บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 2

"ปั๊ง!"

ทันทีที่อวี้หยูเฉิน พูดจบ หลินฮ่าวก็หมุนตัวและเตะ ดูเหมือนจะเตะธรรมดา แต่กลับเล็งเข้าที่หน้าอกของชายคนนั้นอย่างจัง แรงมหาศาลนั้นทำให้ชายคนนั้นกระเด็นออกไปและร่วงลงพื้นอย่างหนัก นานกว่าจะยืนขึ้นมาได้

“ไอ้เด็กเลว ไปตายซะ!” ชายร่างผอมบางก็หยิบมีดสั้นออกมาและแทงไปที่หัวใจของหลินฮ่าวด้วยสีหน้าที่น่ากลัว

"หึ!"

หลินฮ่าวสูดลมหายใจลึกๆแล้วคว้าข้อมือของชายร่างผอมเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ออกแรงเบาๆ เสียกระดูกหักก็ดังขึ้น

“อ๊าก!” ชายร่างผอมร้องด้วยความเจ็บปวด

ปั๊ง!

หลินฮ่าวขมวดคิ้วและฟันลงด้วยมีด เสียงกรีดร้องของชายร่างผอมหยุดลงอย่างกะทันหัน ร่างของเขาล้มลงกับพื้น และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

หลินฮ่าว สะบัดมือและเดินเข้าไปหาอวี้หยูเฉินซึ่งนอนอยู่บนพื้น จากนั้นเอื้อมมือออกไปดึงเธอขึ้นมาและถามอย่างเป็นห่วงว่า "คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้” อวี้หยูเฉินลุกขึ้นยืนและดึงมือของตนกลับมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเป็นการแก้เขินและกล่าวว่า "เดี๋ยวก่อน ฉันจะแจ้งตำรวจก่อน"

เมื่อได้ยินอวี้หยูเฉิน บอกว่าจะแจ้งความ หลินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเช่นกัน

“อาเหยา...” หลินฮ่าวก้าวออกไปและกดรับสาย

“เสี่ยวฮ่าว ประเดี๋ยวเสี่ยวหย่าจะกลับมา นายและเธอไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ประเดี๋ยวนายรีบกลับบ้านก่อนเถอะดีไหม?” เสียงของชายวัยกลางคนดังมาจากฝั่งตรงข้าม

“เพิ่งจะสามทุ่มเอง ยังไม่ดึกเลย” หลินฮ่าวยังอยากรับงานอีกสักสองชั่วโมง เพื่อหาเงินเพิ่ม

“เฮ้อ นายไม่ต้องทำงานต่อแล้ว สองปีที่ผ่านมานายทั้งออกเงินและแรงงานเพื่อที่จะรักษาฉันและสนับสนุนให้เสี่ยวหย่าได้เรียนหนังสือ มักจะไม่ได้พักผ่อนเท่าไหร่ คราวนี้เสี่ยวหย่ากลับมาทั้งที นายต้องพักผ่อนและมาเจอกับเสี่ยวหย่าสักหน่อย เอาล่ะ ตามนี้นะ นายคงยังไม่ได้กินอาหารเย็น ประเดี๋ยวฉันจะไปทำเกี๊ยวให้นาย” ชายวัยกลางคนวางสายหลังจากที่พูดจบ ไม่ให้โอกาสหลินฮ่าว ในการปฏิเสธเลย

หลินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย ๆ แม้ว่าเขากับอาเหยาจะไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่อาเหยาก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นลูกชายของตนเอง เพียงแต่คุณน้าของเขาจะไม่พอใจทุกครั้งที่เห็นว่าเขาอยู่ใกล้เสี่ยวหย่า ซึ่งทำให้หลินฮ่าวไม่อยากจะมีความสัมพันธ์กับเสี่ยวหย่าในบ้านของอาเหยามากเท่าไหร่ แต่ช่วยไม่ได้ อาเหยาอยากจะให้ทั้งสองคนคบกันอย่างมาก

“ตำรวจจะมาเร็ว ๆ นี้ ตอนนี้คุณคงไม่ยุ่งใช่หรือไม่?” อวี้หยูเฉินเดินไปข้างหลินฮ่าว

“ผมขอไปก่อนได้ไหม?” แม้ว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจทั่วไปจะไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาคือใคร แต่เขาไม่อยากเข้าใกล้ตำรวจมากเกินไป

อวี้หยูเฉินยิ้ม " คุณไม่อยากรู้เลยเหรอว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงอยากจะจู่โจมฉัน?”

“คราวนี้คุณโดนทำร้าย คราวหน้าคุณจ้างบอดี้การ์ดสักสองสามคน ก็น่าจะไม่มีเรื่องอะไร” หลินฮ่าวตอบไม่ตรงคำถาม

“ฉันมีบอดี้การ์ด แต่ฉันไม่ชอบถูกล้อมรอบไปด้วยคนมากมาย” อวี้หยูเฉิน ส่ายหัวแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดว่าทักษะการต่อสู้ของคุณดีมาก ไม่ทราบว่าคุณสนใจที่จะเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของฉันไหม?”

“ผมเป็นเหมือนคุณนั่นแหละ ผมชอบทำงานที่ง่ายๆสบายๆ สำหรับผมแล้ว การขับแท็กซี่นั้นดีมากแล้ว” หลินฮ่าวปฏิเสธอย่างสุภาพ

อวี้หยูเฉิน เริ่มสนใจในตัว หลินฮ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายธรรมดา เวลานี้คงจะห่วงใยเธออย่างมาก และเสนอตนมาปกป้องเธอเอง แต่ชายที่อยู่ตรงหน้ากลับพยายามหลีกหนี และดูเหมือนจะไม่สนใจเธอคนนี้ที่เป็นคนสวยอย่างมากเลย

ผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริงๆ!

ไม่ต้องการที่จะเป็นบอดี้การ์ดของฉันเหรอ?

ผู้ชายที่อวี้หยูเฉินถูกอยากได้มา ไม่มีทางหนีไปไหนได้

“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องเสียใจที่ต้องบอกคุณว่า หลังจากที่คุณกลับมาเพื่อช่วยฉันและจัดการพวกเขาสองคนแล้ว คุณก็อย่าคิดที่จะเป็นคนขับแท็กซี่อย่างสบายใจเลย ในเมื่อคนเหล่านี้ลงมือแล้ว เช่นนั้นพวกเขาจะไม่มีทางปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน” อวี้หยูเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เป็นไปตามคาด ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ หลินฮ่าวก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ อวี้หยูเฉิน

อวี้หยูเฉินยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณเองก็ไม่ต้องโทษฉัน จะโทษก็โทษคนที่มาจัดการฉันแล้วกัน”

หลินฮ่าวนิ่งเงียบ ต้องยอมรับว่า อวี้หยูเฉินเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก เธอใช้เพียงหนึ่งถึงสองประโยคก็ชี้ให้เห็นถึงจุดสำคัญของปัญหา แต่เรื่องนี้โทษคนอื่นไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้เอง

อย่างไรก็ตาม หากว่าย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง เขาก็ยังคงเลือกที่จะช่วยอวี้หยูเฉิน เขาไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้ถูกคนร้ายย่ำยีอย่างแน่นอน