ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน นิยาย บท 12

วันจันทร์เวลาแปดโมงเช้า จี้อี่หนิงมาถึงเฉิงหยวนตรงเวลา

ฝ่ายบุคคลทำเรื่องเข้าทำงานให้เธอเสร็จแล้วพาเธอเดินชมรอบบริษัท ให้เธอคุ้นเคยกับตำแหน่งของแต่ละแผนก จากนั้นพาเธอไปที่ห้องทำงานผู้จัดการแผนกวิจัยและพัฒนาของตัวเองแล้วก็จากไป

ผู้จัดการแผนกวิจัยและพัฒนาชื่อ เจี่ยงหรู เป็นผู้หญิงวัยสี่สิบปีต้น ๆ มีผมสั้นเรียบร้อย ไม่ค่อยยิ้มแย้ม ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

"นั่งสิ"

หลังจากที่จี้อี่หนิงนั่งลงแล้ว เจี่ยงหรูกล่าวด้วยท่าทางเรียบเฉยว่า "ฉันดูประวัติของเธอแล้ว เธอทำผลงานได้ดีในช่วงที่อยู่มหาวิทยาลัย แต่หลายปีมานี้ไม่ได้เข้าห้องปฏิบัติการอีก เธอเริ่มจากการเป็นผู้ช่วยก่อนแล้วกัน"

"ค่ะ"

เห็นเธอมีท่าทีสงบ ไม่มีท่าทีไม่พอใจเลยสักนิด เจี่ยงหรูก็รู้สึกพอใจอยู่ในใจ

เธอชอบลูกน้องที่ทำงานอย่างตั้งใจและจริงจัง ตอนนี้ดูเหมือนว่าจี้อี่หนิงจะเป็นคนที่มีความตั้งใจดี

เธอลุกขึ้นยืนและมองไปที่จี้อี่หนิง "ฉันจะพาเธอไปพบปะเพื่อนร่วมงาน"

เจี่ยงหรูพาจี้อี่หนิงเข้าไปในแผนกวิจัยและพัฒนา แล้วพูดเสียงดังว่า "ทุกคนหยุดงานสักครู่ วันนี้แผนกของเรามีสมาชิกใหม่ อี่หนิง แนะนำตัวหน่อยสิ"

จี้อี่หนิงก้าวไปข้างหน้า ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อจี้อี่หนิง เพิ่งเข้ามาในแผนกวิจัยและพัฒนา อาจจะมีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ ขอให้รบกวนทุกคนช่วยชี้แนะด้วยค่ะ"

ทันทีที่พูดจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้นมาจากทางด้านซ้ายหน้า

“อี๋หนิง! เธอใส่สารเคมีผิดตัวแล้ว!”

จี้อี่หนิงหันไปมองตามเสียง และเมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังเก็บสารเคมีอย่างรีบเร่ง ก็มีแววตาแปลกใจ

ไม่คิดเลยว่าจะเจอหลิ่วอี๋หนิงที่นี่

พ่อของหลิ่วอี๋หนิงชื่อหลิวเฉิงจื้อ เคยเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อที่เภสัชกรรมเหว่ยหงซึ่งก่อตั้งโดยพ่อของจี้อี่หนิงและหลิวเฉิงจื้อกับจี้เหว่ยหงก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันที่มหาวิทยาลัย ทำให้สองครอบครัวนี้สนิทสนมกันมาก จี้อี่หนิงจึงเติบโตมาพร้อมกับหลิ่วอี๋หนิงตั้งแต่เด็ก

แต่หลังจากที่ตระกูลจี้ล้มละลาย ตระกูลหลิ่วก็รีบตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวจี้อย่างรวดเร็ว หลิ่วอี๋หนิงก็ยังบล็อกเธออีกด้วย

ต่อมา จี้อี่หนิงได้รู้จากปากของสือเวยว่า หลิ่วอี๋หนิงได้พูดในงานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายว่า ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อนเลย แต่ก่อนที่ต้องทำดีด้วยเพราะพ่อของเธอทำงานที่เภสัชกรรมเหว่ยหง

จี้อี่หนิงก็เพิ่งเข้าใจในตอนนั้นเองว่า คนที่ยิ้มให้เธอไม่ได้แปลว่าจะชอบเธอเสมอไป แต่อาจเป็นเพียงเพราะเธอมีประโยชน์สำหรับพวกเขาเท่านั้น

เจี่ยงหรูมองไปที่หลิ่วอี๋หนิง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เกิดอะไรขึ้น? ปกติเธอเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบที่สุดไม่ใช่หรอกเหรอ?"

หลิ่วอี๋หนิงรีบเทขวดปฏิกิริยาที่ใส่สารเคมีผิดลงอย่างรวดเร็ว แล้วมองเจี่ยงหรูด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด

"พี่หรู เมื่อกี้ฉันเผลอใจลอยไป ขอโทษนะคะ"

ปกติแล้วหลิ่วอี๋หนิงทำงานค่อนข้างรอบคอบ เจี่ยงหรูจึงไม่ตำหนิเธอต่อ เพียงแต่กำชับครั้งหน้าให้ระวังหน่อย

"เธอมีประสบการณ์ในห้องปฏิบัติการค่อนข้างมาก จี้อี่หนิงจะเป็นผู้ช่วยของเธอไปก่อน ช่วยบอกข้อควรระวังในห้องทดลองให้เธอทราบ เพื่อให้เธอทำงานได้เร็วขึ้น"

หลิ่วอี๋หนิงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความรังเกียจในแววตา แล้วตอบว่า "ได้ค่ะ"

หลังจากกำชับอีกสองสามประโยค เจี่ยงหรูก็ออกไป

หลิ่วอี๋หนิงมองไปที่จี้อี่หนิงด้วยรอยยิ้มเสแสร้งบนใบหน้า "อี่หนิง ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาทำงานที่เฉิงหยวน เมื่อสองสามวันก่อนฉันเห็นเธอไกลๆ ที่หน้าบริษัท ตอนนั้นฉันยังไม่อยากเชื่อเลย ว่าเป็นเธอจริง ๆ"

จี้อี่หนิงไม่ละเลยความรังเกียจที่อยู่ลึก ๆ ในแววตาของเธอ มองเธอด้วยท่าทีเรียบเฉย และไม่ได้ตอบอะไร

"วันนี้ฉันต้องทำอะไรบ้าง?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วอี๋หนิงแข็งค้างไปครู่หนึ่ง เธอกัดริมฝีปากล่าง มองจี้อี่หนิงด้วยท่าทีรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย

"อี่หนิง เธอยังโกรธฉันเรื่องเมื่อก่อนไหม? ตอนนั้นโรงงานยาของคุณลุงจี้เกิดเรื่องแบบนั้น... ถ้าฉันไม่ตัดความสัมพันธ์กับเธอ ตระกูลหลิ่วก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย... เธอเข้าใจฉันใช่ไหม?"

คนรอบข้างดูเหมือนจะทำงานกันอยู่ แต่ที่จริงแล้วทุกคนต่างก็ตั้งใจฟัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน