BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 9

EP 08

"พูดบ้าอะไรของนาย.." นํ้าเสียงแผ่วเบาถามออกไป หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวรู้ถึงชีวิตที่จะไม่สงบสุขกำลังจะเกิดขึ้น

"ฉันคิดว่าเธอได้ยินทุกอย่างชัดแล้ว"

"นะ...นายได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ควรจะปล่อยฉันไปไม่ใช่หรอ"

"เพราะงั้นฉันถึงบอกว่าเธอพลาดไง" เชอร์รีนพลาดที่ทำให้เขาติดใจเซ็กส์จากเธอ จนปล่อยไปไม่ได้ ชายหนุ่มเพียงเอาข้ออ้างเรื่องนี้มาผูกมัดเธอไว้เพื่อตักตวงความสุขจากเรือนร่างเธอยามคิดถึงใครบางคนก็เท่านั้นแหละ ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเขาไปมากกว่านั้น

"นายมันไม่รักษาคำพูด"

"แล้วคิดหรอ ว่าถ้าได้แล้วฉันจะไว้ชีวิตเธอจริงๆ มันก็แค่กับดักเท่านั้นแหละ เพราะยังไงจะได้หรือไม่ได้ฉันก็จะฆ่าเธออยู่แล้ว เธอควรดีใจนะเชอร์รีนที่ฉันติดใจเรือนร่างของเธอ จะได้มีโอกาสใช้ชีวิตต่อไง" ชายหนุ่มพูดจบก็ย่อตัวคว้าเสื้อผ้าของเธอมาแล้วโยนใส่หน้าเชอร์รีน แล้วยื่นมือไปตบแก้มเนียนเบาๆ "แต่นานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน.."

"...."

"ตอนนี้เธอควรใส่เสื้อผ้า...แล้วออกไปจากห้องฉัน"

"นายมันไม่ใช่คน" พ่นคำด่าใส่แทนไทเสร็จเรียวแขนก็หยิบชุดขาดลิ่วขึ้นมาสวมลวกๆ ตอนแรกจะขอนอนค้างที่นี้แล้วพรุ่งนี้จะรีบกลับ แต่ลืมไปว่าผู้ชายคนนี้มันไม่มีหัวใจ เธอเลยเลือกที่จะฝืนตัวเองกลับห้องไปให้ได้...พอสวมเสื้อผ้าเสร็จร่างกายมันก็เซล้มพับอีกรอบ..

"อ๊ะ!?"

"น่ารำคาน"

หมับ ! ชายหนุ่มพ้นคำด่าทอใส่หน้าเธอเสร็จก็ตวัดอุ้มร่างเล็กพาดบ่าขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้อง ก่อนจะทิ้งตัวเธอลงหน้าประตูห้องอย่างไร้เยื่อใย

ปั้ง !

"ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างนายด้วย..." เชอร์รีนตัดพ้อออกมากับตัวเอง มือเรียวที่มีรอยแผลจากเชือกลูบเรียวขาตัวเองเบาๆแล้วพยุงร่างกายลุกขึ้นแม้จะเจ็บมากเพียงใด เธอก็ต้องฝืนพาตัวเองกลับ...

X-box คอนโด...

-เชอร์รีน-

ครืด ! ฉันเสียบคีการ์ดสำรองแล้วค่อยๆผลักประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะพบเข้ากับร่างของพี่พาร์ทที่นั้งทำงานอยู่บนโต๊ะท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟสีส้มเหลือง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะหันมามองเมื่อรู้สึกถึงการมาของใครบางคน ฉันจึงรีบยกมือขึ้นเช็ดคราบนํ้าตาออก ตลอดเวลาการนั้งแท็กซี่กลับคอนโดฉันนั้งร้องให้ตลอดทาง ไม่รู้สิมันรู้สึกเสียใจที่ต้องเสียสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนเก็บไว้ให้พ่อของลูกถูกพรากไปแบบไม่เต็มใจ...กับผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันได้แค่สองครั้ง...

"ทำไมกลับดึกแบบนี้...ไปไหนมา?" พี่พาร์ทยิงคำถามใส่พร้อมกับหรี่ตามองร่างฉัน

"รีน...ไปหาสมัครงานมาค่ะ...รีนได้งานแล้วด้วยนะ" ฉันตอบกลบเกลื่อนไป พร้อมกับหลบสายตาคู่นั้น

"ทำงานอะไรทำไมไม่บอกพี่ก่อน...พี่จะได้ช่วยหาให้"

"ก็รีนไม่อยากรบกวนพี่นี่นา...รีนขอตัวไปอาบนํ้าก่อนนะคะง่วงแล้ว" ฉันรีบตัดบทแล้วเดินผ่านร่างหนาด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่สายตาจ้องจับผิดจะมองเห็นรอยที่คอฉันผ่านความมืดซะก่อน ทำให้หัวใจฉันมันกระตุกวูบ

"เดี๋ยวรีน...ไปโดนอะไรมาทำไมเดินแปลกๆ"

"รีนก็เดินปกตินิคะ" ถึงจะปฏิเสธไปแบบนั้นแต่ร่างกายฉันมันก็สั่นระริกจนมันหน้าสงสัย

"ไม่ใช่...แบบนี้มันไม่ปกติแล้วนะรีน"

พี่พาร์ทรีบเดินไปเปิดไฟในห้องทันที ฉันเลยต้องรีบยกมือขึ้นปิดรอยเอาไว้พร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนไปให้ ในใจมันวาบหวิวขึ้นมาแปลกๆฉันเคยปิดบังอะไรพี่พาร์ทได้ซะที่ไหนกันละ ยิ่งเป็นคนปิดบังอะไรไม่มิดอยู่ด้วย "พี่พาร์ทอย่าค่ะ...รีนไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ"

"รอยดูด?" คิ้วหนาขมวดพันกันยุ้ง พร้อมกับยื่นมือมาจับที่ต้นคอ ไล่ลงมาถึงข้อมือที่มีรอยแผลจากการเสียดสีจากเชือก "มือไปโดนอะไร"

"...."

"ใครทำอะไรรีน...เล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้"

"คือ.." ฉันอํ้าอึ้งไม่กล้าตอบออกไป

"พี่บอกแล้วใช่ไหมจะไปไหนให้บอกพี่ก่อนแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้นรีน...ทำไมเป็นแบบนี้ มันเป็นใคร..." พี่พาร์ทรัวคำถามใส่ไม่ยั้ง อารมณ์เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน...

หมับ ! ฉันไม่รู้จะพูดยังไงออกไป เลยโผล่กอดคนตัวโตแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งด้วยท่าทีสำนึกผิด ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อกลัวว่าพี่พาร์ทจะไม่เอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวเหมือนเดิม แล้วถ้าพี่พาร์ทผิดหวังในตัวฉันมากๆเขาคงปล่อยฉันทิ้งให้ตัวคนเดียว ยิ่งคิดในใจมันก็รู้สึกโดดเดี่ยว...เพราะในชีวิตนี้ฉันเหลือแค่พี่ชายที่แสนดีคนนี้คนเดียว...

"รีนขอโทษ...รีนไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้..." ฉันไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้นตั้งแต่แรกด้วยซํ้า ถ้าฉันไม่เจอเขาอะไรมันคงดีกว่านี้ ชีวิตฉันมันคงราบรื่นกว่าที่เป็นอยู่...คงไม่ต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบที่ผ่านมา...