BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 34

EP 33

เพี๊ยะ!

"มึงพลาดอีกแล้ว?" ไคล์ฟาดมือลงบนหน้าของแอนดริวด้วยอารมณ์กรุ่นเคือง พอทราบเรื่องว่าแทนไทมาช่วยเชอรีนเอาไว้ทัน

"ผมขอโทษครับ" เขากล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด "ผมไม่รู้ว่ามันแอบตามมาตอนไหน.."

"หุปปาก ตั้งแต่มึงกลับไทยมามึงเคยทำอะไรสำเร็จบ้าง?!" ไคล์ตบโต็ะไปหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินไปที่กระจกใสบานใหญ่เผยให้เห็นวิวสูงของเมืองหลวงเพื่อระงับอารมณ์ "โอเค มึงออกไปได้แล้ว อย่าพึ่งเสนอมาให้กูเห็น.." มือหนายกขึ้นไล่แอนดริวแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

"ครับ" สิ้นเสียงแอนดริวจึงเดินออกมาจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ศิวกรเดินมาหยุดหน้าห้อง

"ผมขอพบคุณไคล์หน่อยได้ไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง

"รอสักครู่ครับ" เขาตอบแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน

"กูบอกว่า.."

"คุณศิวกรมาขอพบครับ" แอนดริวพูดดักขึ้นมาก่อน พอได้ยินชื่อนั้นเขาก็พยักหน้าตอบ

"เชิญเขาเข้ามา" แอนดริวก้มหัวรับคำแล้วเดินออกมาผายมือเชิญศิวกรเข้ามายังด้านใน พอเข้ามาชายหนุ่มก็เดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของไคล์

"สวัสดีครับ คุณศิวกร"

"ครับ"

"เชิญนั่งตามสบายเลยนะ ผมอยากให้เราคุยกันแบบเป็นกันเอง" ไคล์ตอบแล้วเดินวกมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่มีไว้สำหรับคุยงานหรือรับแขกคนสำคัญ ศิวกรจึงเดินมาติดๆ

"พอดีว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ เป็นการส่วนตัวจะได้ไหมครับ" ไม่พูดเปล่าหางตาก็เหลือบมองแอนดริวพร้อมกับยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาแอนดริวเริ่มผิดสังเกตุ ปกติเวลาคุยงานหรือเรื่องอะไรเขาต้องอยู่ฟังด้วยตลอด

"คุณศิวกรมีอะไรจะคุยกับผมงั้นหรอครับ?" ไคล์เลิกคิ้วถาม

"เรื่องผลประโยช์นของเรา ผมไม่ได้อยากเสี่ยงเล่นหุ้นไปตลอดแบบนี้หรอกนะ เพราะช่วงนี้ดวงขึ้นแต่อาจจะดับโดยไม่รู้ตัวก็ได้.."

"...." ไคล์ตวัดท่อนขาพาดกันแล้วนั่งครุ่นคิดไปกับคำตอบของคนตรงหน้า

"คุณรู้ไม่ใช่หรอว่าพ่อผมเป็นใคร ผมอยากให้การคุยของเราเป็นการส่วนตัวมากที่สุด แต่หลังจากนี้คุณจะคุยกับคนของคุณยังไงก็ตามสบาย หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือนะ ถ้าเราคิดตรงกัน" ชายหนุ่มร่ายยาวออกมา ทำให้ไคล์พยักหน้าเข้าใจเบาๆ บางทีเขาอาจจะรักความเป็นส่วนตัวมากก็ได้ ถึงขนาดมาคุยงานสำคัญยังไม่พาเลขาหรือคนสนิทมาด้วย

"ออกไปก่อน"

"นายครับ..."

"เถอะหน่า"

"....." แอนดริวจำใจต้องพยักหน้าตอบแล้วเดินออกจากห้องมาด้วยความค้างคาใจ ทำให้ภายในห้องทำงานสไตล์ยุโรปกว้างใหญ่เหลือเพียงสองหนุ่ม ไม่นานศิวกรก็เริ่มพูดออกมา แล้วมันก็เป็นไปตามคาด ไคล์เชื่อสนิทใจโดยไม่สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย...

ผลั๊วะ!

"มึงตอบกูมาเดี๋ยวนี้ ว่าเมื่อคืนรีนหนีไปไหน!?"

"กูจำเป็นต้องตอบคำถามมึงด้วยหรอ อยากได้เขากลับมาจริงๆก็ตามหาเอาเองดิ" บาสที่ถูกซัดหมัดเข้ามุมปากจนเลือดกรบไม่สะทกสะท้านอะไร เขาแตะเลือดออกมาดูด้วยแววตาว่างเปล่า แล้วมองคนที่กำลังสติแตกตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้ม "ปากบอกไม่รักเขา แต่คลั่งกว่าคนเก่าอีกนะ"

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเขาก็เดินออกมาจากบ้านของแทนไท หลังจากเมื่อคืนที่นอนค้างเป็นเพื่อนเชอรีนเสร็จเขาก็รีบขับรถกลับกรุงเทพแต่เช้าเพราะมิกซ์สั่งให้ไปคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของไคล์ต่อจากเขา ส่วนแทนไทที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วพึ้งถูกไขห้องออกให้ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดไปต่างๆนาๆว่าเธอจะหนีเขาไปไหนอีก...

