บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 27

"ตุบ……"ทันทีที่หลินฮ่าวเอื้อมมือออกไป ร่างของพี่เว่ยก็ล้มลงกับพื้นโดยตรง

ตัวของเขาดูอ่อนแอราวกับว่ากระดูกทั้งหมดในร่างกายแตกเป็นเสี่ยง ๆ และตัวยังกระตุกไม่หยุด ความเจ็บปวดนั้นเกินจินตนาการ

ในเวลานี้ ชายหนุ่มทรงรากไทรที่ยังคงกรีดร้องอยู่บนพื้น ทุกคนก็ไม่กล้ากรีดร้องอีกต่อไป และต่างก็มองหลินฮ่าวด้วยสายตาหวาดกลัว

แม่งเอ้ย นี่ยังเป็นคนเหรอ? โหดชะมัด?

เมื่อมองไปทางพี่เว่ยที่ล้มลงกับพื้น เหงื่อเย็นบนใบหน้าของคนเหล่านี้ก็ไหลลงมา

สายตาของหลินฮ่าวค่อยๆ หันไปมองทางพวกเขา

เมื่อเห็นดวงตาของหลินฮ่าวมองมา ตัวของคนเหล่านี้ก็สั่นทันที หน้าซีดกันหมด

"จำไว้ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกคุณ ฉันเป็นคนไม่มีความอดทน คราวหน้าถ้าให้ฉันเห็นพวกคุณอีก ฉันไม่รังเกียจที่จะให้พวกคุณนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต ไสหัวไปซะ!"

เสียงของหลินฮ่าวเรียบนิ่ง และพูดอย่างเย็นชา

ตัวของคนเหล่านี้สั่น และแต่ละคนไม่สนใจกระดูกหักและเส้นเอ็นขาดบนร่างกายแล้ว อดกลั้นความเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้น และมองไปที่หลินฮ่าว

ต่อมา แต่ละคนพวกรีบเดินออกจากร้านอาหาร

"พาหมอนี้ออกไปด้วย!"

เสียงของหลินฮ่าวดังขึ้นอีกครั้ง และพูดอย่างเย็นชา

"ครับๆๆ……"

ชายหนุ่มทรงรากไทรเหล่านี้รีบตอบโต้ เข้าไปยกพี่เว่ยขึ้น และเดินเซไปเซมาออกไป

"คุณโอเคไหม?"

หลินฮ่าวเดินไปหาอาฟู่ ยื่นมือหนาออกมา แล้วถามขึ้น

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร…...แค่กๆๆ……"

อาฟู่ไออยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบพูดขึ้น

ขณะที่พูด เขายื่นมือวางมือบนฝ่ามือของหลินฮ่าวและใช้กำลังของเขาเพื่อลุกขึ้น

"อาฟู่ ปิดประตู แล้วไปตรวจที่โรงพยาบาล ดูร่างกายของคุณสิ มันแย่ลงเรื่อยๆ แล้วนะ!"อวี้หยูเฉินเดินขึ้นและพูดขึ้น

ในเวลานี้ ใบหน้าของเธอเหมือนดอกไม้ แดงไปทั้งหน้า ระหว่างที่พูดนั้น กลิ่นตัวที่หอม มีเสน่ห์ที่มองไม่เห็นอยู่ด้วย

สวยผิดปกติ ทำให้คนอดใจไม่ไหวเมื่อได้กลิ่น

อาฟู่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองอวี้หยูเฉิน พยักหน้าและพูดว่า:"ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงครับประธานอวี้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่ว่าประธานอวี้ คุณควรกลับไปก่อนนะ!"

อาฟู่เป็นคนทำหนี่ว์เอ๋อร์หง และเขารู้ฤทธิ์ของเหล้านี้เป็นอย่างดี รู้ว่าตอนนี้อวี้หยูเฉินไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ จึงพูดเตือนทันที

อวี้หยูเฉินก็รู้สึกมีความรู้สึกแปลก ๆ ออกมาจากสักแห่งของร่างกาย ซึ่งทำให้รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้เธอจะรู้ว่า สิ่งนี้สามารถควบคุมได้ แต่ถ้าอยู่ต่อไปก็คงจะหน้าแตก

ทันใดนั้น เธอมองไปที่หลินฮ่าวและพูดว่า:"หลินฮ่าวไปกันเถอะ เรากลับบ้านกัน!"

หลินฮ่าวหันไปมองเธอ ทุกครั้งที่เห็นประธานสาวระดับสูงคนนี้รับสิ่งที่ตัวเองทำไป หลินฮ่าวก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่มุมปาก

เขายิ้มพูดว่า:"ประธานอวี้ เหล้านี้ คุณจะเอากลับไปดื่มทีหลังไหม?"