BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 33

EP 32

พูดจบริมฝีปากหยักก็ขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ เชอรีนที่ถูกบอกรักไปหมาดๆใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมากระทันหัน เธอยกมือดันอกแกร่งเบาๆ ไม่อยากใจอ่อนให้กับลมปากของคนตรงหน้า

"มันมีอะไรบ้าง ที่พี่แสดงออกว่ารักหนู" นํ้าเสียงตัดพ้อพูดออกมาแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

"ไม่พูดแบบนี้ได้ไหมรีน..."

"พอเถอะค่ะ หนูไม่อยากโดนหลอกอีกแล้ว" เธอพยายามจะลุกขึ้นเดินหนี แทนไทเลยจัดการขึ้นคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้

"ไม่เชื่อหรอว่าที่พูดออกมามันออกมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ"

"จะให้หนูเชื่อได้ยังไง ที่ผ่านมาทุกคำพูดของพี่มันไม่มีความจริงใจเลยซักนิด เอาแต่พูดทำร้ายความรู้สึกหนูอยู่ตลอด" เธอสบตากับแทนไทด้วยแววตาสั่นระริก ความรู้สึกมากมายมันยังวกวนอยู่ว่าตัวเองเคยโดนอะไรมาบ้างโดยเฉพาะเรื่องแฟนเก่าที่แทนไทยังลืมเขาไม่ได้.. "หนูเจ็บยังไม่พออีกหรอคะ พี่ถึงอยากรั้งหนูไว้"

"....." แทนไทพูดไม่ออก ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ตัวดีแล้วว่าเขาสร้างแผลในใจให้กับเชอรีนไว้มากขนาดไหนจนเธอไม่คิดจะหันหลังกลับมาอีก "เปิดใจให้ฉันอีกครั้งได้มั้ยรีน แล้วทุกอย่างมันจะดีกว่านี้"

"อย่าให้หนูเข้าไปอยู่ในใจของพี่พร้อมใครอีกคนเลยค่ะ..."

"ในใจของฉันตอนนี้มันมีแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น มันคือเธอนะรีน..." มือหนายื่นไปลูบแก้มเนียนเบาๆด้วยสายตาโหยหาคนใต้ร่าง เขารู้สึกใจหายที่เธอกำลังจะจากไป พอมาเจอกันอีกอีกเชอรีนก็ไม่มีท่าทีจะยอมใจอ่อน มันทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะฟุบลงที่บ่าเธอ... "...ขอร้อง อย่าไปเลยนะ เธอไปแล้วฉันจะอยู่ยังไง ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยถ้าฉันทำเธอเสียใจอีกครั้ง ฉันจะไม่ยื้อเธอไว้เลย นะรีนแค่ครั้งเดียว"

แทนไทพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ ร่างหนาเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆเหมือนความหวาดกลัวมันเข้าเล่นงาน ส่งผลให้เชอรีนต้องหยุดชะงักเธอรับรู้ได้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มกลัวจะเสียเธอไปมากขนาดไหน เรียวแขนค่อยๆยกขึ้นหวังจะกอดแผ่นหลังกว้างแล้วมันก็เป็นแบบนั้นเธอเผลอกอดแทนไทแน่นแล้วหยดนํ้าตามันก็ไหลพรากออกมา...

"หนูขอโทษ แต่หนูเลือกแล้ว..." ก่อนที่มือบางจะจับท่อนแขนกำยำแล้วดันออก ชายหนุ่มจึงเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"จะให้ฉันทำยังไงรีน ฉันยอมทุกอย่าง.."

"พี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น หนูจะเป็นฝ่ายไปเอง พี่เป็นคนพูดเองว่าคนที่พี่รักจะไม่มีวันเป็นหนู จำคำพูดตัวเองได้มั้ย หนูจำมันได้ทุกอย่าง ที่ผ่านมาหนูถูกมองว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายมามากพอแล้ว ถ้าพี่มีความเป็นลูกผู้ชายพอ อย่าตามหนูมาอีก..."

พรึบ ! พูดจบเพียงเท่านั้นเธอก็ออกแรงผลักร่างหนาสุดแรง จนแทนไทล้มไปกองบนเตียง เชอรีนรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วสาวท้าวมาที่หน้าประตู ตามมาด้วยแทนไทที่วิ่งตามเธอมาติดๆ

"อย่าไปรีน..." ชายหนุ่มร้องห้ามเธอเอาไว้ พลันร่างกายก็ถูกบาสจับแล้วผลักเขาเข้ามาในห้อง พร้อมกับล็อคประตูเอาไว้...

"เฝ้ามันไว้ให้ดี" ก่อนจะหันไปสั่งการ์ดแล้ววิ่งตามเชอรีนที่มาถึงชั้นล่างพอดี

"เดี๋ยว"

"อย่าตามฉันมานะ!"

