ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 15

หยวน ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น และได้พบกับดวงตาที่อ่อนโยนและห่วงใยของ ฉู่ หมิงชุ่ย

“อยากนั่งพักสักหน่อยไหม” ฉู่ หมิงชุ่ยถาม

หยวน ชิงหลิงส่ายหัวและดึงมือของเธอออกโดยไม่รู้ตัว "ไม่ ขอบคุณ"

อ๋องฉี อวี่ เหวินชิงรีบดึง ฉู่ หมิงชุ่ยกลับมาพร้อมกับเหลือบมองไปที่ใบหน้าของ หยวน ชิงหลิง ด้วยสายตาที่ไม่พอใจและพูดกับ ฉู่ หมิงชุ่ย "คนแบบนั้น จะสนใจไปทำไม?"

ฉู่ หมิงชุ่ยกลับมายืนข้างกายท่านอ๋องฉี และเหลือบมอง หยวน ชิงหลิงแวบหนึ่ง เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอกระซิบว่า "อย่างไรก็เป็นคนในตระกลู ”

“เจ้าช่างมีเมตตา” อ๋องฉีจับมือ ฉู่ หมิงชุ่ย ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันราวกับเทพเจ้าและเทพธิดาคู่หนึ่ง เป็นคู่ครองที่ดูเหมาะสมอย่างยิ่ง

หยวน ชิงหลิงรู้สึกถึงความเย็นรอบ ๆ ตัวของเธอ ซึ่งความเย็นนี้มาจาก อวี่ เหวินห่าว

คนที่ตัวเองรัก ยืนข้างชายผู้อื่น แล้วเขาจะไม่รู้สึกปวดใจและโกรธได้อย่างไร? หยวน ชิงหลิง คิดอย่างนั้น

ภายในห้องโถง มีเสียงร้องไห้ดังขึ้น

ทุกคนดูประหลาดใจ และมองไปที่ประตูพร้อมกัน

ผ้าม่านถูกม้วนขึ้น ขันทีที่มีผมสีขาวเหมือนหิมะเดินออกมา ตาของเขาแดงและบวม ใบหน้าของเขาเศร้าและดูอ้างว้าง เสียงแหบแห้ง “ไท่ซ่างหวง มีคำสั่ง ให้เชิญท่านอ๋องและพระชายาเข้าเฝ้าที่ห้องโถง"

เขาผู้นี้คือหลี่กงกง ที่รับใช้ไท่ซ่างหวงมาสี่สิบห้าปี

สีหน้าของทุกคนแสดงถึงเจ็บปวด พวกเขาเดินตามหลี่กงกงเข้าไป พวกเขาเดินเบามาก จนแทบจะกลั้นหายใจ

หยวน ชิงหลิงตามหลัง อวี่ เหวินห่าวและพยายามที่จะระงับอาการเวียนหัวของเธอ

ภายในห้อโถงมีคนอยู่มากมาย

ไทเฮาและฮองเต้นั่งอยู่ข้างเตียง ฮองเฮานั่งเฝ้าอยู่อีกด้าน รวมถึงพี่น้องของไท่ซ่างหวง ท่านอ๋ององค์อื่นที่ได้กลับมายังวังเมื่อวานและรออยู่ในห้องโถง

หลอหลวงเกือบทั้งหมดในวังหลวงมายืนรอเป็นสองแถวด้วยท่าทางเคร่งขรึม

ภายในห้องโถง มีเพียงเสียงของลูกสุนัขเท่านั้น

หยวน ชิงหลิงรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างกายของเธอก็หยุกชะงัก

เธอเข้าใจถึงความหมายของเสียงเห่าของลูกสุนัข ลูกสุนัขกำลังโอดครวญถึงเจ้าของที่กำลังจะจากไป

เธอได้รับความสามรถพิเศษนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเธอถึงเข้าใจภาษาสุนัข

ไท่ซ่างหวงลูบลูกสุนัขที่ตัวสั่น จากนั้นค่อย ๆ หันศีรษะไปมองที่จักรพรรดิหมิงหยวน แม้ว่าเขาจะพูดไม่ได้ แต่ดวงตาของเขาแสดงถึงความโดดเดี่ยว

จักรพรรดิหมิงหยวน รู้ว่าสิ่งที่พระบิดาหมายถึงคือสิ่งใด และรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว: "ท่านพ่อโปรดวางใจ ลูกจะปฏิบัติต่อฟูเป่าอย่างดีแน่นอน"

ไท่ซ่างหวงยิ้มอย่างพอใจดวงตาของเขาดูอ่อนโยน และนุ่มนวลยามที่มองลูกสุนัขฟูเป่า ลมหายใจของเขาผ่อนลง

ไทเฮาสะอื้น และพูดว่า “ไท่ซ่างหวง หลาน ๆ อยู่นี่แล้วไม่สนใจเลยหรือ?”