BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 12

EP 11

พอได้ยินคำพรํ่าเพ้อจากชายหนุ่มตรงหน้า ร่างเล็กก็ดันตัวลุกขึ้นจากร่างหนา เชอร์รีนมองใบหน้าไร้สติด้วยความรู้สึกสับสน เธออยากจะปล่อยให้แทนไทนอนซมคนเดียวในห้อง แต่อีกใจก็อยากอยู่ดูแลต่อ ทวาคำพูดของเขากลับทำให้เธอรู้สึกหน่วงๆขึ้นมาแปลกๆ ก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะปิดลงแล้วรวบรวมสมาธิ

"เอาหน่าเชอร์รีน ทำไมต้องรู้สึกแย่ด้วย นายนี้จะรักใครก็เรื่องของเขาสิ แค่ช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์ก็พอ"

"ลูกพีช..."

"....."

"อยู่ไหน.."

จัดการกับตัวเองเสร็จ คนไร้สติบนโซฟาก็เพ้อออกมาต่อ เธอจึงเดินไปนั้งข้างกายร่างหนา เรียวแขนโอบกอดศรีษะชายหนุ่มเข้ามาซุกหน้าอกนุ่มนิ่ม มือบางลูบเรือนผมสลวยเบาๆปลอบใจ ทั้งที่ตัวเองรู้สึกไม่ค่อยดี แต่เธอก็เลือกที่จะอยู่ดูแลแทนไทแบบไม่มีเหตุผล..

"ทำไม...อึก" นํ้าตาเม็ดโตไหลออกมาในตอนที่เปลือกตาเปียกชุ่มเปิดขึ้นแล้งช้อนมองคนที่กอดตัวเองเป็นใบหน้าของลูกพีชที่สอดแทรกเข้ามาแทน มือหนาค่อยๆยื่นมาโอบแก้มเธอ แววตาทอประกายโหยหา จนเชอร์รีนรู้สึกว่าชายหนุ่มรักลูกพีชมากขนาดไหน มือเรียวจึงกอบกุมมือหนาเอาไว้...

"ฉันจะเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นแค่วันนี้นะ...ต่อไปนี้ฉันจะพยายามไม่มาเจอนายอีก"

"....."

"ฉันกลัวมากรู้มั้ย ฉันกลัวว่าฉันจะรู้สึกกับนาย ฉันกลัวจะเป็นฉันเองที่กลืนนํ้าลายตัวเองทั้งที่ตอนแรกมันเกลียดนายแทบตาย..."

"....." แทนไทได้แต่เหม่อมองเธอพูดอย่างไม่เข้าใจ

"นายโครตเก่งเลย.." สิ้นเสียงพูดขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เชอร์รีนกลํ้ากลืน พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองร้องให้ออกมา ใบหน้าหวานเงยขึ้นพร้อมกับยกมือปาดดวงตาออก เธอจะอ่อนไหวเร็วขนาดนี้ไม่ได้...

"อึก...อ๊วก!" ไม่ทันที่เธอจะควบคุมตัวเองได้ แทนไทก็เผลออาเจียนออกมาเต็มคอเสื้อเธอ เชอร์รีนตกใจหยุดชะงักเธอยื่นมือไปตบแก้มชายหนุ่มเบาๆ

"นี้นาย...อย่าเป็นอะไรนะ"

สีหน้าฉายแววเป็นห่วงคนในอ้อมกอดอย่างชัดเจน เธอค่อยๆวางร่างหนานอนลงที่เดิม แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในครัวพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าชุบนํ้าหมาดๆเดินมาคุกเข่าลงบนพื้น แล้ววางอุปกรณ์เช็ดตัววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ในเวลาต่อมาก็หยิบผ้าสะอาดหมาดๆมาบิดนํ้าออกซับอาเจียนตามลำคอใหญ่โดยลืมสนใจตัวเองไปเลยว่าเธอเองก็เปื้อนคราบสกปรกนี้เหมือนกัน แต่ทวาหญิงสาวก็สนใจคนตรงหน้าก่อนตัวเอง...

"ลูกพีช..." มือที่กำลังเช็ดตามเนื้อตัวหยุดชะงัก มือหนาเอื้อมมาจับข้อมือเธอแล้วลูบเบาๆ เชอร์รีนจึงสะบัดออกแล้วเช็ดคราบอาเจียนตามเนื้อตัวจนหมด เธอขยับตัวไปถอดเสื้อผ้าบนร่างหนาออกทุกชิ้นแล้วเดินไปเปลี่ยนนํ้ากลับมาไหม่ เพื่อเช็ดให้บรรเทาอาการมึนเมา พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเธอก็หยิบชุดนอนมาสวมให้ชายหนุ่ม พร้อมกับถือวิสาสะหยิบเสื้อยืดในตู้มาหนึ่งตัวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า...

คนตัวเล็กหย่อนตัวนั้งลงบนพื้น เฝ้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับใหลไร้สติตั้งแต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นเวลามองเธอ จมูกคมสัน จนมาถึงริมฝีปากได้รูปเข้ากับใบหน้า เธอมองมันอยู่แบบนั้นจนพล็อยหลับไปในที่สุด...

06.00 AM.

"อื้อ..." เชอร์รีนครางออกมาด้วยอาการงัวเงีย เธอกวาดสายตามองรอบห้องยังคงเป็นปกติ แม้กระทั่งร่างหนาบนโซฟาที่กำลังหลับใหลอยู่ เห็นแบบนั้นมือเรียวจึงเอื้อมไปอังหน้าผากชายหนุ่มแล้วชักมือกลับ

"ดีนะไข้ไม่ขึ้น" เธอบ่นพึมพำออกมาแล้วเดินไปหยิบมือถือมาเช็ค

'20 สายไม่ได้รับ'

สายที่โทรเข้ามาจากพชร...

หญิงสาวจึงกดโทรกลับไม่นานปลายสายก็กดรับ

( อยู่ไหนรีน ทำไมเมื่อคืนไม่กลับห้อง แล้วนี้เป็นอะไรรึป้าว ไปนอนค้างที่ไหน แล้วโทรศัพท์ทำไมไม่รับ ) ไม่ทันที่เธอจะปริปากพูดอะไร พชรก็รัวคำถามใส่ จนเชอร์รีนต้องยกโทรศัพท์ขึ้น

"ใจเย็นๆสิคะ ทีละคำถาม รีนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"

( พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย )

"รู้ค่ะ เอาเป็นว่ารีนไม่ได้เป็นอะไร ปลอดภัยดีทุกอย่าง ตอนนี้รีนพักอยู่ไนท์คลับค่ะ พอดีทำงานจนถึงเช้าเลยค้างถึงเช้าเลยค้างที่นี้เลย ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"

( พี่บอกแล้วไงให้บอกพี่ก่อน )

"อย่าโกรธรีนเลยน้า"

( อย่าเป็นแบบนี้อีกนะรีน พี่นอนไม่หลับทั้งคืน )

"ค่าา...สัญญา"

( ถ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว งั้นก็แค่นี้ก่อน ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน ง่วงมากเลย )

"โอเคค่ะ บาย"