แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 6

ภายในรถ

บรรยากาศภายในรถขณะที่เรากำลังเดินทางไปบ้านฉันถูกปกคลุมด้วยความเงียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆ สักคำระหว่างฉันกับเขา เราต่างคนต่างก็นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา สายตาจ้องมองไปยังท้องถนน

ณ บ้านของฉัน...

"ผมรออยู่ในรถแล้วกัน" เขาหันมาบอกฉันพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ราวกับจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง

ฉันนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับเขาไป แล้วรีบก้าวขาลงจากรถเดินเข้าไปภายในบ้าน ตอนนี้ในใจมันรู้สึกสับสน อยากจะถามแม่ให้แน่ใจถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

"อ้าว อีบัวแกกลับมาทำไม"

"แม่ ทะ ทำไมแม่ถามบัวแบบนี้" น้ำตาฉันตีรื้นขึ้นมาคลอเต็มสองข้างทันทีเมื่อได้ยินคำถามของแม่ หรือว่าเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพูดจะเป็นความจริง...

"ก็ฉันขายแกไปให้กับเสี่ยดินเขาแล้ว แกจะกลับมาทำไม ไปๆ เดี๋ยวได้ซวยกันหมดพอดี เงินที่เสี่ยดินให้ฉันเอาไปใช้หนี้พนันหมดแล้ว ถ้าเสี่ยมาทวงคืนฉันจะทำยังไง ไม่ฉิบหายกันหมดหรือไง" แม่บ่นร่ายยาวพร้อมกับผลักไสฉันให้ออกไปจากบ้านอย่างร้อนรน

"ขะ ขาย แม่ขายบัวจริงๆ ใช่ไหม ฮึก..." ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนักด้วยความผิดหวังเสียใจ จู่ๆ แขนขามันก็อ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่

แม่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ทำไมถึงขายฉันให้คนอื่น อยากจะถามเหลือเกินว่าที่ผ่านมาแม่เคยรักฉันบ้างไหม ที่ฉันพยายามทำงานหาเงินมาให้แม่ก็เพราะหวังว่าสักวันแม่จะรักและมองเห็นฉันอยู่ในสายตาของท่านบ้าง แต่ไม่เลย

อย่าพูดไปถึงเรื่องความรักเลย เพราะแม้แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นฉันก็ยังไม่เคยได้รับจากแม่เลยด้วยซ้ำ

"บัว แม่เป็นหนี้พนัน แม่ไม่มีทางเลือกจริงๆ บัวช่วยแม่นะ กลับไปหาเสี่ยดินเถอะ แม่รับเงินเขามาแล้ว ถ้าบัวกลับมาอยู่บ้านแล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขา"

แม่นิ่งไปก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าตอนแรก ซึ่งมันทำให้ฉันแปลกใจมากเพราะที่ผ่านมาแม่ไม่เคยแทนตัวเองว่าแม่กับฉันเลยสักครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกและมันก็ทำให้หัวใจของฉันพองโตขึ้นมาทันที

"ละ แล้วทำไมแม่ไม่บอกบัวสักคำ ทำไมแม่ไม่ถามบัวเลยสักคำ ฮึก..." ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเสียใจมากอยู่ดีที่แม่ขายฉันให้คนอื่น โดยไม่ถามไถ่ความสมัครใจจากฉันเลย

"ช่วยแม่นะลูก ใบหนาดมันก็ยังเด็กแม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ" แม่พยายามหว่านล้อมพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน

"ตะ แต่บัวอยากอยู่กับแม่ หนี้ผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวบัวทำงานหาเงินใช้ให้เอง ฮึก..."

"หาเงินใช้ชาตินี้เมื่อไหร่จะหมด เอาน่าบัว ยังไงลูกก็เป็นเมียเสี่ยดินแล้ว ถือซะว่าช่วยแม่นะลูกนะ"

"กะ ก็ ได้ค่ะ บัวยอมกลับไปกับเขาก็ได้ ฮึก...." ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะตัดสินใจแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อแม่พูดมาขนาดนี้แล้วจะให้ฉันปฏิเสธได้ยังไง

แม่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจทันทีที่ได้ยินฉันตอบตกลง

"แต่แม่ต้องสัญญากับบัวนะคะ ว่าแม่จะไม่เล่นการพนันอีก ฮึก..."

"จ้ะ แม่จะไม่เล่นการพนันอีกแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวเสี่ยดินรอนาน"

แม่พาฉันเดินมาส่งที่รถของผู้ชายคนนั้น ขณะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถฉันก็หันไปมองแม่พร้อมกับเอ่ยปากขอร้องท่านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก

"บะ บัวขอกอดแม่ได้ไหม ฮึก..."

"ได้สิลูก ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

เมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้นฉันก็ไม่รอช้าที่จะโผเข้ากอดแม่อย่างแนบแน่น นี่คือครั้งแรกเลยที่ฉันได้กอดแม่จริงๆ มันอบอุ่นมากเสียจนฉันไม่อยากจากอ้อมกอดนี้ไปเลย

"บัว ไปได้แล้วเสี่ยดินรอนานแล้ว" แม่เปิดประตูแล้วดันฉันเข้าไปในรถโดยไม่ลืมที่จะปิดประตู

ณ ห้างสรรพสินค้า...

ฉันเดินตามแผ่นหลังของเขาไปโดยไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะพาฉันมาทำอะไรที่ห้าง

พอเดินมาได้สักพัก เขาก็พาฉันตรงเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิง

"ไปเลือกเสื้อผ้ามา ผมจะรออยู่ตรงนี้"

ฉันเดินไปเลือกเสื้อผ้าตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เพราะก่อนที่จะมาฉันเองก็ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเลยสักชุด

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จสรรพ เขาก็พาฉันไปซื้อของอย่างอื่นต่อ เผลอแป๊บเดียวสองมือฉันก็เต็มไปด้วยข้าวของที่เขาซื้อให้

"พอแล้วค่ะ บัวถือไม่ไหวแล้ว..." ฉันร้องท้วงเขาอย่างอดไม่ได้ หิ้วถุงหลายใบจนเลือดที่นิ้วจะไม่เดินอยู่แล้ว

เขาหันมามองหน้าฉันแล้วเลื่อนสายตาลงไปยังข้าวของพะรุงพะรังที่ฉันถืออยู่

"อื้ม งั้นกลับ" พูดเสร็จเขาก็เดินนำหน้าฉันไปเลย

ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะก้าวขาเดินตามหลังเขาไป

"...เสี่ยขา" ระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ตรงเข้ามากอดแขนเขาอย่างสนิทสนม เธอเป็นผู้หญิงมีใบหน้าสวยเอามากๆ สวยจนฉันรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเลยแฮะ

"เอาเงินนี่ไป แล้วก็กลับไปรอผมที่ห้อง" เขาเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะยื่นเงินมาให้ฉันหนึ่งพันบาท

แล้วพอเห็นว่าฉันไม่ยอมรับเงินสักที เขาก็ตวัดหางตามองมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพยายามยัดเงินนั้นใส่มือฉันแล้วเดินออกไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นโดยไม่พูดอะไรอีก