ไออุ่นรัก(ร้าย) จากใจคุณ นิยาย บท 22

ถังเฉียวหว่านเอามือไปเช็ดเลือดตรงมุมปาก แล้วมองเจิ้งเฟิ่งผิงด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง เธอซ่อนความเจ็บปวดไว้ในใจ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “คุณสามารถตีฉันด่าฉันได้ แต่ขอให้คุณอย่าลามปามถึงแม่ของฉัน”

เธอจะถูกตบตียังไงก็ไม่เป็นไร แต่เธอไม่ยอมให้ใครมาด่าคนในครอบครัวของเธอ

ต่อให้แม่คนนั้นจะทิ้งเธอไปหลังจากที่คลอดเธอออกมาได้ไม่นาน

“ไม่ด่าแม่เธอ? เหอะ เหอะ……..” เจิ้งเฟิ่งผิงยิ้มเยาะ พูดอย่างเย็นชา ถังเฉียวหว่าน แม่เธอมันก็สันดานไพร่อยู่แล้ว ก่อนที่แม่เธอจะแต่งงานกับพ่อที่อายุสั้นของเธอ ก็ถูกผู้ชายจำนวนไม่น้อยเล่นจนเละแล้ว เธอมันก็เกิดมาจากนางไพร่คนนั้น เธอคิดว่าตัวเองจะเหม็นและน่าขยะแขยงแค่ไหน………”

“พอได้แล้ว ยังไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ ยิ่งอยู่ยิ่งทำเกินไปแล้ว หุบปากเดี๋ยวนี้เลย คุณไม่เห็นเยี่ยนยู่มาแล้วเหรอ?” คนที่พูดคือถังเจี้ยนหรง เขาพูดระงับเจิ้งเฟิ่งผิงด้วยสีหน้าที่มืดมน

เขายังอยากจะเกี่ยวดองกับตระกูลลู่ ไม่อยากให้เจิ้งเฟิ่งผิงเสียเกียรติต่อหน้าลู่เยี่ยนยู่

เดิมเจิ้งเฟิ่งผิงที่กำลังพูดจาเหมือนแม่ค้าปากตลาดเมื่อเห็นลู่เยี่ยนยู่ ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เยี่ยนลู่ มาแล้วเหรอลูก ขอโทษจริงๆ ที่นายต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ เสี่ยวหว่านนิสัยป่าเถื่อนมาก ดื้นรั้น ไม่สั่งสอนก็ไม่ได้”

พูดจบ เธอก็หันไปส่งสายตาให้ถังเสว่เจียวที่เดินตามหลังเข้ามา “เจียวเจียว ยังอึ้งอยู่ทำไมละ? รีบพาเยี่ยนยู่ขึ้นไปนั่งข้างบนเถอะ”

ถังเสว่เจียวตอบรับแล้วเดินมาตรงหน้าของลู่เยี่ยนยู่ “เยี่ยนยู่ เราขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ”

ลู่เยี่ยนยู่มองถังเฉียวหว่านด้วยสายตาที่เย็นชา มุมปากที่เย็นชาปรากฏขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน จากนั้นก็ตามถังเสว่เจียวขึ้นไปชั้นบน

ถังเจี้ยนหรงที่ใบหน้าเมตตาอ่อนโยนมองดูใบหน้าที่บวมแดง และเลือดตรงมุมปากของถังเฉียวหว่าน แล้วถอนหายใจไปหนึ่งที “อืม！เสี่ยวหว่าน หนูก็อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ อาหญิงก็เป็นคนปากร้ายแบบนี้แหละ หนูก็เหมือนกัน ทำไมเมื่อคืนไม่กลับมา？หนูไม่รู้ว่าพวกเราจะเป็นห่วงเหรอ”

เป็นห่วง?

ถังเฉียวหว่านหัวเราะเยาะในใจ ต่อให้เธอตายไป พวกเขาก็ไม่ทางที่จะเสียน้ำตาให้เธอแม้แต่หยดเดียวหรอก

เธอกำมือที่เรียวยาวของเธอไว้แน่น อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วใช้เล็บกดเข้าไปในฝ่ามือ จากนั้นก็ปล่อยมันออก สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันมองไปทางเจิ้งเฟิ่งผิง

“มีเรื่องอะไรคะ?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เจิ้งเฟิ่งผิงเหลือบมองเธออย่างเย้ยหยัน แล้วนั่งลง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “เธอก็ไม่เด็กแล้ว ถึงเวลาแต่งงานได้แล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ถังเฉียวหว่านใช้เล็บกดลงไปในฝ่ามือเธอ ม่านตาหดลงเล็กน้อย “หมายความว่าไงคะ?”

“เสี่ยวหว่าน คืออย่างนี้นะ อากับอาหญิงได้หาตระกูลที่ดีให้หนู อีกฝ่ายแม้อายุจะมากหน่อย แต่มีเงิน อยู่ในเมืองยู่จิ่งก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงไม่น้อย หากหนูแต่งกับเขาก็จะได้เสพสุขความสบาย”

“เสพสุขความสบาย？” ถังเฉียวหว่านหัวเราะอย่างเย็นชา “เขาคือใคร?”