แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 51

ณ บ้านของฉัน

"แม่จ๋า^_^" ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่แน่น

"กลับมาแบบนี้ ไม่ใช่หนีเสี่ยดินมาอีกนะ" แม่ดันตัวฉันออกแล้วก็มองฉันสายตาดุๆ

"บัวขอเขาแล้ว เขาอนุญาตให้บัวมาหาแม่^_^"

"เออมาก็ดีเอาเงินมาให้แม่สักห้าหมื่นสิ"

"บัวกดมาแค่สามหมื่นเองแม่ ว่าแต่แม่จะเอาไปทำอะไรเยอะแยะขนาดนั้น" ฉันขมวดคิ้วมองแม่อย่างแปลกใจ

"กะ...ก็เอาไปจ่ายค่าเทอมน้องแกไง ถามทำไมเยอะแยะ"

"ไม่ใช่เอาไปเล่นการพนันอีกนะแม่"

"บ๊ะ อีบัวฉันเป็นแม่แกนะฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เอาเงินมา สามหมื่นก่อนก็ได้ เร็วๆ"

"ถ้าบัวให้แม่ต้องสัญญานะคะว่าแม่จะเก็บไว้ไปจ่ายค่าเทอมน้องจริงๆ"

"เออๆ เอามาเถอะน่า"

"พี่ชาติคะ ขอเงินที่บัวฝากไว้หน่อยค่ะ"

พี่ชาติหยิบซองสีน้ำตาลออกมาแล้วยื่นให้ฉัน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะรับเงินมาจากพี่ชาติแม่ก็คว้าซองเงินไปซะก่อน

จากนั้นแม่ก็รีบออกจากบ้านไปโดยที่ไม่บอกฉันสักคำ ฉันตะโกนตามหลังแม่ก็ไม่ตอบ

เฮ้อ รู้แบบนี้ไม่ให้หรอก คงจะเอาไปเล่นการพนันอีกตามเคยสินะ

"กลับกันเลยไหมครับคุณบัว"

"เดี๋ยวบัวอยู่รอน้องก่อนค่ะ บัวจะเอาเงินให้น้อง^_^"

"เอางั้นก็ได้ครับ"

ฉันนั่งรอใบหนาดอยู่หน้าบ้านประมาณชั่วโมงกว่าได้

รถ BMW สีขาวคันหรูมาจอดที่หน้าบ้าน คนที่เปิดประตูออกมาจากรถคือใบหนาดน้องสาวฉันเอง แล้วนั่นใครกันที่มาส่งใบหนาด คงไม่ใช่ว่าโดนเขาหลอกหรอกนะ

"อ้าว พี่บัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ใครมาส่งเหรอหนาด เขาไว้ใจได้หรือเปล่า"

"อย่ายุ่งน่าพี่บัว!"

"พี่เป็นห่วงไม่อยากให้เราโดนหลอกนะหนาด เขารวยขนาดนั้น..."

"เลิกบ่นได้ปะ แม่ยังไม่เห็นจะบ่นสักคำ พี่ก็ไม่ต่างอะไรหรอกที่อยู่สุขสบายแบบนี้ก็เพราะไปเป็นเมียเสี่ยดินไม่ใช่หรือไง อย่ามาสอนหน่อยเลย ที่พี่อยู่สุขสบายแบบนี้ก็เพราะแม่กับหนาด"

"นะ...หนาด..." น้ำเสียงฉันสั่นเครือ น้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาเต็มสองตา ฉันไม่คิดเลยว่าน้องสาวของฉันจะพูดแบบนี้

ฉันก้มหน้าหยิบเงินในกระเป๋าให้ใบหนาดไปห้าพัน ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถทันที

ฉันพยายามไม่ร้องไห้แล้วนะ หนาดยังเด็กคงจะพูดไปตามอารมณ์ เพราะน้องสาวฉันค่อนข้างเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้วด้วย

แต่ฉันก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ กลัวคนที่มาส่งใบหนาดเขาจะหลอกแล้วทำให้น้องสาวเธอเสียใจ เขาจะมาสนใจคนจนๆ แบบเราทำไมถ้าเขาไม่หวังผลประโยชน์อะไร จริงไหมล่ะ

