ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 13

กล่องเล็ก ๆ นั้น มีขนาดประมาณครึ่งกำปั้น ไม่ใช่สิ่งของอย่างอื่น แต่เป็นกล่องยาที่หายไปของเธอ

เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร? ทำไมกล่องยาถึงเล็กลงและซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเธอ?

ร่างกายที่ชาของ หยวน ชิงหลิงก็มีอาการขนลุกขึ้นทันที

มีเสียงเท้าตามหลังเธอ แล้วเธอก็รีบยัดกล่องยาเล็ก ๆ กลับเข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อ

“ข้าเดินไปส่งพระชายา” ลวี่หยาพยุงเธอ “ข้าจะขอร้องกับท่านอ๋องและขอเข้าวังพร้อมพระองค์”

หยวน ชิงหลิงรู้สึกสับสน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลวี่หยาพูดอะไร ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างงง ๆ และเดินตามเธอออกไป

เดินผ่านซุ้มประตูต่าง ๆ ขึ้นไปตามทางเดิน หลังจากเดินคดเคี้ยวได้ซักพัก ก็ถึงทางเข้าลานด้านหน้า

รถม้าเตรียมพร้อมอยู่ที่หน้าประตูแล้ว อวี่ เหวินห่าวไม่ได้นั่งอยู่ในรถม้า แต่กลับนั่งอยู่บนหลังม้าสีดำตัวหนึ่ง

เขาสวมชุดสีทองและมงกุฏหยกสีทอง ใบหน้ามืดมนเหมือนสภาพอากาศและแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นเธอเดินมาก็เพียงแค่เหลือบมอง และพูดอย่างเย็นชาว่า

"เตรียมตัวขึ้นมา"

“ท่านอ๋อง ต้องการให้ข้าตามเข้าไปในวังหรือไม่เพคะ?” หลี่หยาถามขึ้นอย่างดื้อรั้น

อวี่ เหวินห่าวเหลือบมองที่หลี่หยาแล้วพูดว่า “ก็ดี ประหยัดเวลาตอนไทเฮาถามขึ้นเกี่ยวกับเรื่องร่วมหอ เจ้าเป็นพยานให้ข้าได้”

มีคนรับใช้เกือบสิบคนรอที่หน้าจวนเพื่อเข้าวัง ผู้ดูแลถังหยางก็อยู่ด้วย อวี่ เหวินห่าวพูดประโยคนี้ต่อหน้าพวกเขาโดยไม่สนว่า หยวน ชิงหลิงจะอึดอัดขนาดไหน

หยวน ชิงหลิงไม่มีแสดงอารมณ์ใด ๆ กล้ามเนื้อของเธอแทบจะแข็งทื่อ แม้อึดอัดแค่ไหนก็ไม่สามารถแสดงท่าทางที่อึดอัดได้

ลวี่หยาพยุงเธอเข้าไปในรถม้า ในขณะที่ม่านปิดลง เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาที่แสดงความเกลียดชังของ อวี่ เหวินห่าวเช่นเดียวกับข้ารับใช้ในจวนข้างล่างที่รู้สึกยินดีปรีดากับความโชคร้ายของเธอ

เธอหลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ คำพูดของ อวี่ เหวินห่าวดังขึ้นในหู

ปัจจุบันไม่ได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาท อวี่ เหวินห่าวมีชื่อเสียงตั้งแต่เยาว์วัย เขาเคยต่อสู้ในสนามรบและได้รับการยกย่อง เดิมทีฮ่องเต้ทรงเห็นคุณค่ามาก แต่ตอนนี้ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายป่นปี้ อยากจะเป็นรัชทยาทก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ทำลายโอกาสของผู้อื่น ตัดความพันธ์ของผู้อื่น จะไม่เป็นอาชญากรที่ชั่วร้ายได้อย่างไร? ไม่แปลกเลยที่ อวี่ เหวินห่าวจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้เธออับอายขายหน้า

หยวน ชิงหลิงความทุกข์ของเธอ เป็นตัวเธอเองที่หามา

เธอได้ยินเสียงเกือกม้าตลอดทาง หยวน ชิงหลิงเพียงรู้สึกหัวใจเจ็บและชา การเกิดใหม่อีกชาติทำให้เธอเจ็บปวดและลังเล เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่ง

เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่แขนเสื้อ ลูบกล่องยาที่เล็กลงอย่างกะทันหัน และเธอก็รู้สึกปลอดภัยในใจ

ลมพัดแรงมาก มันพัดจนผ้าม่านสะบัดเปิดออก เธอเห็นแผ่นหลังที่ดูแข็งแรงกำยำของอวี่เหวินห่าว ที่กำลังขี่ม้าอยู่ด้านหน้า เส้นดำขลับประดับด้วยปิ่นหยกทองส่องระยิบระยับจากแสงตะวันที่สาดส่องลงมาเป็นประกาย

คน ๆ นี้ อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น ๆ ณ เวลานี้คงจะกลายเป็นฝันร้ายของเธอไปชาวงระยะหนึ่งเลยทีเดียว

เธอค่อย ๆ กำหมัดขึ้น ถ้าไม่สามารถหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ เธอก็คงมีแต่ทางตัน ดังนั้นเธอจึงทนต่อความอ่อนแอและตื่นตระหนกไม่ได้