บอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ นิยาย บท 5

จ้าวซีซีแค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบนเตียงหลังนั้นต่อไป เธอก็รู้สึกอี๋จนอยากจะอาเจียน แต่เธอยังคงควบคุมตัวเองได้ หมุนตัวไปเก็บข้าวของที่ห้องแต่งตัว ไม่นานก็จัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

“พ่อบ้าน เหมือนว่ากระเป๋าเดินทางนั้นเป็นแบรนด์เนม หาถุงใบใหม่ให้เธอใส่ซะ”

ไม่นาน พ่อบ้านก็หาถุงฟางที่สกปรกใบหนึ่งมา โยนไปตรงหน้าเธอ “ใส่ในนี้”

จ้าวซีซีย่อตัวลงเปิดกระเป๋าเดินทาง ด้านหลังมีเสียงของหลินซีดังลอยมา “เดี๋ยวตรวจสอบสัมภาระของเธอหน่อย เพราะคนบางคนมือเท้าไม่สะอาด มักชอบหยิบของที่ไม่ควรหยิบไป”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวซีซีก็นึกถึงประโยคเมื่อครู่ของฮั่วหานฮุ่ยที่พูดเรื่องเอาเด็กออก เขาอยู่ในห้องอาบน้ำข้างๆ นี้เอง ถ้ารู้เรื่องใบตรวจครรภ์ละก็ คงรักษาเด็กไว้ไม่ได้แน่

พ่อบ้านกับหลินซียืนจ้องตาเขม็งจากด้านนอกห้องแต่งตัว เธอเหลือบมองใบตรวจครรภ์ที่ซ่อนไว้อย่างดี จากนั้นก็ตัดสินใจเรื่องหนึ่ง

เธอหันหลังไป แอบฉีกใบตรวจครรภ์แล้วใส่เข้าปาก ก่อนที่จะค่อยๆ กลืนมันลงไป เธอมองเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นในห้องแต่งตัว หัวใจก็เริ่มด้านชาขึ้นทีละนิด

นับแต่นี้ไป เด็กคนนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฮั่ว

จ้าวซีซีลากถุงฟางเดินออกจากห้องแต่งตัว พูดด้วยเสียงเย็นชา “จะตรวจสอบไหม”

หลินซียกมือป้องปาก สีหน้ารังเกียจ “รีบพาเธอไปตรวจสอบข้างนอก ถุงฟางนี้เหม็นจะตายอยู่แล้ว”

เดี๋ยวถ้าพี่หานฮุ่ยอาบน้ำออกมาแล้ว ก็จะไม่สามารถขับไล่ผู้หญิงคนนี้ไปได้อีก เธอไม่อาจเก็บหนามยอกอกนี้ไว้ได้

พ่อบ้านเข้ามาผลักจ้าวซีซีหนึ่งที “ได้ยินไหม รีบไสหัวไปสิ!”

จ้าวซีซีเดินไปยังประตูใหญ่ของคฤหาสน์เพียงลำพัง เวลาเพียงสั้นๆ กลับยาวนานราวกับผ่านมาหนึ่งศตวรรษ

พ่อบ้านกระชากถุงฟางไปจากมือของเธอ เทข้าวของทั้งหมดลงพื้น คล้ายว่ากำลังค้นหาบางอย่างอยู่

จ้าวซีซีนิ่งงัน “ครอบครัวของหนูเหรอคะ?”

เธอรู้นานแล้วว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แต่เธอไม่เคยคิดเรื่องตามหาครอบครัวตัวเองมาก่อน ในเมื่อพ่อกับแม่ไม่ต้องการตน เธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปหา

“ซีซี อย่าร้องไห้ไปเลย รีบกลับบ้านเถอะ เราไม่ต้องไปสนใจพวกคนรวยอะไรนั่นหรอก! หรือไม่ก็ให้พี่ชายของเธอมา...”

จ้าวซีซียังไม่ทันได้พูดอะไร มือถือก็ดับเพราะแบตหมด

ในใจเธอสับสนไปหมด ตามหาครอบครัวเจอแล้วจริงเหรอ?

“จ้าวซีซี นี่คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย?”

เวลานี้ฮั่วหานฮุ่ยในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำตัวโคร่งเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่ หวังดีและอยากให้เธออยู่ต่อเพื่อทำใจสักสองสามวัน แต่ผลสุดท้าย เพียงช่วงเวลาที่เขาใช้อาบน้ำ เธอก็เก็บข้าวของไปเสียแล้ว