แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 7

หลังจากแยกกับเขาฉันก็เดินออกมายืนรอรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้า พอรถเมล์มาจอดฉันก็หอบสัมภาระที่พะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือขึ้นรถเมล์

ของในมือก็หนักพอขึ้นมาแล้วยังไม่มีที่นั่งอีก คนก็เบียดกันจนฉันหายใจแทบไม่ออก

ณ คอนโด...

พรึ่บ!

ยังไม่ทันจะเดินเข้าคอนโด ฉันดันไม่ระวังจนไปเผลอชนกับใครเข้าก็ไม่รู้

"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันรีบก้มหน้าขอโทษเขาทันที ก่อนจะรีบก้มลงไปเก็บของที่ตกเกลื่อนพื้น

"เดี๋ยวผมช่วยครับ" คนที่โดนฉันเดินชนเขาไม่ว่าอะไรฉันสักคำ แถมยังใจดีช่วยฉันเก็บของด้วย

"ถือไหวไหมครับของเยอะจัง ให้ผมช่วยถือไปส่งไหม? " เขาถามฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

ทว่าฉันกลับเสียมารยาทไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะเผลอตัวเอาแต่ยืนจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

ทำไมช่วงนี้ฉันถึงได้เจอแต่ผู้ชายหน้าตาดีๆ กันนะ

"คุณ คุณครับ..."

"อะ มะ ไม่เป็นไรค่ะ บัวถือเองได้ขอบคุณค่ะ" ฉันกุลีจอกุลีจอหอบหิ้วข้าวของในมือ เดินหลบเขาเข้ามาในคอนโดทันที

เกือบไปแล้วเรา!

หน้าห้อง...

มาถึงฉันก็ได้แต่ยืนมองหน้าประตูห้องอย่างหมดอาลัยตายอยาก จะเข้าไปข้างในก็ไม่ได้เพราะฉันไม่มีกุญแจห้อง

นี่เขาบอกให้ฉันกลับมารอที่นี่ก่อน แล้วทำไมไม่ให้กุญแจห้องมาด้วยเนี่ย เฮ้อ

ฉันเอาของวางลงหน้าห้อง แล้วก็นั่งลงตรงหน้าประตู รู้สึกเมื่อยเนื้อตัวไปหมด

ระหว่างรอฉันก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รู้สึกอยากกลับบ้านจัง อยากกลับไปอยู่กับแม่ไปอยู่กับน้อง

แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน แถมยังไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าฉันยังต้องเจอกับอะไรบ้าง

สามชั่วโมงผ่านไป

"อ้าว ทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะครับ"

ฉันแหงนหน้ามองอีกฝ่าย ทำไมเสียงฟังดูคุ้นๆ จังแหะ

อ๋อ ผู้ชายคนนั้นนี่เอง ที่ฉันดันซุ่มซ่ามไปเดินชนเขาตรงหน้าคอนโด

ฉันไม่รู้จะตอบคำถามเขายังไงดี เลยส่งยิ้มจางๆ ให้เขาแทนคำตอบ

หมับ!

จู่ๆ ก็มีคนมาคว้าต้นแขนของฉันให้ลุกขึ้น และคนที่จับแขนฉันอยู่ก็คือเจ้าของห้องที่ฉันกำลังนั่งรออยู่นี่เอง 'พี่แผ่นดิน' สินะ นี่น่าจะเป็นชื่อของเขา

"อะ บัวเจ็บนะคะ" ฉันร้องท้วงเพราะเขาออกแรงบีบที่แขนฉันแรงเกินไปแล้ว

"เข้าห้อง!" เขาสั่งฉันเสียงแข็งราวกับกำลังโกรธเคือง

พูดเสร็จเขาก็หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกน แล้วเปิดประตูก่อนจะดันฉันเข้าไปในห้องแล้วตามเข้ามา

ผู้ชายคนนั้นมองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ เหมือนกับว่ากำลังตกใจอยู่หน่อยๆ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดได้ถามอะไรมา

ภายในห้อง...

"ไปนั่งอ่อยผู้ชายอยู่ทำไม ทำไมไม่เข้าห้อง" เขาจ้องหน้าฉันพร้อมกับถามด้วยแววตาดุดัน นี่ฉันทำอะไรผิดอีก

"บัวไม่มีกุญแจห้อง"

"แล้วทำไมไม่ลงไปขอที่เคาน์เตอร์"

"บัว...บัวไม่รู้ ว่าลงไปขอที่เคาน์เตอร์ได้ด้วย"

เขามองหน้าฉันแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

"เอาของไปเก็บในห้อง แล้วก็ตามผมไปที่ห้องน้ำ"

"ห้องน้ำ..."

ฉันขมวดคิ้วกระพริบตาปริบปริบ ก่อนจะมองเขาอย่างมึนงง จะให้ฉันไปหาเขาที่ห้องน้ำทำไมกัน

"คุณคิดว่าผมซื้อคุณมานอนเล่นในห้องหรือไง เร็วๆ ผมต้องไปบ่อนต่อ" เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

"...."

"ค่ะ..." พอฉันรับคำเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที

ส่วนฉันก็ถือของเข้าไปเก็บในห้องนอนก่อน แล้วค่อยเข้าไปหาเขาในห้องน้ำตามคำสั่ง

ภายในห้องน้ำ...

ตอนนี้ผู้ชายตัวโตกำลังนั่งแช่อยู่ในอ่าง เขาเงยหน้ามองฉันด้วยแววตาที่ทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว