BAD FIANCE พันธะรักคู่หมั้นใจร้าย นิยาย บท 4

BAD FIANCE #4

-โกดังท่าเรือ-

“มันมากันยัง” แทนก้าวลงจากรถก่อนจะเอ่ยถามอัศวินที่ยืนสูบบุหรี่พิงเสาอยู่

“ยัง” อัศวินตอบก่อนจะยกข้อมือมาดูนาฬิกา “อีกสิบห้านาที”

“อือ” แทนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเห็นลันตาที่ดูเกร็ง ๆ กับลูกน้องที่ยืนเต็มไปหมด “ลัน มานี่มา” แทนหันไปเรียกหญิงสาว

“ค่ะ” ลันตาเดินไปยืนข้างแทนก่อนจะมองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

“ไม่ต้องกลัว ลูกน้องพี่เอง” อัศวินเอ่ยบอกหญิงสาว

“ค่ะ” ลันตายิ้มให้อัศวินเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตากับเดรคที่มองมาที่เธอพอดี ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาแทน

“มากันแล้วครับนาย” ธรรณ์เดินเข้ามาบอกอัศวินพลางเหลือบตามองลันตาเล็กน้อย

“เออ” อัศวินทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะเดินเข้าไปในโกดังทันที

“สวัสดีครับคุณทินกร” แทนเอ่ยทักคนตรงหน้าหลังจากเดินเข้ามาในโกดังที่มีคู่ค้ากำลังยืนดูสินค้าอยู่

“ครับ” ทินกรพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังแทนด้วยแววตาสนใจ “ผมเพิ่งสังเกตว่ามีสาวสวยมาประชุมกับเราวันนี้ด้วย”

“นี่ลันตา จะมาช่วยเป็นล่ามให้เรา” อัศวินเอ่ยขึ้น “ลัน นี่คุณทินกร หนึ่งในหุ้นส่วนของพี่”

“สวัสดีค่ะคุณทินกร” ลันตายกมือไหว้คนตรงหน้า

“สวัสดีครับ ไม่ต้องไหว้ก็ได้” ทินกรเดินไปจับมือของหญิงสาวลงเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนที่จ้องมาที่เขาอย่างไม่พอใจ “คนนี้น้องสาวคุณเดรครึเปล่าครับ” ทินกรหันไปถามกวน ๆ เมื่อเห็นเดรคจ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าดุดัน

“หึ” แทนหันไปมองหน้าเดรคอย่างสะใจ “ใช่ครับ น้องสาวไอ้เดรคมัน ระวังหน่อยละกันนะครับ พี่ชายเค้าหวง”

“ผมนี่น่าจะทำบุญมาน้อย เจอผู้หญิงถูกใจทีไรมีพี่ชายทุกที” ทินกรพูดขึ้นขำ ๆ ก่อนจะเดินนำไปหาลูกค้าที่ยืนดูสินค้าอยู่ การเจรจานั้นดำเนินไปเรื่อย ๆ จากการตกลงผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย

-ผ่านไปสักพัก-

“เก่งเหมือนกันนะเรา” อัศวินหันไปชมลันตาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“คุณลันตาพูดภาษาเยอรมันได้ด้วยใช่มั้ยครับ” ทินกรเอ่ยถามขึ้น

“ค่ะ” ลันตาตอบก่อนยิ้มให้ชายหนุ่ม “คุณทินกรสนใจภาษาเยอรมันหรอคะ”

“ครับ งั้นผมขอระ...”//“กลับกันได้ยัง” เสียงของเดรคพูดขัดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณทินกร” แทนหันไปเอ่ยกับทินกรยิ้ม ๆ

“ครับ” ทินกรพยักหน้าตอบ “ไว้เจอกันนะครับคุณลันตา”

ลันตายิ้มให้ทินกรเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่รถทันที

“ไปส่งคุณลันด้วย” แทนหันไปบอกคนขับรถ “ฝากลันด้วย กูมีธุระด่วน”

“เอ่อ ให้ลันติดรถไปกับพี่แทน...ได้มั้ยคะ” ลันตาหันไปกระซิบเบา ๆ กับแทน

“หึ ไปกับไอ้เดรคเนี่ยแหละ” แทนพูดขึ้นขำ ๆ ก่อนจะเลื่อนประตูปิดทันที

“เมื่อไหร่จะไปให้พ้นหน้าฉันสักที” เดรคเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“แล้วเมื่อไหร่พี่จะฟังลันสักที”

