างว่าง่าย

มาถึงร่างฉันก็ถูกพี่ดินดึงให้ลงมานั่งบนตักเขา แขนแกร่งโอบกอดเอวฉันไว้บางๆ ส่วนอีกข้างกำลังใช้เซ็นเอกสารอยู่

พอเซ็นเอกสารเสร็จ พี่ดินก็เอามืออีกข้างลงมากอดเอวฉันแน่นขึ้น

"อื้อ พี่ดินบัวหายใจไม่ออก" ฉันร้องท้วงเพราะเขากอดรัดฉันแน่นเกินไปแล้ว

"ผมจะกอดแบบนี้ คุณอย่ามาขัดใจผม" พี่ดินย่นคิ้วพ่นคำพูดเอาแต่ใจตัวเองออกมา

"อะ พะ..พี่ดิน ยะ..อย่า"

ฉันร้องออกมาเสียงหลงเพราะตอนนี้มือหนาของพี่ดินมันล้วงเข้าไปในเสื้อของฉัน แถมยังเขี่ยเม็ดดอกบัวตูมของฉันเล่นอย่างซุกซนอีกต่างหาก

"อย่าห้ามผมได้ไหม"

พี่ดินพูดเสียงอู้อี้อยู่ตรงต้นคอของฉัน เขาลากไล้จมูกไปทั่วบริเวณต้นคอ เพราะวันนี้ฉันรวบผมขึ้นเลยกลายเป็นเปิดทางให้เขาไซ้คอได้สะดวกพอดี

แกร่ก!

เสียงเปิดประตูห้องดังขัดจังหวะการกระทำของพี่ดินพอดี ฉันที่ได้โอกาสก็รีบผละตัวออกจากเขาทันที

"ทำไมคุณไม่เคาะประตู" พี่ดินถามคนที่เดินเข้ามาใหม่เมื่อกี้

เป็นเธอคนนั้นนี่เอง! ฉันจำได้เธอคือคนที่มีอะไรกับพี่ดินวันนั้นภายในห้องทำงานนี้

"นิดาไม่รู้ว่าเสี่ยจะพาใครมาด้วย"

ผู้หญิงที่แทนตัวเองว่านิดา เธอเดินมาเบียดฉันแล้วก็นั่งลงบนตักพร้อมกับเอามือขึ้นคล้องคอพี่ดิน

"เรามาสานต่อจากวันนั้นกันไหมคะ" เธอถามพี่ดินเสียงหวานเลย ทำราวกับฉันเป็นอากาศไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้

ฉันได้แต่ยืนกำหมัดเม้มปากเข้าหากันแน่น ใจมันร้อนรุ่มราวกับเปลวไฟกำลังลุกโชนแผดเผาอยู่ในใจ

มือหนาของพี่ดินลูบไปมาบนก้นงอนของผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักเขา มันจะเป็นแบบวันนั้นอีกแล้วเหรอ พวกเขาสองคนกำลังจะมีอะไรกันต่อหน้าฉันอีกแล้วใช่ไหม

ฉันกลั้นหายใจแล้วเดินออกมาจากห้องทันที เขาสองคนจะได้ทำอะไรกันสะดวกๆ

ฉันไม่มีสิทธิ์ไปร้องห้ามไม่ให้พี่ดินไปมีอะไรกับใคร เพราะฉันกับผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ในสถานะนางบำเรอของเขาเหมือนๆ กัน เป็นได้แค่ไหนก็ทำได้แค่นั้น ฉันรู้ตัวเองดี

หมับ!

ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินอยู่ จู่ๆ มือฉันก็ถูกใครบางคนรั้งไว้

"พี่ดิน..."

"ทำไมจะไปไหนถึงไม่ขออนุญาตผมก่อน" พี่ดินจ้องฉันตาเขม็งเลย นี่เขาตามมาตอนไหนกัน

"กะ...ก็บัวเห็นว่าพี่กำลังจะ..."

"ฉันบอกให้แกมาหาฉันตั้งแต่วันไหน แกเพิ่งคิดได้ว่าต้องโผล่หน้ามาหรือไงแผ่นดิน"

เสียงของพ่อเอ่ยถามผมทันทีที่ผมก้าวขาเดินเข้ามาในบ้าน

"พ่อมีธุระอะไรกับผม"

"ทำไม! ถ้าไม่มีธุระแกไม่คิดจะกลับบ้านมาหาฉันเลยหรือไง หรือว่าแกต้องรอให้พ่อตายก่อนแกถึงจะกลับบ้านได้"

"ไม่มีผมอยู่ด้วย พ่อก็ยังมีลูกชายสุดที่รักของพ่อไม่ใช่หรือไง"

"ไอ้แผ่นดิน" พ่อตวาดใส่หน้าผมเสียงดังลั่นบ้าน ผมกับพ่อไม่ค่อยจะลงรอยกันตั้งแต่ที่พ่อพาเมียน้อยมาอยู่ในบ้านแล้ว

"ถ้าจะเรียกผมมาบ่น งั้นผมขอตัว" ผมหันหลังเตรียมจะก้าวขาเดินออกจากบ้าน

"ฉันจะให้แกแต่งงานกับหนูจีนลูกสาวของคุณหญิงฉวีวรรณ" ผมหยุดชะงักทันที อีกแล้วสินะ พ่อคิดจะจับคู่ให้ผมอีกแล้ว

"ผมไม่แต่ง"

"แกต้องแต่ง ถ้าแกไม่แต่งฉันจะตัดชื่อแกออกจากรองประธานบริษัท บ่อนคาสิโนของแกฉันก็จะยกให้เดเนียลเป็นคนดูแล" พ่อประกาศเสียงกร้าว

หึ! คิดว่าผมจะกลัวคำขู่ของพ่อหรือไง พ่อขู่ผมแบบนี้หลายรอบ พยายามหาเมียให้ผมตลอด ทั้งที่พ่อก็รู้ดีว่าผมไม่เคยคิดอยากจะแต่งงานมีครอบครัว

"ทำไมพ่อไม่ให้ไอ้เดเนียลมันแต่ง พ่อจะมาบังคับผมทำไม"

"ก็แกเป็นลูกชายคนโต แกต้องแต่งก่อนน้องแกสิ"

"ผมไม่แต่ง ให้ตายยังไงผมก็ไม่แต่ง ถ้าพ่อบังคับ ผมจะพังงานแต่งให้เละเลยคอยดู"

"แกพังได้ฉันก็จัดให้แกใหม่ได้ รอบนี้ฉันเอาจริง แกต้องแต่งฉันอยากอุ้มหลาน แกจะรอให้ฉันตายก่อนได้อุ้มหลานหรือไง"

พ่อยังคงว่าตามเดิมแถมยังทำหน้าตาจริงจังอีก จนมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาทันที

"ผมมีเมียแล้ว ผมไม่แต่ง" ผมตัดสินใจพูดโกหกพ่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เพราะมันคิดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากจะโกหกไปแบบนี้

"เมีย ?" พ่อมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้ว สีหน้าและแววตาเผยความไม่เชื่อถืออย่างชัดเจน

"แกอย่ามาโกหก ฉันรู้จักนิสัยแกดีแผ่นดิน"

"ผมพูดจริงๆ เธอกำลังท้องลูกผมอยู่" อ่า! กูพูดอะไรออกไปวะเนี่ย

ปากผมมันไวกว่าสมองจริงๆ ผมไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้ออกไปเลย ผมแค่ไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้ก็เท่านั้น จนลืมไปว่าไอ้สิ่งที่ตัวเองพูดไปมันก็คือการมีครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมโคตรจะเกลียดมันเลย