บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 5

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินฮ่าวลุกขึ้นและเริ่มฝึก แม้ว่าบำเพ็ญมาสองปีเขาจะไม่ก้าวหน้าเลย แต่เขายังคงพยายามฝึกทุกวัน จากนั้นเจ็ดโมงก็ออกไปรับงาน แต่วันนี้เขาไม่ได้ออกไปรับลูกค้า

“เสี่ยวฮ่าว ทำไมวันนี้ไม่ไปขับแท็กซี่ล่ะ” หลินฮ่าวเดินออกจากห้องเมื่อเขาซ้อมเสร็จประมาณแปดโมง ทันทีที่เขาเดินออกจากห้องมาก็เห็นอาเหยาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องรับแขก

“หึหึ เมื่อวานซ่งเย่พูดแทงใจล่ะสิ วันนี้เลยอยากออกไปหางานที่ดีกว่านี้ใช่ไหม? ฉันแนะนำนายขับรถดีกว่า งานไม่ได้หากันง่ายๆนะ โดยเฉพาะคนที่ไม่มีวุฒิไม่มีความสามารถแบบนาย นายไปขับแท็กซี่เถอะ” น้าเหยาพูดขณะทำอาหารเช้าในครัว

หลินฮ่าว ไม่ถือสา ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เขาเคยชินกับการประชดประชันของน้าเหยาแล้ว เขาพูดกับอาเหยาว่า " อาเหยา วันนี้ผมมีธุระนิดหน่อย ไม่ไปขับแท็กซี่”

“อืม วันนี้นายก็จะได้พักผ่อน” อาเหยา พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

มันทำให้หลินฮ่าวทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงต้องไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ

น้าเหยาเหลือบมอง หลินฮ่าว อย่างดูถูกแล้วตะโกนว่า "เสี่ยวหย่า รีบแต่งหน้าแล้วกินข้าว ได้เวลาออกไปแล้ว เมื่อวานซ่งเย่บอกแล้วว่าเขาจะมารับตอน 8:30 อย่างตรงเวลา ถึงตอนนั้นเธอต้องไปสัมภาษณ์ที่บริษัท อย่าสายนะ นั่นบริษัทระดับต้นๆ ต้องมีความประทับใจแรกพบที่ดีเอาไว้ก่อน"

“รู้แล้วค่ะพี่ หนูจะไม่สายแน่นอนค่ะ” เหยาซือหย่า ตอบในห้อง แต่เธอไม่ได้เดินออกจากประตู

ไม่ใช่เพราะเธอกลัวที่จะไปสาย แต่เพราะเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับหลินฮ่าว

ประมาณ 20 นาทีต่อมา ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย โทรศัพท์มือถือของเหยาซือหย่า ก็ดังขึ้น และเมื่อเธอเห็นสายเรียกเข้าเป็นชื่อของซ่งเย่

“ซ่งเย่ถึงแล้วเหรอ รีบเร็ว เสี่ยวหย่า เราลงไปข้างล่างกัน อย่าให้เขารอนานนัก” น้าเหยา เร่ง

“ค่ะ!”

เหยาซือหย่าเหลือบมอง หลินฮ่าว ซึ่งยังคงก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าอยู่ และเม้มริมฝีปากของเธอราวกับว่าเธอต้องการจะพูดอะไร

“เสี่ยวหย่ารีบเร็ว” เมื่อเห็นเช่นนี้ น้าเหยา ดึงเหยาซือหย่าออกนอกประตูไป

“เสี่ยวฮ่าว ฉัน…” สีหน้าของอาเหยาเจ็บปวด เขารู้สึกผิดจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ตู๊ดตู๊ดๆ...

