แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 9

ผู้ชายคนนั้นเอียงคอมองลูกน้องของพี่ดินสลับกับมองหน้าฉัน ราวกับต้องการยียวนกวนประสาทกลายๆ

"แล้วพบกันใหม่นะครับ^_^" เขาส่งยิ้มหวานทิ้งทายแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ

ลูกน้องพี่ดินมองตามหลังเขาคนนั้นไปสักพัก แล้วหมุนตัวหันมาจ้องฉันแทน

"คุณกอบัวน่าจะรู้ข้อห้ามของเสี่ยดีนะครับ" ไม่จำเป็นต้องย้ำบ่อยก็ได้ ฉันรู้ดีอยู่แล้วน่า

"ค่ะ บัวรู้"

"งั้นก็ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลยนะครับ เพราะเสี่ยไม่ชอบจริงๆ" เขาย้ำอีกครั้งราวกับไม่เชื่อที่ฉันเพิ่งพูดเมื่อกี้

"บัวยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ ผู้ชายคนนั้นเขาชื่ออะไรบัวยังไม่รู้เลย"

"ผมเตือนด้วยความหวังดีนะครับ เพราะผู้หญิงของเสี่ยไม่ว่าใครถ้าคิดจะทรยศ เสี่ยไม่เก็บเอาไว้สักคน"

ได้ยินแบบนั้นฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

"พี่ดินคงมีผู้หญิงที่ซื้อมาแบบบัวเยอะเลยใช่ไหมคะ"

"ครับ"

ฉันเหยียดยิ้มก่อนพยักหน้ารับ "อ๋อ...ค่ะ ไม่ต้องห่วงบัวจะไม่ยุ่งกับใคร"

ฉันหันกลับไปเลือกผักต่อโดยไม่สนใจอะไรอีก เสร็จแล้วก็หาซื้อของที่ต้องการต่อทันที ไม่อยากมานั่งคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้แล้ว

ณ คอนโด

หลังจากซื้อของมาฉันก็เข้าครัวลงมือทำอาหารกินทันทีด้วยความหิวโหย พอทำเสร็จฉันก็ออกไปชวนพี่ที่เฝ้าฉันอยู่หน้าห้องมากินด้วยกัน เห็นว่ายืนเฝ้าอยู่ทั้งวันไม่รู้ได้กินข้าวปลาบ้างหรือเปล่า

แต่เขาไม่ยอมเข้ามากินข้าว เห็นบอกว่าถ้าพี่ดินรู้เขาเจอสั่งเก็บแน่ๆ แต่มันก็แค่เข้ามากินข้าวเองนะ ถึงขั้นต้องทำอะไรแบบนั้นเลยเหรอ ไม่เข้าใจจริงๆ เลยแหะ โลกของคนรวยเนี่ย...

[ Talk แผ่นดิน ]

ตอนนี้ผมกำลังเคลียร์งานที่บริษัทอยู่ แต่ไม่ค่อยมีสมาธิกับงานสักเท่าไหร่ เพราะผมเอาแต่คิดถึงแต่เธอ คิดถึงผู้หญิงที่ชื่อกอบัว ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมกำลังหลงเธออย่างหนัก คงเป็นเพราะเธอกำลังใหม่สำหรับผมล่ะมั้ง

แต่เธอดูเป็นผู้หญิงที่แสนจะซื่อบื้อไม่ค่อยจะทันโลกสักเท่าไหร่ ถ้าเธอมีความฉลาดมากกว่านี้หน่อย คงจะรู้ได้ไม่ยากว่าเเม่ของเธอจงใจขายตัวเธอให้กับผมแล้ว

ทั้งๆ ที่ผมติดต่อไปเพียงแค่อยากจะซื้อพรหมจรรย์ของเธอแท้ๆ แต่แม่ของเธอกลับเสนอขายเธอให้กับผมสิบล้าน แล้วแม่แบบนี้เธอยังอยากจะกลับไปหาอีกหรือไงกัน ขายได้แม้กระทั่งลูกตัวเองเนี่ย

