บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 6

รถมาเซราตีมาเซราตีสีชมพูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชนชั้นสูง การปรากฏตัวของมันดึงดูดสายตาของทุกคนไปในทันที

แม้ว่าคนส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็นคนที่อยู่ระดับล่างๆของสังคม ที่พวกเขาไม่รู้จักโลโก้ของ มาเซราตีแต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันสูงส่งที่ มาเซราตีเผยออกมาอย่างชัดเจน อาวดี้ a4 เทียบไม่ได้เลย แม้แต่อาวดี้a8 ก็ยังคงเทียบไม่ได้......

“มาเซราตี? ทำไมรถคันนี้ถึงคุ้นตาจัง?” ซ่งเย่สังเกตเห็นรถคันนี้เหมือนกัน แววตาของเขาเผยสีหน้าที่ครุ่นคิดออกมา

“เสี่ยวหย่า ต่อไปนี้ต้องตั้งใจทำงานหาเงินนะ ฉันไม่ขอร้องให้เธอซื้อรถที่แพงขนาดนี้ แค่เธอซื้อรถธรรมดาสักคัน ฉันก็พอใจมากแล้วน้าเหยามองดูอย่างอิจฉา

ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างก็หลีกทางให้ มาเซราตีขับผ่าน แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนไม่เข้าใจคือ มาเซราตีมาจอดอยู่ตรงที่ไม่ห่างไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก

ประตูรถเปิดออก และหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ในชุดสีแดงเดินลงมา เธอสวมรองเท้าส้นสูงคริสทัล ดูสวยงามและสง่า เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชนชั้นสูง

“ไม่คิดว่าจะเป็นท่านประธาน?”

เมื่อเห็นคนเดินออกจากรถ ดวงตาของซ่งเย่เบิกกว้างขึ้นทันใด หัวใจของเขาเต้นแรง และสีหน้าของเขาตื่นเต้นอย่างมาก ท่านประธานมาที่นี่ทำไม? หรือว่าท่านรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ จึงมาหา? ประธานมาหาฉันทำไม? หรือว่าสองสามปีที่ผ่านมาฉันทำงานได้ดีเยี่ยมจนถูกจับตา ฉะนั้นจึงจะมาพบฉันด้วยตนเอง?

ชั่วขณะนั้น ความคิดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในใจของซ่งเย่ทุกความคิดทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

มากเสียจนเขารีบปรับเนกไทแล้วเดินไปหาอวี้หยูเฉินที่อยู่ข้างๆ มาเซราตี เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อควบคุมความตื่นเต้นของตน " ท่านประธาน ท่าน... ท่านมาที่นี่เพื่อตามหาผมรึเปล่าครับ?”

เมื่อได้ยินซ่งเย่เรียกอวี้หยูเฉิน เช่นนั้น ทุกคนต่างก็เข้าใจทันที ที่แท้ผู้หญิงที่สวยๆคนนี้เป็นหัวหน้าของเขานี่เอง แสดงว่าเธอต้องสูงส่งอย่างมากแน่ๆ แววตาที่ทุกคนมองไปที่น้าเหยา มีความอิจฉาริษยามากขึ้นเรื่อยๆ

“ประธาน? เธอเป็นประธานของบริษัทระดับต้นๆ ประธานของเทียนหยูกรุ๊ปเหรอ? ไม่คิดว่าเธอจะมาหาซ่งเย่ด้วยตนเอง แสดงว่าซ่งเย่มีความสำคัญอย่างมากในบริษัท

เมื่อน้าเหยาเห็นภาพนี้ เธอก็คว้ามือเหยาซือหย่าอย่างตื่นเต้นและกล่าวว่า " เสี่ยวหย่า เธอต้องเอาซ่งเย่ให้อยู่นะ อย่าให้เขาถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไป ถ้าจับเขาไว้ได้ ต่อไปนี้เราก็รวยแล้ว รู้ไหม?”

