แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 42

เดเนียลเขายิ้มหวานให้ฉัน เขาไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ฉันอยู่กับพี่ดินด้วยซ้ำ

ในตอนนั้นเองที่พี่ดินรีบเข้ามาจับมือฉันไว้แล้วออกแรงบีบแรงมาก

"พี่ดินบัวเจ็บ" ฉันร้องท้วงพี่ดินออกมาเบาๆ แต่พี่ดินไม่ยอมปล่อยมือฉันหรือคลายแรงบีบลงเลย เขาเอาแต่จ้องหน้าเดเนียลอยู่อย่างนั้นราวกับเจอศัตรูตัวฉกาจ

"ได้ข่าวว่ามึงกำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอวะ"

"Damn! ไอ้เดเนียล" พี่ดินสบถคำหยาบออกมาพร้อมกับเรียกชื่อเดเนียลเสียงแข็ง

แต่คำพูดของเดเนียลทำฉันอึ้งไปเลย พะ...พี่ดินเนี่ยนะกำลังจะตะ...แต่งงาน นี่มันคือเรื่องจริงใช่ไหม

"กอบัว อย่าลืมผมนะ ผมรอคุณเสมอ^_^"

คำพูดของเดเนียลมันไม่ได้ผ่านเข้ามาในหูฉันเลย ตอนนี้สมองฉันมันคิดถึงเรื่องที่เดเนียลเพิ่งพูดเมื่อกี้ พี่ดินกำลังจะแต่งงานงั้นเหรอ เขากำลังจะแต่งงานแล้วจะมาบังคับให้ฉันมีลูกกับเขาทำไมกัน

"ปล่อยบัว!" ฉันพูดพลางแกะมือตัวเองออกจากมือของพี่ดิน แต่เขากลับหันมามองฉันแบบไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แทน

"ไม่รู้อะไรมึงก็หุบปากไป กูไม่มีทางปล่อยเธอไปให้มึงแน่!" พี่ดินหันไปพูดกับเดเนียลก่อน จากนั้นเขาก็ดึงฉันออกมาจากตรงนั้นทันที

พี่ดินพาฉันกลับมาที่รถ เขาจับฉันยัดใส่เข้าไปในรถจากนั้นก็ขับรถออกด้วยความเร็ว พอฉันก้มดูข้อมือของตัวเองก็เห็นว่ามันแดงช้ำไปหมด ทั้งที่ฉันไม่ได้ผิดอะไรทำไมเขาถึงต้องรุนแรงกับฉันขนาดนั้นด้วย

ณ คอนโด...

พอมาถึงคอนโดพี่ดินก็เปิดโทรทัศน์ดู เขาไม่คิดจะอธิบายอะไรให้ฉันฟังสักหน่อยเลยงั้นเหรอ

"พี่ดิน ที่เดเนียลพูดมันหมายความว่ายังไงคะ"

ฉันยืนบังหน้าจอทีวีแล้วตัดสินใจถามเขาออกไป เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันนะ แต่ก็ไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม

"หลบไปผมจะดูบอล" พี่ดินเอามือดันตัวฉันออก ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น ในเมื่อเขาไม่ยอมพูดฉันจะทำไงได้

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน หลังจากล้มตัวลงนอนฉันก็รีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ก่อนจะร้องไห้ออกมาให้เบาที่สุด

ความรู้สึกสับสนมันตีกันวนอยู่ในหัว จะให้ฉันมีลูกทั้งที่ตัวเองจะแต่งงาน เขาบ้าไปแล้วหรือไง จะยังไงฉันก็จะไม่ยอมมีลูกกับพี่ดินเด็ดขาด

ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมากดเบอร์โทรหาพี่ชาติ ฉันจะฝากให้พี่ชาติซื้อยาคุมมาให้

พี่ชาติเองก็คงจะไม่รู้ว่าพี่ดินสั่งห้ามไม่ให้ฉันกินยาคุมอยู่ เพราะเขาบอกว่าเดี๋ยวซื้อมาให้ ฉันจึงรีบบอกพี่ชาติไปว่าค่อยเอามาให้ตอนที่พี่ดินไม่อยู่แทน

แกร่ก!

เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาดังขึ้นเบาๆ โชคดีที่ฉันคุยกับพี่ชาติเสร็จพอดี ฉันรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มให้หมด

พรึ่บ!

ผ้าห่มที่คลุมตัวฉันอยู่ถูกพี่ดินดึงออก เขามองหน้าฉันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ฉัน มือหนาของพี่ดินจับฉันให้พลิกตัวหันหน้าไปหาเขาแทน

พี่ดินมองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม

"ร้องไห้ทำไม ?"

"ก็บัวถามอะไรพี่ก็ไม่ตอบ ฮึก..." น้ำตาฉันมันไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้งพอถูกเขาถามจี้แบบนี้

"....." พี่ดินเงียบเอาแต่จ้องหน้าฉัน ดวงตาคู่นั้นของเขามันยากจะคาดเดา ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

"เดเนียลบอกว่าพี่กำลังจะแต่งงาน แล้วพี่จะบังคับให้บัวมีลูกกับพี่ทำไม ฮึก..." ฉันถามพี่ดินปนสะอื้น เขามันคนใจร้ายจริงๆ

พอเห็นแบบนั้นพี่ดินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน

"คุณเชื่อที่มันพูดงั้นเหรอกอบัว" พี่ดินถามกลับมาเสียงเรียบ ขณะที่มือหนายังคงปาดเช็ดน้ำตาให้ฉันอยู่

"...."

"ผมไม่เคยคิดจะแต่งงานกับใคร" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสุดแสนจะเย็นชา คำพูดของพี่ดินมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

"หยุดร้อง คุณลืมอะไรไปหรือเปล่ากฎของผมน่ะ"

"...."

พี่ดินโน้มใบหน้ามาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา

"ห้ามรักผมกอบัว อย่ามารักคนเลวแบบผม"

เขามาห้ามไม่ให้ฉันรักเขา แล้วเขาจะมาทำให้ฉันรู้สึกดีด้วยทำไม...

"ค่ะ บัวไม่เคยคิดจะรักพี่อยู่แล้ว" ฉันกลั้นใจพูดสิ่งที่มันตรงกันข้ามกับความรู้สึกของตัวเองออกไป

พรึ่บ!

อยู่ๆ พี่ดินลุกขึ้นนั่งทันที แถมยังหันหนีไปทางอื่น

"คุณไม่ได้นัดกับมันใช่ไหม ไอ้เวรนั่น!" พี่ดินพูดทั้งที่ยังหันหลังให้ฉัน ฉันคิดไปเองหรือเปล่า ว่าน้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมามันดูไม่สบอารมณ์พอสมควร