ไอ้เรื่องขายพรหมจรรย์ถ้าให้ผมเดาก็คงเป็นสิ่งที่แม่เธอทำอีกนั่นแหละ ช่างเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรเลยจริงๆ นะกอบัว หึ

ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดถึงความซื่อบื้อของเธอจริงๆ จะเรียกว่าซื่อจนโง่เลยก็ว่าได้

ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรศัพท์โทรหาลูกน้องที่ผมใช้เฝ้าหน้าห้องเธอเอาไว้

"ถ้าเธออยากจะกลับบ้านมึงก็พาเธอไป แต่ห้ามปล่อยให้เธอคลาดสายตาเด็ดขาด" ผมสั่งย้ำเสียงแข็ง สื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่ต้องการให้เกิดความผิดพลาด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

"ครับนาย แต่ตอนผมพาคุณกอบัวไปตลาด ผมเห็นเอ่อ..."

ปลายสายเงียบไปราวกับลังเลที่จะพูด ทำเอาผมที่รอฟังอยู่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมา

"เห็นอะไร"

"เอ่อ...เห็นคุณเดเนียลครับ แถมคุณเดเนียลยังทำท่าทางเหมือนรู้จักกับคุณกอบัวด้วย"

พอได้ยินแบบนั้นผมก็กดวางสายทันที รู้สึกโมโหจนต้องกำโทรศัพท์ในมือแน่น เป็นมันอีกแล้ว ไอ้เวรนี่อีกแล้ว!

สักวันผมคงต้องฆ่ามันทิ้งจริงๆ แน่

[ Talk กอบัว ]

เช้าวันใหม่

วันนี้ฉันรีบตื่นแต่เช้า หลังจากบิดขี้เกียจเล็กน้อยฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็ขอให้พี่ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพาฉันกลับบ้าน

ก่อนจะกลับไปฉันเเวะกดเงินก่อนด้วย เพราะจะเอาเงินไปไว้ให้แม่ซื้อของเอาไว้กินกับน้องสองคน

ณ บ้านของฉัน

ฉันรีบเดินลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในรั้วบ้านที่เงียบสนิท พอเห็นแม่กุญแจล็อกติดประตูอยู่ก็ได้แต่หันไปมองรอบๆ ด้วยความสงสัย

"แม่ไปไหนนะ..." ฉันบ่นพึมพำอย่างเซ็งๆ อุตส่าห์ได้กลับมาหาแม่ทั้งที แต่ดันไม่เจอใครเลยเนี่ยนะ

"ไม่มีคนอยู่ เรากลับกันเถอะครับ" หลังจากรอมาสักพักพี่ที่พาฉันมาก็เอ่ยชักชวนอย่างสุภาพ

"ขอบัวนั่งรอแม่ก่อนได้ไหมคะ บัวว่าเดี๋ยวแม่กับหนาดคงใกล้จะกลับมาแล้ว" ฉันหันไปขอร้องพี่ผู้ชายอย่างไม่เต็มใจจะกลับ อย่างน้อยก็อยากเจอหน้าทั้งคู่ก่อนจะต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง

"งั้นก็ได้ครับ"

ฉันพยักหน้ารับอย่างขอบคุณ ก่อนจะเดินไปนั่งรอแม่อยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนข้างบ้าน

นั่งรอแม่กลับมาบ้านจนดึกดื่นก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าแม่จะกลับมาเลย แม่ไปไหนกันเนี่ย ใบหนาดเองก็ด้วย นี่มันดึกมากแล้วนะ

"ผมว่ากลับเถอะครับ มันดึกแล้ว" พี่ผู้ชายเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากอดทนรอกับฉันมานาน

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ จะฝืนรอต่อไปก็คงไม่ได้แล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน

ณ คอนโด