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของ หลินฮ่าว ก็สั่นขึ้นทันที สายของอวี้หยูเฉิน โทรเข้ามา และเขาก็กดปุ่มรับสาย

“เฮ้ ฉันจะถึงที่บ้านของคุณแล้ว ลงมาข้างล่างที ฉันจะได้ไม่ต้องขึ้นไป”

“ได้ครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้”

หลินฮ่าววางสาย มองไปที่อาเหยาแล้วพูดว่า " อาเหยา ผมมีธุระเล็กน้อย ต้องลงไปข้างล่าง”

“นายลงไปข้างล่าง? เสี่ยวฮ่าว นาย .... คงไม่ได้คิดจะหาเรื่องซ่งเย่ใช่ไหม? หากว่านายต้องการที่จะหยุดเสี่ยวหย่าและซ่งเย่ไม่ให้คบหากัน เช่นนั้นก็บอกฉันหน่อย แม้ต้องตายฉันก็จะช่วยให้นายและเสี่ยวหย่า ได้อยู่ด้วยกัน” อาเหยา คิดว่าหลินฮ่าวเลือกที่จะอยู่กับเหยาซือหย่าไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่กลับตบหน้าอกอย่างมีความสุขและพูดออกมา

“อาเหยา ใจเย็นๆ ไม่ใช่เรื่องนี้”

หลินฮ่าวยิ้ม

อาเหยากลัวว่าหลินฮ่าวไปหาเรื่องซ่งเย่แล้วสุดท้ายตนเองต้องลำบากเอง จึงรีบกล่าว "ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะลงไปเดินย่อยข้างล่างพอดี นายพยุงฉันลงไปแล้วกะน”

“ค่ะ!” เหยาซือหย่าเม้มปากแล้วเดินออกไป

“เสี่ยวหย่า รออีกหน่อย” หลินฮ่าวเรียกจากด้านหลัง

“หลินฮ่าว นายจะทำอะไร” น้าเหยาร้องออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนใคร

อาเหยาเลิกคิ้วแล้วมองไปที่ หลินฮ่าว อย่างคาดหวัง เขาไม่กลัว หลินฮ่าว สร้างปัญหา แต่เขากลัวว่า หลินฮ่าว จะไม่สร้างปัญหา

ส่วนเหยาซือหย่า เธอมองหลินฮ่าวด้วยสายตาที่ซับซ้อน เธอมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกต่อหลินฮ่าว แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เธอไม่สามารถเลือกได้

“เสี่ยวฮ่าว ฉันจะพาเสี่ยวหย่าไปที่สัมภาษณ์ที่เทียนหยูกรุ๊ป หากว่านายทำให้เธอต้องไปสาย และทำให้ความประทับใจแรกของผู้สัมภาษณ์ไม่ดี คุณสามารถรับผิดชอบมันได้ไหม?”

“พวกคุณอย่ากังวลไป ไม่นานหรอก” หลินฮ่าวไม่สนใจซ่งเย่เขามองไปที่เหยาซือหย่า “เสี่ยวหย่า ฟังพี่นะ?”

“ได้!” เหยาซือหย่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พยักหน้า

“เสี่ยวหย่า เราไม่มีเวลาแล้ว ถ้าสายขึ้นมามันจะไม่ดีอย่างมาก” ซ่งเย่มอง หลินฮ่าว อย่างชั่วร้าย

“ใช่ เสี่ยวหย่า หลินฮ่าวจะมีเรื่องอะไร? อย่าเสียเวลาตรงนี้เลย รีบไปกับซ่งเย่เถอะ” น้าเหยา มองจ้องไปที่หลินฮ่าว เช่นกัน จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมเธอ

เหยาซือหย่ากลับส่ายหน้าอย่างแรงและพูดว่า "ตอนนี้ยังพอมีเวลา เอาอย่างนี้แล้วค่ะ ฉันจะรออีกหนึ่งนาทีได้ไหม?”

“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องรอถึงนาทีหรอก” หลินฮ่าวพูดด้วยรอยยิ้ม เพราะเขาเห็นรถกำลังขับเข้ามาที่ทางแยกข้างหน้า