ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 9

หยวน ชิงหลิง ปรับตัวให้ชินกับความมืดได้แล้ว ทันใดนั้นเองแสงสว่างที่เข้ามาโดนตาเธอทำให้เธอต้องยกมือบังแสงนั้น เธอได้ยินเสียงคุกเข่ากับพื้น แม่นมฉีคุกเข่าลง “พระชายา หม่อมฉันไม่รู้ จึงเข้าใจพระชายาผิดไป ได้โปรดช่วยฮั่วเกอเอ๋อร์ด้วย”

“พยุงข้าขึ้น!” หยวน ชิงหลิง พูดอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

แม่นมฉีวางตะเกียงลงแล้วไปช่วยพยุง หยวน ชิงหลิง นางมองเห็นรอยเลือดที่ด้านหลังของหยวนชิงหลิงแล้ว อาการบาดเจ็บช่างสาหัสจริง ๆ นางเกิดความลังเลขึ้นมาในใจเล็กน้อย นางเกลียดผู้หญิงคนนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ทว่าสิ่งที่ฮั่วเกอเอ๋อร์พูดอาจจะเป็นความจริง?

“พระชายา พระองค์ยืนได้ไหมเพคะ?”

“ไปนำกล่องยาข้ามา!” หยวน ชิงหลิง รู้ว่าแม่นมฉีเกลียดเธอยังกับอะไรดี แต่ก็ยังยอมคุกเข่าขอร้องให้เธอช่วยแบบนี้ คาดว่าอาการของฮั่วเกอเอ๋อร์ดูท่าคงไม่ดีแล้ว ไม่ใช่เวลามาสนใจว่าใครจะเห็นกระเป๋ายาอีกแล้ว

“พะ เพคะ!” แม่นมฉีรีบเข้าไปเอากระเป๋ายาหลังจากนั้นก็กลับมาพยุงเธอ

หยวน ชิงหลิง เดินไปไม่กี่ก้าวรู้สึกเจ็บปวดที่ขาและสะโพกจนเหงื่อไหลหยดออกมา เมื่อก้าวออกจากประตู มันเจ็บมากเสียจนฟันกระทบกัน

“พระชายา...”

“อย่าพูดไร้สาระ รีบไป!” หยวน ชิงหลิง กัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด

การช่วยชีวิตคนเธอคิดว่าคือความบริสุทธิ์ใจ แต่วันนี้เธอช่วยฮั่วเกอเอ๋อร์ เธอคิดไว้อย่างว่า ทำไปเพื่อซื้อใจคน นี่คงเป็นทางเดียวที่เธอจะมีชีวิตรอดต่อได้

“คนอะไรตายยากเสียจริง”

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนพุดคุย

หยวน ชิงหลิง มองไปทางแม่นมฉี แม่นมฉีที่มือข้างหนึ่งถือตะเกียง อีกข้างก็พยุงเธอโดยไม่พูดอะไร พบว่า หยวน ชิงหลิง มองเธออยู่ บนหน้าผากที่ปรากฏรอยเหี่ยวย่นนางเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว “พระชายา หรือว่าเจ็บมากจนเดินไม่ไหว”

เสียงไม่เหมือนกัน

เสียงของแม่นมฉีเป็นเสียงคนแก่ แต่เสียงที่พึ่งได้ยินฟังแล้วดูอ่อนวัยกว่า เหมือนเสียงเด็ก

หยวน ชิงหลิง ส่ายหัวช้า ๆ และก็ได้ยินเสียงเข้าหู แต่ได้ยินไม่ค่อยชัดเจนว่าเป็นเสียงอะไรและจากทิศทางไหน ในจวนมีต้นไม้ใหญ่อยุ่ต้นหนึ่ง

มีนกสองตัวบินออกมาจากต้นไม้ใหญ่