บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 24

ในเวลานี้อวี้หยูเฉินก็รู้ว่าตัวเองหลงกลแล้ว ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินฮ่าวอย่างไม่พอใจ

"เป็นความผิดของคุณทั้งหมด ไอ้เลว พูดมา คุณมีเจตนาไม่ดีใช่ไหม ถึงให้ฉันดื่มมากขนาดนี้?"อวี้หยูเฉินพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย

"ฮ่าฮ่า……"หลินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง ส่ายหัวแล้วพูดว่า:"ผมเตือนคุณแล้วว่าอย่าดื่มมากเกินไป ไม่เช่นนั้นจะมีผลที่ตามมา คุณไม่ฟังผมเอง!"

เมื่ออวี้หยูเฉินได้ยิน ดูเหมือนว่าก็จริง หลินฮ่าวเคยเตือนตัวเองแล้วจริงๆ เหลือแค่พูดว่าหนี่ว์เอ๋อร์หงเป็นยาแบบนั้น ดื่มแต่น้อยยังไม่เป็นไร แต่ถ้าดื่มมากเกินไป ร่างกายจะค่อยๆ ตอบสนอง

สรุปแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเอง

เมื่อคิดเช่นนี้ อวี้หยูเฉินรู้สึกไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้น

แต่ว่า เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรมากมายในหัว

ตัวอย่างเช่น ในนิยายบู๊ มักจะกล่าวถึงยาเหล่านั้นไม่ใช่หรือ?

เมื่อกินแล้ว แม้แต่หญิงพรหมจรรย์งก็อดไม่ได้ที่อยากทำเรื่องแบบนั้น ถ้าไม่ทำแบบนั้น ก็จะเลือดออกเจ็ดทวาร และตาย การตายจะอนาถอย่างยิ่ง

เมื่อคิดเช่นนี้ อวี้หยูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

แม้ว่าเธอจะเป็นคนระดับสูง แต่เธอก็เข้าใจเรื่องเหล่านี้น้อยเกินไปจริงๆ

"หลินฮ่าวฉันจะ……"อวี้หยูเฉินมองหลินฮ่าวด้วยความกลัว และถามขึ้น

"คุณอย่าคิดเลยนะ ผมจะบอกคุณให้ ผมแค่สัญญาว่าจะดูแลความปลอดภัยของคุณ ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องอุทิศตน!"หลินฮ่าวพูดแบบให้ตายก็ไม่ยอม

ในเวลานี้ พวกผู้ชายที่กินข้าวอยู่รอบๆ แต่ละคนมีความคิดที่อยากจะฆ่าคน

"แม่งเอ้ย สาวสวยอย่างนี้อยากอุทิศตน แกยังสามารถบ่ายเบี่ยงได้ ยังเป็นผู้ชายรึเปล่า?"

"ไร้สมรรถภาพทางเพศ หมอนี้ต้องเป็นคนไร้สมรรถภาพทางเพศแน่นอน ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ!"

"โรคจิต ปล่อยสาวสวยคนนั้นซะ ฉันช่วยเอง!"

ในใจของผู้ชายเหล่านั้น ต่างก็เริ่มคำรามอย่างโกรธเคือง ทุกคนดูเหมือนแทบจะอยากเตะหลินฮ่าวออกไป และเข้าแทนที่

"คุณพูดบ้าอะไรอยู่ คุณ……"อวี้หยูเฉินหน้าแดง และมองหลินฮ่าวด้วยความโกรธ

"ฮ่าๆๆ……"หลินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง และพูดว่า:"เอาล่ะ ไม่ล้อเล่นแล้ว แม้ว่าเหล้านี้มีส่วนผสมแบบนั้นอยู่ข้างใน แต่ถึงคุณจะดื่มมากแค่ไหน อย่างมากก็แค่เมาเท่านั้นเอง แม้ว่าคุณจะทรมาน แต่นี่ไม่ใช่นิยายบู๊ และสิ่งนี้ไม่มียาพวกนั้น คุณทนได้ ไม่ต้องกังวล!"

เมื่ออวี้หยูเฉินได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดก็รู้สึกโล่งใจ แต่ว่าเธอคล้องแขนของหลินฮ่าวอยู่ ไม่อยากที่จะปล่อย