"ทำไมว่ะรีน..." มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเอง เขาหมดปัญญาที่จะไปตามหาเธอแล้ว ทั้งที่ก็บอกความรู้ตัวเองออกไป แต่เธอก็ไม่ยอมกลับมา คิดอยู่คนเดียวตามลำพังก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายของมิกซ์โทรเข้ามาแทนไทไม่อยากรับสายใครทั้งนั้น แต่เขาก็ต้องจำใจรับมันแล้วกรอกเสียงลงไป...

"มีอะไร?"

( นายเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนปลอดภัยดีใช่มั้ย )

"ยังไม่ตาย"

( คุณ รีนออกไปเดินเล่นอยู่ชายหะ... )

"เสียงเมียกู มึงอยู่กับรีนใช่มั้ย?" แทนไทขมวดคิ้วยุ่ง เขาจำได้ดีว่านั้นเสียงเธอ ชื่อที่หลุดออกมาอีก ยังไงก็ต้องเป็นเธอ ทำให้ชายหนุ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ที่ตะหงิดใจทำไมมิกซ์ต้องไปอยู่กับเธอสองต่อสอง?

( นายคงอยากเจอเธอจนหลอนไปเอง )

"กูไม่ได้โง่ รีนอยู่ไหนตอบกูมา"

( ขอโทษนะ ฉันบอกนายไม่ได้ )

"ตื่นได้แล้ว ทำไมขี้เซาจัง" เมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดไม่ยอมตื่นนํ้าเสียงแหบพร่าจึงกระซิบบอกเบาๆ มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบแล้วสะกิดเรียกเธอ "รีนครับ"

"อ๊ะ? พี่แทน มะ มาที่นี้ได้ยังไง" เชอรีนสะดุ้งตกใจเธอพยายามจะลุกจากอ้อมกอดของคนตัวโตแต่กลับถูกชายหนุ่มคว้าร่างเข้ามากอดเอาไว้

ฟอด ! ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะก้มหอมที่แก้มเนียนฟอดใหญ่

"ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้ พี่แทน อ๊ะ" คนตัวเล็กพยามดิ้นสุดขีด เมื่อแทนไทเอาแต่ซุกจมูกเข้าที่ต้นคอจนมันรู้สึกจักจี้

"ทำไมต้องเอาแต่ไล่ด้วย ไม่รู้หรอคนอยากอยู่ด้วย อยากกอด อยากหอม แล้วก็อยาก.."

"...ไม่ต้องพูดแล้ว" มือบางยกขึ้นมาปิดริมฝีปากหยัก ใบหน้าหวานก้มหงุด สายตาของคนตรงหน้าบ่งบอกชัดเจน พอเห็นเชอรีนใบหน้าแดงกํ่าขึ้นมามือหนาจึงยกมือขึ้นจับข้อมือเธอออก "หนูไม่อยากเจอพี่ กรุณากลับไปด้วยค่ะ"

"ไม่กลับ ไล่ให้ตายยังไงก็ไม่กลับ"

"พี่ต้องการอะไรจากหนูอีก? หนูคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะคะ"

"ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ยรีน เรามาคุยกันดีๆนะ ฉันยอมเธอทุกอย่างเลย..." นํ้าเสียงอ้อนๆพูดออกไป แววตาคู่นั้นราวกับแมวกำลังรอรับโทษที่ตัวเองทำผิดจากเจ้าของ

"งั้นก็ออกไปจากบ้านหลังนี้สิคะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับหนูด้วย" ใบหน้าหวานเบือนหนีจากคนตรงหน้าเธอไม่อยากใจอ่อนกับลูกอ้อนของชายหนุ่มเลยสักนิด

"ทำแล้วจะยอมหายโกรธมั้ย.."

"....." มีเพียงความเงียบตอบกลับมาเชอรีนไม่แม้แต่จะมองหน้าชายหนุ่ม

"ได้....ถ้ามันจะทำให้เธอยอมให้อภัยฉัน" แทนไทยอมคลายอ้อมกอดจากคนตัวเล็ก เธอบอกแค่ว่าให้ออกไปจากบ้านหลังนี้ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะอยู่ข้างนอกไม่ได้

"รีบไปสิคะ ยืนอยู่ทำไม" เชอรีนพูดแล้วหันหลังให้ เธอทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าตัวเองเข้มแข็งขนาดนั้น มันก็เจ็บเหมือนกันที่ต้องทำเหมือนไม่ได้สนใจแต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เธอแค่ต้องการให้แทนไทแสดงออกมาเป็นการกระทำไม่ใช่เอาแต่มาพูดคำว่าขอโทษแล้วทุกอย่างมันจะจบ ถ้ารักเหมือนที่ปากบอกจริงๆการกระทำมันควรชัดเจนกว่านี้....

.......

ทำกับเขาไว้เยอะอะนะพี่แทนต้องทำใจ

Next

"งั้นเรามาชัดเจนด้วยกันมั้ย..."