"ฉันไม่ได้จะมาจับเธอ" คำพูดของบาสทำให้เชอรีนยอมหยุดยื่นนิ่ง

"แล้วนายมีเรื่องอะไร.."

"มิกซ์ฝากมาบอกฉันว่าเธอต้องอยู่ในการดูแลของเราก่อน ส่วนเรื่องไอ้แทนไม่ต้องห่วงว่าฉันจะบอกมันเธอสบายใจได้ จัดการไอ้ไคล์ได้เมื่อไหร่เธอได้กลับอังกฤษแน่นอน" คำพูดของบาสทำให้เธอหยุดครุ่นคิด ก่อนจะยอมพยักหน้าตอบตกลง อย่างน้อยๆก็มั่นใจว่าตัวเองปลอดภัย ส่วนเรื่องของแทนไทเธอเชื่อว่ายังไงบาสและมิกซ์ยินดีปิดเรื่องเธอเงียบ..

"แล้วฉันต้องไปอยู่ไหน..."

"ไม่ต้องถามมาก เดี๋ยวฉันจะพาเธอไป"

"เขาจะตามมาไหม แล้วฉันจะไว้ใจนายได้มากแค่ไหน นายเป็นเพื่อนเขา.."

"เธอเห็นฉันขังมันไว้เมื่อกี้ไหม ยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันอยากดัดสันดานมัน เพื่อนทำเหี้ยกับผู้หญิงฉันจำเป็นต้องสนับสนุนมันงั้นหรอ" บาสพูดแล้วเดินมาที่รถ ก่อนที่ทั้งสองจะเข้ามานั่งข้างในด้วยกัน ไม่นานบาสก็สตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวออกจากบริเวณบ้าน

ตลอดเวลาการเดินทางเกือบสองชั่วโมงทั้งสองต่างเงียบตลอดทาง เชอรีนนั่งเหม่อมองนอกกระจกคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนรถเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้างพักต่างอากาศริมทะเล ที่ตั้งอยู่เพียงลำพัง

"ที่นี้หรอคะ ที่ฉันต้องอยู่" เธอยกมือขึ้นปาดนํ้าตาบนดวงตาที่คลอเบ้าออกแล้วหันไปถามคนข้างกาย

"ใช่ มิกซ์เคยซื้อไว้สำหรับให้ไอ้แทนมากลบดาน แต่ยังไม่มีโอกาสเลยให้เธอมาอยู่ก่อน ที่นี้จะมีการ์ดคอยดูแลอยู่รอบๆ พรุ่งนี้มิกซ์จะแวะเข้ามาดู อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย"

"....." เชอรีนครุ่นคิดอยู่ซักพักก็หันมามองบาสด้วยสีหน้าเจื่อนๆ "ที่จริงมันก็มืดแล้ว นายค้างอยู่ที่นี้ซักคืนก็ดีนะ"

"คนบ้าอะไรอยากให้ผู้ชายนอนด้วย ไม่กลัวฉันปลํ้าเธอหรอ"

"นายมีแฟนแล้ว คงไม่คิดนอกกายแฟนเหมือนใครบางคนหรอกใช่มั้ย"

"ป่านนี้ใครบางคนที่เธอว่ามันคงจามจนหน้าชาแล้วมั้ง"

บาสพูดติดตลกแล้วเปิดประตูลงจากรถ เป็นสัญญาณว่าเขายอมนอนค้างเป็นเพื่อนเธอ อย่างน้อยๆจะได้คอยคุ้มกันเชอรีนไว้ก่อน แล้วอีกอย่างผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวคงไม่กล้าค้างคนเดียวในที่แปลกไหม่

"นายลงมาแบบนี้แสดงว่ายอมนอนเป็นเพื่อนฉันแล้วใช่มั้ย" เชอรีนลงจากรถมาแล้วกวาดสายตามองรอบๆบ้านที่ไฟยังคงเปิดโดยแม่บ้านที่คอยมาดูแล ด้วยสายตาหวาดระแวง เธอหวาดระแวงทุกอย่างโดยเฉพาะสิ่งลี้ลับ...

"ถามโง่ๆ เข้าบ้านได้แล้วฉันเหนื่อย" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นคนตัวโตก็เดินนำเธอเข้ามาในบ้านแล้วจัดการเปิดไฟทุกดวงจนคลายความหน้ากลัวลงบ้าง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่โถงบ้าน มือพับแขนเสื้อขึ้นแล้วหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน

"พรุ่งนี้ขอเสื้อผ้ามาให้กูด้วย เสื้อผ้าผู้หญิงอย่าลืม"

"ของใช้ส่วนตัวซื้อมาให้ครบ"