EP 33
เพี๊ยะ!
"มึงพลาดอีกแล้ว?" ไคล์ฟาดมือลงบนหน้าของแอนดริวด้วยอารมณ์กรุ่นเคือง พอทราบเรื่องว่าแทนไทมาช่วยเชอรีนเอาไว้ทัน
"ผมขอโทษครับ" เขากล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด "ผมไม่รู้ว่ามันแอบตามมาตอนไหน.."
"หุปปาก ตั้งแต่มึงกลับไทยมามึงเคยทำอะไรสำเร็จบ้าง?!" ไคล์ตบโต็ะไปหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินไปที่กระจกใสบานใหญ่เผยให้เห็นวิวสูงของเมืองหลวงเพื่อระงับอารมณ์ "โอเค มึงออกไปได้แล้ว อย่าพึ่งเสนอมาให้กูเห็น.." มือหนายกขึ้นไล่แอนดริวแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
"ครับ" สิ้นเสียงแอนดริวจึงเดินออกมาจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ศิวกรเดินมาหยุดหน้าห้อง
"ผมขอพบคุณไคล์หน่อยได้ไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง
"รอสักครู่ครับ" เขาตอบแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน
"กูบอกว่า.."
"คุณศิวกรมาขอพบครับ" แอนดริวพูดดักขึ้นมาก่อน พอได้ยินชื่อนั้นเขาก็พยักหน้าตอบ
"เชิญเขาเข้ามา" แอนดริวก้มหัวรับคำแล้วเดินออกมาผายมือเชิญศิวกรเข้ามายังด้านใน พอเข้ามาชายหนุ่มก็เดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของไคล์
"สวัสดีครับ คุณศิวกร"
"ครับ"
"เชิญนั่งตามสบายเลยนะ ผมอยากให้เราคุยกันแบบเป็นกันเอง" ไคล์ตอบแล้วเดินวกมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่มีไว้สำหรับคุยงานหรือรับแขกคนสำคัญ ศิวกรจึงเดินมาติดๆ
"พอดีว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ เป็นการส่วนตัวจะได้ไหมครับ" ไม่พูดเปล่าหางตาก็เหลือบมองแอนดริวพร้อมกับยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาแอนดริวเริ่มผิดสังเกตุ ปกติเวลาคุยงานหรือเรื่องอะไรเขาต้องอยู่ฟังด้วยตลอด
"คุณศิวกรมีอะไรจะคุยกับผมงั้นหรอครับ?" ไคล์เลิกคิ้วถาม
"เรื่องผลประโยช์นของเรา ผมไม่ได้อยากเสี่ยงเล่นหุ้นไปตลอดแบบนี้หรอกนะ เพราะช่วงนี้ดวงขึ้นแต่อาจจะดับโดยไม่รู้ตัวก็ได้.."
"...." ไคล์ตวัดท่อนขาพาดกันแล้วนั่งครุ่นคิดไปกับคำตอบของคนตรงหน้า
"คุณรู้ไม่ใช่หรอว่าพ่อผมเป็นใคร ผมอยากให้การคุยของเราเป็นการส่วนตัวมากที่สุด แต่หลังจากนี้คุณจะคุยกับคนของคุณยังไงก็ตามสบาย หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือนะ ถ้าเราคิดตรงกัน" ชายหนุ่มร่ายยาวออกมา ทำให้ไคล์พยักหน้าเข้าใจเบาๆ บางทีเขาอาจจะรักความเป็นส่วนตัวมากก็ได้ ถึงขนาดมาคุยงานสำคัญยังไม่พาเลขาหรือคนสนิทมาด้วย
"ออกไปก่อน"
"นายครับ..."
"เถอะหน่า"
"....." แอนดริวจำใจต้องพยักหน้าตอบแล้วเดินออกจากห้องมาด้วยความค้างคาใจ ทำให้ภายในห้องทำงานสไตล์ยุโรปกว้างใหญ่เหลือเพียงสองหนุ่ม ไม่นานศิวกรก็เริ่มพูดออกมา แล้วมันก็เป็นไปตามคาด ไคล์เชื่อสนิทใจโดยไม่สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย...
ผลั๊วะ!
"มึงตอบกูมาเดี๋ยวนี้ ว่าเมื่อคืนรีนหนีไปไหน!?"
"กูจำเป็นต้องตอบคำถามมึงด้วยหรอ อยากได้เขากลับมาจริงๆก็ตามหาเอาเองดิ" บาสที่ถูกซัดหมัดเข้ามุมปากจนเลือดกรบไม่สะทกสะท้านอะไร เขาแตะเลือดออกมาดูด้วยแววตาว่างเปล่า แล้วมองคนที่กำลังสติแตกตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้ม "ปากบอกไม่รักเขา แต่คลั่งกว่าคนเก่าอีกนะ"
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเขาก็เดินออกมาจากบ้านของแทนไท หลังจากเมื่อคืนที่นอนค้างเป็นเพื่อนเชอรีนเสร็จเขาก็รีบขับรถกลับกรุงเทพแต่เช้าเพราะมิกซ์สั่งให้ไปคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของไคล์ต่อจากเขา ส่วนแทนไทที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วพึ้งถูกไขห้องออกให้ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดไปต่างๆนาๆว่าเธอจะหนีเขาไปไหนอีก...
"ทำไมว่ะรีน..." มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเอง เขาหมดปัญญาที่จะไปตามหาเธอแล้ว ทั้งที่ก็บอกความรู้ตัวเองออกไป แต่เธอก็ไม่ยอมกลับมา คิดอยู่คนเดียวตามลำพังก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายของมิกซ์โทรเข้ามาแทนไทไม่อยากรับสายใครทั้งนั้น แต่เขาก็ต้องจำใจรับมันแล้วกรอกเสียงลงไป...
"มีอะไร?"
( นายเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนปลอดภัยดีใช่มั้ย )
"ยังไม่ตาย"
( คุณ รีนออกไปเดินเล่นอยู่ชายหะ... )
"เสียงเมียกู มึงอยู่กับรีนใช่มั้ย?" แทนไทขมวดคิ้วยุ่ง เขาจำได้ดีว่านั้นเสียงเธอ ชื่อที่หลุดออกมาอีก ยังไงก็ต้องเป็นเธอ ทำให้ชายหนุ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ที่ตะหงิดใจทำไมมิกซ์ต้องไปอยู่กับเธอสองต่อสอง?
( นายคงอยากเจอเธอจนหลอนไปเอง )
"กูไม่ได้โง่ รีนอยู่ไหนตอบกูมา"
( ขอโทษนะ ฉันบอกนายไม่ได้ )
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: BAD LUCK ผัวเลว