ณ คอนโด ภายในห้อง

พอเดินเข้ามาในห้องฉันก็มานั่งหายใจทิ้งด้วยความวิตกกังวลอยู่ตรงโซฟา ใจมันร้อนรนไปหมด คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าพี่ดินกับผู้หญิงคนนั้นต้องมีอะไรกันอีกแน่ๆ

มันเป็นสิทธิ์ของเขาฉันรู้ดี แต่ฉันก็หวงเขานิ หวงเขาแต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง...เฮ้อ

แกร่ก!

เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ฉันรีบหันขวับไปมองคนที่เดินเข้ามาภายในห้องทันที

"พี่ดิน^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานออกมาทันที ลืมความกังวลใจก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือพี่ดิน

พรึ่บ!

"ตอบมาสิกอบัวว่าคุณรักผม" พี่ดินถามย้ำอีกครั้ง

"ค่ะ บัวรักพี่ดิน บัวรู้ว่าบัวไม่ควรรู้สึกแบบนี้บัวเป็นแค่นางบำเรอ..."

"ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าคุณเป็นมากกว่านั้นกอบัว" พี่ดินพูดสวนขึ้นพร้อมกับใช้มือหนาเกลี่ยไปมาตรงแก้มของฉันเบาๆ

"มากกว่านั้น แล้วมันสถานะไหนล่ะคะ พี่รู้ไหมว่าบัวอึดอัด ถ้าพี่ไม่คิดอะไรพี่ก็อย่าทำให้บัวคิดไปไกลได้ไหมพี่ดิน" ฉันมองหน้าพี่ดินแบบไม่ละสายตา ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วฉันก็อยากเคลียร์กับพี่ดินให้รู้เรื่องกันไปเลย

ฉันไม่อยากให้เขาทำดีกับฉันไปมากกว่านี้แล้ว ฉันไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน

พี่ดินมองหน้าฉันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ก็เราจะมีลูกด้วยกัน อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตไงกอบัว"

"อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต มีลูกด้วยกัน แต่พี่จะมีใครก็ได้แบบนี้ใช่ไหม"

"...." พี่ดินเงียบไม่ตอบอะไรฉัน แค่นั้นฉันก็รู้สึกเจ็บหน่วงในอกมากขนาดนี้แล้ว

"ถ้าพี่ต้องการแบบนี้ ให้บัวอยู่แค่ในฐานะนางบำเรอของพี่มันคงจะดีกว่า บัวขอแค่นี้บัวไม่อยากเป็นมากกว่านี้ บัวไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว"

จบคำพูดของฉัน ฉันก็ลุกขึ้นเดินตรงไปหน้าระเบียง น้ำใสๆ ที่พยายามกลั้นไว้ก็ค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง มันจุกไปทั่วทั้งอกเลยตอนนี้

ฉันไม่รู้ตัวเองเลยว่าเผลอรักพี่ดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่ตอนไหน พอมารู้ตัวอีกทีฉันก็รักเขาไปหมดทั้งใจแล้ว มันไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นเลย ทั้งที่ฉันก็คอยเตือนตัวเองตลอดแล้วทำไมกัน...

"ร้องไห้ทำไม หื้ม!" พี่ดินเดินมาสวมกอดฉันจากด้านหลัง

"ไม่ต้องมาสนใจบัวหรอกค่ะ" ฉันพูดพลางปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"เฮ้อ คุณนี่มันขี้แงเหมือนเด็กจริงๆ"

พี่ดินจับตัวฉันให้หันหน้าไปหาเขา มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกให้ฉัน พร้อมกับปัดไรผมของฉันไปทัดไว้ที่หลังหู

สายตาของพี่ดินจ้องมองมาที่ใบหน้าฉันแบบไม่ละสายตา ดวงตาคู่นั้นของเขาเรียบเฉย ทำให้มันยากที่จะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"คบกับผมนะกอบัว เป็นแฟนกับผม"