“เหอะ ให้ฉันโง่ฟังเธอสร้างเรื่องน่ะหรอ” เดรคปรายตามองหญิงสาวพลางยิ้มเยาะ

“พี่เดรค! ทำไมพี่ไม่คิดจะฟังอะไรลันเลย”

“แค่ภาพที่ฉันเห็นเธอกับไอ้ชั่วนั่น...มันก็ชัดเจนอยู่แล้วไง!” เดรคตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ลันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่วะ...”//“ไม่รู้งั้นหรอ! ห้ะ! เธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้วบอกไม่รู้งั้นหรอ!” เดรคหันไปตะคอกหญิงสาวอย่างโมโห

“ลันไม่ได้มีอะไรกับเค้า!”

“พอสักที! หุบปาก!”

“พี่เดรคนั่นแหละฟังลันสักที!” ลันตาตะคอกชายหนุ่มกลับอย่างโมโห

“อย่ามาอวดดีกับฉันนะ ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว!” เดรคหันไปชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห

“พี่มันบ้า! ดีแล้วที่เราเลิกกัน ฮึก” ลันตาตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ลันตา!” เดรคหันไปกระชากหญิงสาวเข้ามาใกล้ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากบางด้วยอารมณ์เดือดพล่าน

“อื้ออ...อ่อยย (ปล่อย)”

พลั่ก!

“น่าเอาฉิบหาย ฮ่า ๆ” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้นก่อนมองลันตาด้วยแววตาลามก “พี่ปล่อยน้องไปแน่ แต่ขอสักทีสองทีละกัน ฮ่า ๆๆ”

“ปล่อย! ช่วยด้วย! กรี๊ดดดด อ๊ะ!..” ลันตาทรุดลงกับพื้นทันทีเมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้าต่อยเข้าที่ท้องอย่างจัง

“เห้ย อย่ารุนแรงดิวะ เดี๋ยวของเสียหาย”

“ก็แม่งแหกปาก เดี๋ยวพ่อมึงก็มาพอดีหรอก!”

“ขอร้อง ยะ...อย่าทำอะไรฉะ...ฉันเลยนะ” ลันตาพูดอย่างอ่อนแรงพลางกระเถิบตัวหนีจากชายหนุ่มตรงหน้า

“ลากมันเข้าไปพงหญ้าตรงนั้น”

“ไม่ ฮื้อออ” หญิงสาวพยายามต้านทานสุดแรงแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล “อย่า อึก ยะ...อย่าเข้ามา ฮื้ออ”

ปริ๊นนนน! ปริ๊นนนนน!

“ใครวะ! “ชายหนุ่มที่กำลังจะลากลันตาเข้าไปข้างทางอุทานขึ้นอย่างหัวเสีย ก่อนที่เพื่อนของเขาทั้งหมดจะพากันมองไปที่รถคันนั้น

“ลัน!”

“พะ...พี่แทน ฮื้ออ ชะ...ช่วยลันด้วย” ลันตามองไปที่ชายหนุ่มอย่างดีใจ

“ปล่อยน้องกู!” แทนหันไปตะคอกชายหนุ่มที่คร่อมลันตาไว้ด้วยอารมณ์เดือดพล่าน “จัดการพวกมันให้หมดทุกตัว!” แทนหันไปสั่งลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปหาลันตาทันที “ลันไหวมั้ย”

“ฮื้ออ พี่แทน ลันกลัว ฮึก” ลันตากอดชายหนุ่มไว้แน่น

“ไม่เป็นไร ๆ เดินไหวมั้ย” แทนก้มลงไปถามหญิงสาว

“ไม่ไหวค่ะ อึก พะ...พวกมันต่อยท้องลัน ฮื้ออ”

“พวกระยำ!” แทนพูดขึ้นอย่างโกรธแค้น ก่อนที่จะอุ้มลันตาไปที่รถทันที “ไหวมั้ย เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล”

“ลันอยาก ฮึก กลับคอนโด” ลันตาหันไปพูดกับแทนที่มองหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง

“อื้ม” แทนพยักหน้า

“พะ...พี่แทน อึก รู้ได้ยังไงว่าลันอยู่ตรงนี้”

“ไอ้เดรคโทรมาบอกพี่” แทนตอบเสียงนิ่ง

“ฮึก ฮื้ออ” ลันตาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่างแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาด้วยแววตาเจ็บปวด