เหยาซือหย่ารู้สึกไม่มีความสุข แต่เธอเป็นเด็กดีไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อไปของอวี้หยูเฉิน ทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก

“คุณเป็นใคร?” อวี้หยูเฉินเหลือบมองซ่งเย่และถามด้วยความสงสัย

“ห้ะ ท่านประธาน ท่านไม่ได้มาหาผมเหรอ ผมชื่อซ่งเย่พนักงานของบริษัทท่าน” ซ่งเย่ตกตะลึงครู่หนึ่งและอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ใครบอกว่าฉันมาหานาย? ซ่งเย่? ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ในเมื่อนายเป็นพนักงานของบริษัทเรา ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้จะเข้างานอยู่แล้ว ยังไม่รีบไปบริษัทอีกท” อวี้หยูเฉินเปล่งออร่าของผู้บังคับบัญชาออกมาและพูดเบา ๆ

ซ่งเย่ปากกระตุกเล็กน้อย และเขารู้สึกเสียใจเหมือนล้มจากสวรรค์สู่นรก เดิมทีเขาคิดว่าประธานมาที่นี่เพื่อตามหาเขา ทำให้เขารู้สึกเป็นเกียรติ แต่เขาไม่คาดคิดว่าประธานไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ

เขายิ้มอย่างเขินอาย ไม่กล้าพูดอะไรอีก และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ครับ ผมจะไปบริษัทเดี๋ยวนี้เลยครับ…”

พูดจบเขาก็หันหลังเดินไปหาเหยาซือหย่า

และเมื่อเขาเดินตรงเข้าไปหาเหยาซือหย่าเขาพบว่าหลินฮ่าวกำลังเดินตรงมาหาเขา

ทำให้เขาคิดว่าหลินฮ่าว มาเยาะเย้ยเขา ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นว่า " เสี่ยวฮ่าว นี่มันสายขนาดนี้แล้ว ถ้านายไม่มีอะไรทำ ก็รีบไปขับแท็กซี่เถอะ นายยังหนุ่มอย่าเสียเวลาทำมาหากิน”

หลินฮ่าวไม่สนใจซ่งเย่ดขาเดินไปหาอวี้หยูเฉิน และพูดว่า "มาแล้วเหรอ?"

“อืม!” อวี้หยูเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

การสนทนาที่เรียบง่ายระหว่างทั้งสองทำให้ทุกคนในที่นั้นตกตะลึง

ผู้หญิงคนนี้สวยราวกับนางฟ้าและเป็นประธานของเทียนหยูกรุ๊ป เธอมาหาหลินฮ่าว งั้นเหรอ?

หลินฮ่าวคือใคร? มันเป็นแค่คนขับแท็กซี่

แม้ว่าหลินฮ่าวจะอาศัยอยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว แต่เขามักจะเงียบขรึมและไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใคร อีกอย่า

งเขาเป็นแค่คนขับรถแท็กซี่ ฉะนั้นทุกคนจึงไม่ได้ใส่ใจเขาเท่าไหร่

แต่ไม่คาดคิดว่าประธานของเทียนหยูกรุ๊ป จะมาหาเขา!

“บุคคลที่ประธานจะมาหา คือเขาเหรอ?”

เดิมทีซ่งเย่เตรียมจะพาเหยาซือหย่าออกไปโดยตรง แต่เมื่อเขาเห็นภาพนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน และสีหน้าของเขาดูเหลือเชื่ออย่างมาก

ครอบครัวน้าเหยาตะลึง!

“เงินหนึ่งแสน เอามาด้วยไหม?”

หลินฮ่าวถามถึงหัวข้อหลักโดยตรง เขาถามด้วยเสียงเบา ไม่ได้พูดอะไรที่ไร้สาระ

"........"

อวี้หยูเฉินไม่รู้จะตอบอย่างไร

ผู้ชายเกือบทุกคนที่อยู่ต่อหน้าเธอ ต่างก็พยายามหาเรื่องคุยกับเธอ แต่ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ทำเหมือนไม่อยากจะคุยกับเธอไปมากกว่าจำเป็น