BAD FIANCE พันธะรักคู่หมั้นใจร้าย นิยาย บท 2

BAD FIANCE #2

แกร๊ก!

ลันตาเปิดเข้าไปในห้องพลางกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างเหนื่อยล้า

“ผ่านไปอีกวันแล้วนะ” หญิงสาวพูดขึ้นพลางยกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะเดินนำกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลีย

-วันต่อมา-

ครืดดด ครืดดด

“อื้อออ” ลันตาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียง

ติ๊ด

“ว่าไง”

(ยังไม่ตื่นหรอ) เสียงปลายสายถามขึ้น

“โทรมาแต่เช้ามีอะไรรึเปล่า”

(ตื่นมาดูนาฬิกาซะยัยลัน นี่มันจะเที่ยงละย่ะ)

“อ่าวหรอ” ลันตาพูดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง

(ออกไปกินข้าวกันมั้ย)

“อื้ม ได้ ที่ไหนอะ”

(ไปอาบน้ำแล้วเจอกันที่สแควร์มอลล์ละกัน)

“อื้มม ได้ ๆ จะไปซื้อของเหมือนกัน”

(ให้ไปรับรึเปล่า)

“ไม่อะ เดี๋ยวขับรถไป” ลันตาพูดก่อนจะวางสายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

@ Square-mall

“รอนานมั้ยแก” ลันตานั่งลงก่อนหันไปถามเอวาที่นั่งเปิดเมนูอยู่ก่อนหน้านี้

“ไม่อะ เพิ่งมาถึงสักพักเอง” เอวาพูดกับเพื่อนก่อนจะยื่นเมนูไปให้ “อยากกินอะไร”

ลันตารับเมนูมาเปิดดู ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับเด็กเสิร์ฟ

“ได้ดูงานไว้บ้างรึยัง” เอวาถามขึ้น

“มีเรียกไปสัมภาษณ์แล้วนะ เหมือนจะเป็นพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่ม”

“ห้ะ! สัมภาษณ์งานตอนหนึ่งทุ่มเนี่ยนะ” เอวาถามขึ้นอย่างตกใจ

“อื้ม”

“นี่ลัน แกไม่สงสัยบ้างหรอ ทำไมต้องไปสัมภาษณ์ตอนกลางคืน ไม่กลัวบ้างรึไง” เอวาถามขึ้นอย่างหงุดหงิด

“เอวา แต่ละบริษัทการทำงานอาจจะต่างกันก็ได้ อย่าไปคิดมากเลย” ลันตาหันไปพูดกับเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี “อีกอย่างค่าตอบแทนที่นี่ก็ดีด้วยนะ”

“แกร้อนเงินหรอยัยลัน” เอวาพูดประชดใส่เพื่อนอย่างเป็นห่วง “ดูแลตัวเองดี ๆ ละกัน ถ้าอยากให้ไปเป็นเพื่อนก็บอก”

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ลันตาพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะตักอาหารตรงหน้าให้เพื่อนรักอย่างเอาใจ “อะ ๆ กินซะ จะได้ไม่งอแง”

เอวาถอนหายใจพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของลันตา

-1 ชั่วโมงต่อมา-

“ลัน ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ แกเดินเล่นแถว ๆ นี้ไปก่อนละกันนะ”

“อื้ม” ลันตาพยักหน้าก่อนจะเดินดูของไปเรื่อย ๆ

พลั่ก!

“ว้ายย!” ลันตาร้องขึ้นอย่างตกใจที่เดินไปชนกับชายหนุ่มจนหงายหลัง ดีที่ชายหนุ่มคนนั้นประคองหลังเธอไว้ได้ทัน

“ลัน...”

“พะ...พี่แทน...เอ่อ ขอโทษนะคะ เจ็บรึเปล่า” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเกร็ง ๆ

แทนมองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างสงสัย ก่อนจะตอบกลับไป “พี่ไม่เจ็บ เราล่ะเจ็บรึเปล่า โทษที พี่คุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อย”

“ไม่เจ็บค่ะ” ลันตายิ้มให้ชายหนุ่ม “สบายดีนะคะ”

“สบายดี” แทนตอบพลางมองหน้าหญิงสาวยิ้ม ๆ “หายไปไหนมาตั้งนาน”

“ลันย้ายไปเรียนที่ฟินแลนด์มาค่ะ อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวด้วย” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสดใส

“ย้ายไปตอนปีสามเนี่ยนะ” แทนเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เพราะเรื่องนั้นใช่มั้ย”

“...” หญิงสาวเงียบพลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้แทน

ครืดดด ครืดดด

“แป๊บนึงนะ” แทนเงยหน้าขึ้นไปบอกหญิงสาวก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามา

ติ๊ด!

(อยู่ไหน)

“ชั้นสามกูเดินมาเอาของที่รถ”

(รอตรงนั้น)

“เออ เห้ย ๆ ไอ้เดรค ฝากซื้อกาแฟให้กูหน่อย”

(กูเดินขึ้นมาแล้ว)

“อ่าวหรอ เออ ๆ กูรออยู่”

ติ๊ด!

ลันตาชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของคนในสาย ก่อนจะหันไปบอกแทนอย่างรวดเร็ว “ลันขอตัวก่อนนะคะ พอดีลันนัดเพื่อนไว้ ไว้เจอกันนะคะ”

“ไม่อยู่คุยกันก่อนหรอ”

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่แทน พอดีเพื่อนลันมีธุระด่วน”

“อื้ม ไว้เจอกัน” แทนพยักหน้ารับก่อนจะมองตามลันตาที่รีบเดินออกไป “หึ หลบหน้าไอ้เดรคสินะ”

“ใครอะ” เอวาถามลันตาที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หน้าคุ้น ๆ”

“ไปก่อน ค่อยคุยบนรถ” ลันตาพูดก่อนจะจูงมือเพื่อนออกมาจากตรงนั้นทันที

-อีกด้าน-

[Lanta’s part]

“คงไม่เจอหรอก คนเยอะขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองไปที่ทางเข้าผับด้วยใจเต้นแรง ใช่แล้ว...ผับนี้คือผับของเขา คนที่ฉันพยายามหนีมาตลอด

“มาพบคุณอรอินทร์ค่ะ” ฉันเดินไปบอกพนักงานที่เฝ้าทางเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพี

“เชิญวีไอพีสองครับ”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องวีไอพีสองทันที

ก๊อก ๆ

แกร๊ก!

ฉันชะงักไปกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักคนในห้องขึ้นอย่างคุ้นเคย “สวัสดีค่ะพี่วิน พี่แทน”

“ลัน?” พี่วินทักฉันอย่างงง ๆ “อย่าบอกนะว่าเราคือคนที่มาสมัครเป็นล่ามให้พี่อะ”

“ใช่ค่ะ ลันเอง” ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับทั้งสองคน

“งั้นไม่ต้องสัมภาษณ์แล้ว...พี่รับเลย” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ฉัน “หายไปไหนมาตั้งนาน”

“ไปอยู่กับคุณพ่อมาค่ะ”

“มานั่งนี่สิ” พี่แทนกวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งข้าง ๆ

“ก็เลยขาดการติดต่อพวกพี่ไปเลยว่างั้น” พี่วินพูดด้วยท่าทางนิ่ง ๆ

“ขอโทษค่ะ”

“เราก็เหมือนน้องสาวพวกพี่ ใช่ว่าเลิกกับไอ้เดรคแล้วจะต้องตัดขาดกับพวกพี่สักหน่อย” พี่แทนพูดพลางยื่นมือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่หายไปโดยไม่ได้บอก” ฉันยิ้มให้กับพวกพี่ทั้งสอง “แต่ว่าสัมภาษณ์ลันบ้างดีมั้ยคะ ไม่รู้ว่าจะตรงกับที่พี่ต้องการมั้ย”

“พวกพี่รู้อยู่แล้วว่าลันเก่งภาษาแค่ไหน ไม่ต้องหรอก”

“อื้ม สั่งอะไรมากินดีกว่า” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาเปิด

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลันไปเลยดีกว่า” ฉันพูดกับพี่ ๆ อย่างเกรงใจ

“ไม่ต้องกลัว ยังไงก็ต้องเจอมันอยู่ดี” พี่แทนพูดขึ้นก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ

ฉันหลบสายตาพี่แทนที่มองมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงเบา ๆ “ลันรู้...แต่มันยังไม่พร้อมหนิคะ”

“หึ จะไปกลัวอะไรมัน” พี่วินพูดขึ้น “นี่ลัน พี่มีลูกแล้วนะ” พี่วินพูดอย่างอารมณ์ดีพลางยื่นรูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในโทรศัพท์มาให้ฉันดู

“น่ารักมากเลยอะพี่วิน หน้าเหมือนพี่เลย”

“แน่นอน ก็พี่หล่อ” พี่วินพูดพลางยักคิ้วอย่างกวน ๆ ทำให้ฉันหลุดขำออกมาทันที “โอเคค่ะ หล่อค่ะหล่อ”

แกร๊ก!

ฉันหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเจอกับสายตานิ่งขรึมที่มองตรงมาที่ฉัน ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ตีกันเต็มไปหมด

เขาที่เป็น...รักแรกของฉัน

เขาที่เป็น...ทั้งชีวิตของฉัน

เขาที่ทำให้ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ถึงสองปี...

“สวัสดีค่ะ...พี่เดรค”