BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 10

EP 09

.

.

.

แสงสว่างจากม่านนอกระเบียงสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบร่างกายบอบชํ้าที่นอนซมอยู่บนเตียง เปลือกตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้นสมองมันหนักอึ้งไปหมด เธอพาร่างกายตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว ก็พบโพสอิสเขียนข้อความเอาไว้

'พี่ซื้อยาคุมพร้อมกับยาแก้ปวดมาให้กินข้าวแล้วก็นอนพักนะครับ เดี๋ยวเรียนเสร็จพี่รีบกลับไปหา'

"น่ารักที่สุดเลย"

หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาบางๆแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะอาหาร เธอจัดการอุ่นข้าวต้มในหม้อแล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะจัดการข้าวต้มกุ้งจนหมดชามแล้วตามด้วยยาที่พชรสั่ง ไม่นานร่างเล็กก็หมุนตัวเดินกลับไปในโซนห้องนอนแล้วหยิบหมอนขึ้นมากกกอดเอาไว้ด้วยความเบื่อหน่าย

"หน้าเบื่อจัง" คนตัวเล็กยู่ปากแล้วลุกขึ้นจากเตียงทดลองร่างกายตัวเองด้วยการเดินไปอาบนํ้า เมื่อพบว่าเดินได้ปกติกว่าเมื่อวานเป็นไหนๆเธอก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของพชรแต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับชุดยูนิฟอร์มของเอ็มเอ็มยูของผู้หญิง ในสมองจึงคิดอะไรดีๆออก มือเล็กยื่นไปหยิบมันมาแล้วเดินมายังหน้ากระจกเพื่อเปลี่ยนชุดไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เธอหมุนตัวรอบกระจกพร้อมกับผุดรอยยิ้มขึ้นมา..

"ขอไปสนุกในโลกมหาลัยซักวันก็แล้วกัน~" พึมพำกับตัวเองเสร็จ เธอก็หย่อนตัวนั่งลงแล้วหยิบเครื่องสำอางมาแต่งหน้าบางๆ พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็คว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมกับล็อคประตูเป็นที่เรียบร้อย

@Mick Mission University ( MMU )

"ขอบคุณนะคะ" เชอร์รีนคลี่ยิ้มให้คุณลุงขับแท็กซี่แล้วเดินเข้ามาในมหาลัยสุดหรูในย่านเมืองหลวง เพียงแค่ด้านหน้าก็ถูกออกแบบมาเป็นอย่างดีตึกในมหาลัยเรียบหรูดูเเพงราวกับมหาลัยของต่างประเทศทำให้ทุกคนที่เข้ามาเรียนอยากจะเจอหน้าผู้ก่อตั้งที่แห่งนี้...

เธอเดินเข้ามาเรื่อยๆพลางกวาดสายตามองหาตึกบริหาร ที่พชรเรียนอยู่ แล้วตัวเธอก็ชาวาบเมื่อหลงเดินเข้ามาในเขตที่มีแต่ผู้ชายท่าทางเถื่อนๆเต็มไปหมด ทุกสายตาล้วนมองมาที่เธอแววตาเปล่งประกายวิบวับ

"คณะเราแม่งไม่มีผู้หญิงไม่ใช่หรอว่ะ...แล้วนี้ใครโผล่เข้ามาในสถาปัต?"

"ใครกูก็ไม่รู้....รู้แค่ว่าสวยชิบหาย"

"หรือว่าเด็กไหม่คณะอื่นหลงเข้ามา"

"กูรู้แค่ว่าอยากต้อนรับเด็กไหม่ชิบหายเลยว่ะ"

เสียงซุบซิบของชายหนุ่มสามสี่คนตัวลํ้าสูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากเธอนักแว่วเข้ามาในโซนประสาท เชอร์รีนกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบากเธอหวาดสายตามองแถวๆนี้ก็ไร้ซึ่งผู้คน เพราะเวลานี้ทุกคนต่างเข้าเรียนกันหมด ทำให้สัญชาติญาณบอกให้เธอรีบก้าวเดินหนี...

หมับ !

"ปล่อยนะ!" แต่ไม่ทันใด ข้อมือที่มีรอยชํ้าจากเชือกอยู่ก็ถูกคว้าหมับเข้าอย่างแรง จนร่างเธอเซไปกระทบอกแกร่งของหนึ่งในผู้ชายพวกนั้น เชอร์รีนพยายามดิ้นต่อต้านต่อก็กลับสู้แรงผู้ชายที่ลากร่างเธอมายังหลังตึกสถาปัตไม่ได้..

"พี่ปล่อยแน่...แต่ขอพวกพี่สนุกกับหนูก่อนนะจ้ะ"

"ไอ้พวกบ้า...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"เดี๋ยวจะได้คนบ้าเป็นผัวแล้วนี้ไง หึๆ"

"กูขอก่อน มึงค่อยเอาต่อ" หนึ่งในผู้ชายพวกนั้นพูดขึ้น

"ได้ไงกูเป็นคนลากมันมากูต้องได้ก่อนดิ" เชอร์รีนได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธบทสนทนาหื่นกรามของกลุ่มผู้ชายตรงหน้า หัวใจดังน้อยสั่นระริกหวาดกลัวว่าจะได้รับการกระทำรุนแรงแบบเมื่อคืนอีก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเอ่อคลอด้วยม่านนํ้า...

"เอาหน่า....เอาตอนไหนก็ได้อยู่ดี" คนที่เงียนมานานพูดขึ้นแล้วจับแขนเพื่อนอีกคนเดินถอยห่างออกมาเปิดทางให้อีกคนเป็นคนเริ่ม

แควก !

