บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 33

"พี่ชายของเหยาซือหย่า?"

โอหยางหงตกใจ แต่ก็นิ่งลงทันที ยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า:"พี่ชายของเหยาซือหย่าแล้วไงล่ะ? คุณหมายความว่าอย่างไร?"

แม้ว่าหลินฮ่าวจะสร้างชื่อเสียงขนาดใหญ่ในบริษัทเวลาเพียงวันเดียว แต่โอหยางหงไม่กลัวเขาเลย

ยังไงซะ เขาเป็นคนที่มีคุณงามความดีของบริษัท ถึงอวี้หยูเฉินจะมา ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เขาไม่คิดว่าหลินฮ่าวจะมีความสามารถนั้น

"เหอะๆ ดูเหมือนคุณจะใจเย็นมากนะ"

หลินฮ่าวฉีกยิ้ม เอื้อมมือไปปัดคอเสื้อของโอหยางหง แล้วยิ้มพูดว่า:"จริงๆ แล้ว ผมก็ไม่อยากจะทำอะไร ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ถ้าคุณไม่อยากขายหน้า ก็ทำเหมือนกับที่คุณหลิงพูดเมื่อกี้ กินเข้าไปเท่าไหร่ ก็คายออกมาเท่านั้น ถ้าจะให้เหยาซือหย่าเป็นแพะรับบาป ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำเรื่องที่เกินไป!"

หลินฮ่าวพูดไป ก้าวถอยหลังไป ประสานมือกัน มองขึ้นไปบนเพดาน และพูดด้วยรอยยิ้ม:"ผมจำได้ว่าประธานอวี้เคยบอกว่า ช่วงใกล้ๆ นี้อาจจะมีการเลิกจ้างพนักงานสักครั้ง ผมไม่หวังว่าคุณโอหยางจะอยู่ในรายชื่อการเลิกจ้างครั้งนี้!"

สีหน้าของโอหยางหงเปลี่ยนไปเล็กน้อยอีกครั้ง จากนั้นหน้าบึ้งทันที:"หลินฮ่าวคุณกำลังขู่ฉันเหรอ? คุณคิดว่าคุณมีความสามารถนั้นเหรอ?"

สายตาของหลินฮ่าวหันไปหาเขาอีกครั้ง แล้วเยาะเย้ย:"ผมมีความสามารถนั้นหรือไม่ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ผมจะนับถึงสาม ถ้าคุณมีสมอง เราสามารถพูดคุยทุกอย่างได้ ถ้าคุณไม่มีสมอง ผมก็ไม่รังเกียจที่จะให้คุณสูญเสียเล็กน้อยก่อน!"

ดวงตาของโอหยางหง จ้องไปที่หลินฮ่าวอย่างเอาตาย ราวกับว่ากำลังพยายามมองหสบางสิ่งในดวงตาของหลินฮ่าว

แต่น่าเสียดายที่ในสายตาของหลินฮ่าวนอกจากมีความนิ่งและสงบแล้ว เขาก็เห็นแต่ความก้าวร้าวเท่านั้น เมื่อเทียบกับความใสซื่อของเหยาซือหย่า เขาเห็นว่าผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าพี่ชายของเหยาซือหย่านั้น ลึกลับมาก เขาไม่เคยเห็นการจ้องมองที่ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมา

แต่เมื่อคิดถึงตัวตนของตัวเอง เขาก็ไม่สนใจว่าสายตาของหลินฮ่าวจะเฉียบคมแค่ไหน เพราะเขาไม่เชื่อว่าหลินฮ่าวจะมีความแข็งแกร่งที่คู่กับการจ้องมองนี้

"สาม…..."

แต่ว่าหลินฮ่าวไม่ได้สนใจจริงๆ และเริ่มนับถอยหลังโดยตรง

"สอง…..."

"หนึ่ง…..."

ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน หลินฮ่าวข่ม และเสียงนับถอยหลังดังขึ้น ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากนับจบ เขาก็ยิ้มอีกครั้ง และพูดว่า:"ดูเหมือนว่าคุณโอหยางจะกล้าหาญมากจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามผมมา!"

พูดจบ หลินฮ่าวไม่ให้โอหยางหงตอบสนองใดๆ และลากโอหยางหงไปยังห้องทำงานของหลิงชิวหยานโดยตรง

แต่แทบทันทีที่ทั้งสองคนมองไป กลับเห็นร่างที่ตีลังกาลอยเข้ามา กระแทกกับพื้น บิดเบี้ยวเป็นเวลานาน และลุกขึ้นไม่ได้เลย

"โอหยางหง......"

เมื่อเห็นคนที่ลอยเข้ามา หลิงชิวหยานและเหยาซือหย่าก็อดแปลกใจไม่ได้

แต่ว่า ในเวลานี้ ก็มีคนอื่นเดินเข้ามาจากนอกประตู

ทันทีที่ชายคนนั้นเดินเข้ามา เขาก็ปิดประตูห้องทำงานทันที

"หลินฮ่าว!"เหยาซือหย่าอดไม่ได้ที่จะตะโกนเมื่อเห็นคนเดินเข้ามา

ในเวลาเดียวกัน หลิงชิวหยานก็เงยหน้ามองดูบุคคลนี้

หลินฮ่าวเดินเข้าไปในห้องทำงาน มองไปที่หลิงชิวหยานและ เหยาซือหย่า ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม จากนั้นมองไปที่โอหยางหงที่ถูกเขาโยนเข้ามา

หลินฮ่าวเดินตรงขึ้นไป เหยียบหน้าอกของโอหยางหง และพูดด้วยรอยยิ้ม:"แหะๆ คุณหลิง ผมคิดว่านะ มีบางเรื่องนะ จัดการตรงหน้าเลยจะดีที่สุด เรื่องนี้ ให้ผมจัดการดีกว่า!"