บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 46

“เป็นยังไงบ้าง?” เมื่อเห็นอวี้หยูเฉินกลับมา หลินฮ่าวจิบไวน์แดงแล้วถามขึ้น

“พวกเขาล้วนเจ้าเล่ห์ทั้งนั้น ไม่มีใครเห็นด้วยง่ายๆหรอก งั้นก็แค่นั้นแหละ” อวี้หยูเฉินส่ายหัว ทว่าการแสดงออกที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าจะได้อะไรมาบ้างแล้ว

หลินฮ่าวไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม และจัดการกับของหวานที่อยู่ตรงหน้าเขาต่อไป ไม่ต้องพูดถึง รสชาติของของหวานนี้ก็ไม่เลวจริงๆ เขากินไปเยอะมากแล้ว

“เฮ้ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าฉันหน่อยได้ไหม” อวี้หยูเฉินพูดอย่างโกรธเคือง เมื่อเห็นหลินฮ่าวเหมือนวิญญาณที่หิวโหยกลับชาติมาเกิด

“เธอคิดว่าฉันดูเหมือนสุภาพบุรุษงั้นเหรอ” หลินฮ่าวถามกลับ และอวี้หยูเฉินก็พูดไม่ออกเลย

การสร้างมิตรภาพก็เสร็จพอควรแล้ว และผู้ที่มองหาลูกเขยร่ำรวยก็เก็บเกี่ยวได้บ้างแล้วเช่นกัน เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง อวี้หยูเฉินและหลินฮ่าวก็ลุกขึ้นจากไป

ตู้เจียงเทามองไปที่อวี้หยูเฉินและหลินฮ่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย แล้วลู่เฟยเดินไปข้างหลินฮ่าวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “หลินฮ่าว แล้วพบกันใหม่!”

หลินฮ่าวเหลือบมองเขา หรี่ตาลงแล้วพูดว่า: “ฉันคิดว่านายจะเสียใจ หากนายเห็นฉันอีก”

“จริงเหรอ?” ลู่เฟยนั่งอยู่ในรถของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

อวี้หยูเฉินไม่ใช่คนโง่ คืนนี้ต่างมีแต่เรื่องไม่สงบ เธอรู้สึกว่ากำลังจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในคืนนี้ “จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“เธอคิดว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า” หลินฮ่าวยักไหล่ แล้วขับรถมาเซราติของอวี้หยูเฉินออกจากงานเลี้ยง

จากเส้นทางงานเลี้ยงกลับถึงคฤหาสน์นั้น มีถนนส่วนหนึ่งที่ไม่มีไฟข้างถนนเลย ซึ่งระหว่างที่มาหลินฮ่าวก็ค้นพบปัญหานี้แล้ว แต่ในเวลานี้ ถนนส่วนนี้กลับสว่างจ้ามาก

หลินฮ่าวเหยียบเบรกเพื่อหยุดรถ และอีกฝ่ายก็ใช้รถขวางถนนไว้แล้วเปิดไฟหน้ารถจนสว่างขึ้นมาก ซึ่งรถเพิ่งจอดนิ่งก็มีรถอีกแถวหนึ่งที่มาข้างหลังมาขวางทางหนีไว้

มีกลุ่มคนเดินลงจากรถฝั่งตรงข้าม ดูแล้วราวๆมากกว่ายี่สิบคน ซึ่งในนั้นยังมียอดฝีมือถึงสองคน จากนั้นก็ตามมาอีกสิบคนจากด้านหลัง พวกเขาล้อมอวี้หยูเฉินและหลินฮ่าวไว้ตรงกลาง

หลินฮ่าวยิ้มอย่างผ่อนคลาย แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่เลวนะ มากันเยอะขนาดนี้เพื่อมาต้อนรับพวกเรางั้นเหรอ”

เมื่อเห็นหลินฮ่าวยังคงแสดงท่าทีเยาะเย้ยในเวลานี้ อวี้หยูเฉินก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย คนเหล่านี้เป็นถึงคนของแก๊งเทียนฮุน เธอนึกไม่ถึงเลยว่าแก๊งเทียนฮุนจะลงมือในเวลานี้

“คึกคักจริงๆเลยนะ!” มุมปากของหลินฮ่าวกระตุกขึ้น

มีคนหนึ่งได้เดินออกมาจากฝูงชน นั่นคือฮุนเทียนจ้าวที่เคยถูกหลินฮ่าวสั่งสอนไป “หลินฮ่าว! เราพบกันอีกแล้วนะ!” ฮุนเทียนจ้าวมองไปที่หลินฮ่าวด้วยสีหน้าที่ดุร้าย

“ดีมาก ไปเลย ฟัดมันให้ตายไปเลย!” ที่จริงฮุนเทียนจ้าวต้องการทำให้หลินฮ่าวขายหน้า ทว่าเขาไม่คิดเลยว่าหลินฮ่าวจะบ้าคลั่งขนาดนี้

เมื่อได้ยินคำสั่งของฮุนเทียนจ้าว กลุ่มคนก็พุ่งไปที่หลินฮ่าว และหลินฮ่าวพูดกับอวี้หยูเฉินที่อยู่ข้างๆว่า: “เธอกลับไปที่รถ”

อวี้หยูเฉินขึ้นรถอย่างเชื่อฟัง เธอรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นเพียงภาระ เธอจึงทำได้แค่พยายามไม่สร้างปัญหาให้หลินฮ่าว

“ฉันไม่ได้เห็นฉากใหญ่เช่นนี้มานานแล้ว มันทำให้ฉันตื่นเต้นมาก หวังว่าพวกนายจะอดทนได้สักพักให้ฉันมีความสุขหน่อย” หลินฮ่าวพูดขึ้นเบาๆ

เมื่อเห็นว่าเอ้อเก่ากำลังจะตีโดนหัวของหลินฮ่าว ใบหน้าก็ปรากฏร้อยยิ้มที่ดีใจขึ้นมา รางวัลอยู่ในกำมือแล้ว! ยังไม่ทันดีใจ ตัวของเขาก็กระเด็นออกไปกระแทกกับพื้นแล้วสลบไปฝันหวานแล้ว

“ตุบ!” หลินฮ่าวตีสลบอีกคน

“ฝีมือไม่เลว แต่คนตั้งมากมายขนาดนี้ และยังมียอดฝีมือของแก๊งเทียนฮุนอยู่อีกสองคน ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องตายแน่” ชายที่อยู่ถัดจากลู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

“ตายก็ตายไปสิ ฉันจะได้ไม่ต้องลงมือเอง” ลู่เฟยพูดขึ้นเบาๆ ราวกับว่าเขากำลังดูการแสดงอยู่