"อย่านะ....ฮึก...ช่วยดะ...อื้อ!!" ไม่ทันที่เธอจะได้ร้องขอความช่วยเหลือก็ถูกมือใหญ่ปิดปากเอาไว้จนเสียงกลืนหายลงไปในลำคอ เชอร์รีนหลับตาแน่นเสื้อนักศึกษาถูกฉีกขาดปรากฏบราเชียราสีเนื้อโผล่พ้นออกมา เรียวแขนถูกกดเอาไว้กับผนังตึกเอาไว้แน่น...

"แหกปากร้องไปก็ไม่มีประโยช์น...ไม่มีใครหน้าไหนมายุ่งเรื่องของเราหรอกคนสวย"

ปึก !

"อ๊ากกกก...!!"

"กูนี้ไงยุ่ง" มีดเล่มเล็กลอยปักมือหนาอย่างแม่นยำ จนเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ร่างของผู้ชายคนนั้นถอยออกมากระทันหันพร้อมกับเพื่อนที่วิ่งเข้ามาหวังจะทำร้ายแต่พอเห็นว่าเป็นใครร่างกายก็หยุดอยู่ตรงนั้นอย่างอัตโนมัติ

หมับ !

"ไหนมึงบอกมาดิ มึงกำลังจะทำอะไรยัยนี้?" แทนไทเดินไปหยิบมีดมาแล้วคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของผู้ชายคนนั้น ชายหนุ่มเช็ดคราบเลือดกับชายเสื้อของคนตรงหน้าที่เปื้อนออกแล้วใส่ปลอกเหน็บไว้เอว พร้อมกับเลิกคิ้วถาม

"....อึก...มาช่วยกูดิว่ะ!!" ท่าทางหวาดกลัวของคนอื่นที่เหลือแสดงออกถึงคำตอบชัดเจน สามหนุ่มไม่มีใครเข้ามาช่วยต่างพากันวิ่งเผ่นหนี แทนไทจึงหันมาคาดคั่นคำตอบต่อ "กูจะทำอะไรแล้วมึงมายุ้งอะไรด้วย"

"แล้วมึงคิดว่าเหตุผลอะไรกูถึงกล้าเข้ามายุ่ง?"

ผลั๊วะ ! ผลั๊วะ ! ชายหนุ่มสวนหมัดเข้าที่ใบหน้าจนเลือดไหลกลบมุมปาก คนที่ถูกทำร้ายไม่มีแม้แต่แรงจะสู้เลือดบนหลังมือไหลออกเป็นทางยาวสยดสยอง เชอร์รีนได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยเอาการสั่นเทา เรียวแขนยกขึ้นกอดหน้าอกตัวเองเอาไว้

"กูให้โอกาสมึงหนี แล้วอย่ายุ่งกับยัยนี้อีก" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น คนที่โดนทำร้ายก็พยุงร่างกายเจ็บปวดของตัวเองหนีด้วยความทุลักทุเล แล้วหลังตึกจึงเหลือเพียงเชอร์รีนที่กำลังจะพาตัวเองเดินหนีแทนไท...

"รู้แบบนี้หน้าจะปล่อยให้โดนข่มขืน" ร่างเล็กหยุดชะงักเธอหันไปมองแทนไทที่ยืนทำสีหน้าเรียบนิ่งอยู่ไม่ไกล

"จริงๆแล้วนายก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพวกนั้นหรอก อย่าทำเหมือนตัวเองดีเกินกว่าพวกมันเลย"

"ปากดีแบบนี้ไม่น่าช่วย"

"ต้องการอะไรอีก คำขอบคุณ?"

"...."

"ถ้างั้นฉันขอบคุณนะ ที่นายฝืนมาช่วยทั้งๆที่ฉันไม่ได้ขอ"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นทำแบบเมื่อคืนดีไหม?"

"พูดจาบ้าๆ"

พรึบ ! เชอร์รีนตอบปัดๆแล้วรีบก้าวเดินหนีอีกครั้ง แต่เสื้อเจ็คเก็ตตัวโตก็ถูกโยนคลุมหัว เธอจึงจับมันมาดูด้วยสีหน้างุนงง เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อยูนิฟอร์มของสถาปัตที่มีชื่อเจ้าของปักไว้อยู่

"อะไรของนาย?" เธอเลิกคิ้วถาม..

"ถ้าไม่อยากโดนพวกห่านั้นจับมาข่มขืนอีกก็ใส่ซะ หรือจริงๆแล้วอยากอ่อยผู้ชายก็เชิญตามสบาย"

"นี้..."

ไม่ทันที่เธอจะได้พ่นคำด่าใส่ ร่างหนาก็เดินชนไหล่เธอออกมาแบบไม่สะทกสะท้าน ที่ชายหนุ่มมาช่วยเชอร์รีนไว้ทัน ไม่ใช่ความตั้งใจอะไรทั้งนั้น เขาแค่กำลังสูบบุหรี่อยู่มุมไกล้ๆไม่คิดว่าจะมีคนโดนลากมาข่มขืน ตอนแรกกะจะไม่ยุ้ง แต่เขาแค่ไม่ต้องการให้ใครมาใช้ที่ตรงนั้นซํ้ารอยตัวเองก็เท่านั้นเอง

.

.

.

21.00 AM.

-เชอร์รีน-

"กูนี้ไงยุรง"

"ไหนมึงบอกมาดิ มึงกำลังจะทำอะไรยัยนี้?"

"แล้วมึงคิดว่าเหตุผลอะไรกูถึงกล้าเข้ามายุ่ง?"